Η νέα θεατρική υπερπαραγωγή της Disney “Hercules”, δηλαδή «Ηρακλής», έκανε δυναμική εμφάνιση στο West End του Λονδίνου, στο ιστορικό Theatre Royal Drury Lane.
Η παράσταση έκανε επίσημη πρεμιέρα στις 6 Ιουνίου 2025 και, αυτοστιγμεί, λόγω της θερμής υποδοχής του κοινού στις «δοκιμαστικές παραστάσεις πριν την πρεμιέρα», παρατάθηκε ήδη έως τις 28 Μαρτίου 2026 (αρχικά είχε προγραμματιστεί να κλείσει στις 10 Ιανουαρίου).
Η συνταγή δοκιμάστηκε λίγο καιρό νωρίτερα πάλι σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Η παραγωγή ανεβηκε ταυτόχρονα και στο Neue Flora Theater στο Αμβούργο της Γερμανίας, όπου θα παίζεται μέχρι τις 31 Αυγούστου 2025.
Η σκηνοθεσία και χορογραφία ανήκουν στον πολυβραβευμένο Casey Nicholaw (The Book of Mormon, Aladdin,Mean Girls), ενώ η μουσική φέρει την υπογραφή του 8 φορές βραβευμένου με Όσκαρ Alan Menken, με στίχους του David Zippel. Το νέο λιμπρέτο υπογράφουν ο Robert Horn και ο Kwame Kwei-Armah. Πρωταγωνιστούν ο Luke Brady ως Ηρακλής και η Mae Ann Jorolan ως Μεγάρα.
Οι Μούσες – αν και παραδοσιακά εννέα στη μυθολογία – εμφανίζονται εδώ ως πέντε συνολικά, ερμηνευμένες από τις Candace Furbert, Sharlene Hector, Brianna Ogunbawo, Malinda Parris και Robyn Rose-Li, με την Kamilla Fernandes ως αναπληρώτρια. Αν και η gospel αισθητική που αποδίδεται στις Μούσες προσφέρει εκρηκτική ενέργεια, όπως φάνηκε στο τραγούδι “Zero to Hero” (δηλαδή «Από το Μηδέν, Ήρωας»), η αριθμητική και πολιτισμική απόκλιση από την ελληνική παράδοση προβληματίζει ακόμα. Η απουσία τεσσάρων Μουσών και η πλήρης μετατροπή της ταυτότητάς τους για χάρη ενός πιο αμερικανικού ύφους δείχνει την τάση της Disney να προσαρμόζει ελεύθερα ιστορικά και πολιτιστικά στοιχεία.
Στο ευρύτερο καστ συναντάμε τους Trevor Dion Nicholas ως Φιλοκτήτης, Stephen Carlile ως Άδης, και Craig Gallivan και Lee Zarrett ως οι ξεκαρδιστικοί χαρακτήρες Bob και Charles. Ολόκληρο το επιτελείο περιλαμβάνει δεκάδες ταλαντούχους χορευτές και τραγουδιστές, ενώ η παραγωγή εντυπωσιάζει με σκηνικά, φωτισμούς, ειδικά εφέ και πλούσια κοστούμια.
Έχοντας ως δεδομένο ότι η παράσταση δεν έχει υποστεί αξιοσημείωτες αλλαγές από την κινηματογραφική ταινία καταλαβαίνουμε ότι η τεχνική αρτιότητα και οι εξαιρετικές φωνητικές ερμηνείες κάνουν την παράσταση δεν είναι ικανές να αλλάξουν κατά πολύ την αρχική γενική αίσθηση. Για ακόμα μία φορά, μια τέτοια παραγωγή, αντιμετωπίζει την ελληνική μυθολογία περισσότερο ως θεματικό υπόβαθρο παρά ως ζωντανό και σεβαστό πολιτιστικό σώμα. Ο Ηρακλής παραμένει περισσότερο ένας «αμερικανικός» ήρωας που παλεύει να βρει τον εαυτό του – όχι ο ημίθεος της αρχαιότητας που υπερνικά τους άθλους του με τραγική μεγαλοπρέπεια.
Η δε ουσιαστική πλοκή υποχωρεί σε δεύτερο πλάνο μπροστά στη θεαματικότητα κάνοντας εκ νέου το ερώτημα παραμένει: Πόση ελευθερία επιτρέπεται όταν ξαναγράφουμε έναν μύθο που είναι τόσο βαθιά χαραγμένος στην πολιτιστική μας ταυτότητα;
Ο «Ηρακλής» της Disney είναι, μαθαίνουμε από τους χρήστες του Χ, είναι τελικά μια παραγωγή που αξίζει να δει κανείς – αν όχι ως πιστή απόδοση της μυθολογίας, τότε σίγουρα ως μια εντυπωσιακή, μοντέρνα ερμηνεία της με όλες τις αρετές (και τις αδυναμίες) του σύγχρονου θεάματος.
Γνωρίζαμε ήδη από την κινηματογραφική μεταφορά της Disney ότι η όλη προσπάθεια ήταν μια φιλόδοξη, αλλά προβληματική αναπαράσταση του ελληνικού μύθου. Τα ίδια προβλήματα παραμένουν και στη σκηνή αλλά… κακά τα ψέματα, καλύτερα να παίζουν Ελληνικοί μύθοι σε θεάματα που συναντούν τη νέα γενιά, παρά ο διάλογος να αποκοπεί και να περιοριστεί εντός των συνόρων μας.
Θα ακολουθήσει αναθεωρημένο κείμενο όταν -με το καλό- παρακολουθήσουμε την παράσταση σε βρετανικό ή «βαυαρικό» έδαφος.
www.ertnews.gr
Πηγή: ertnews.gr
