Η άνευ όρων στήριξη της αριστεράς στους Παλαιστινίους και γενικότερα στον αραβικό κόσμο οφείλεται σε ένα συνδυασμό ιδεολογικών, ιστορικών και ηθικών παραγόντων· σε μια αντι-αποικιακή και αντι-ιμπεριαλιστική γεωπολιτική ανάλυση. Oι περισσότεροι στην αριστερά βλέπουν τη σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστινίων μέσα από το πρίσμα αποικιοκρατών-αποικιοκρατούμενων: εκτός του ότι το Ισραήλ ιδρύθηκε εκτοπίζοντας Παλαιστινίους, η πολιτική του –η επέκταση του εποικισμού στη Δυτική Όχθη και η προσπάθεια εκκένωσης της Λωρίδας της Γάζας– αποτελούν, κατά τη γνώμη τους, μορφές νεο-αποικιοκρατίας και εθνοκάθαρσης. Οι Παλαιστίνιοι παρουσιάζονται ως καταπιεσμένος, κατεχόμενος πληθυσμός που αντιστέκεται με όποιον τρόπο μπορεί –«καταφεύγοντας» στη βία– έναντι ενός ισχυρότερου κράτους, το οποίο υποστηρίζουν φαύλες δυτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα οι ΗΠΑ, για λόγους σχετικούς με οικονομικά συμφέροντα αλλά και με την αναγνώριση της κοινής ιουδαιοχριστιανικής ταυτότητας.
Βάσει αυτής της απλοϊκής και εμπαθούς ανάλυσης, η αριστερά καταγγέλλει την καταπάτηση των εδαφικών δικαιωμάτων και γενικότερα την αδικία προς τον αραβικό πληθυσμό, ο οποίος ονομάστηκε «παλαιστινιακός» ώστε να ταυτιστεί με την Παλαιστίνη –έναν τόπο που οι Εβραίοι θεωρούν ιστορικά δικό τους. Αναμφίβολα το Ισραήλ είναι στρατιωτικοποιημένη χώρα και οι αποκρίσεις του στις προκλήσεις είναι, κατά καιρούς, ασύμμετρες. Ωστόσο, η συμπάθεια προς τους Παλαιστινίους πρέπει να αποδοθεί επίσης στον παραδοσιακό αντισημιτισμό και στον αντιαμερικανισμό καθώς και στη σύνδεση της υπόθεσής τους με διάφορα απελευθερωτικά κινήματα, ιδιαίτερα με εκείνο κατά του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική –με το οποίο βεβαίως δεν έχει καμία σχέση. Τέτοιες ιδιοτελείς συνδέσεις είναι αυθαίρετες και μονόπλευρες: αν και κινήματα όπως το Black Lives Matter εκφράζουν αλληλεγγύη προς τους Παλαιστινίους, οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν ιδέα γι’ αυτή την υποτιθέμενη συγγένεια. Είναι επικεντρωμένοι στην, κατά τη γνώμη τους, άκριτη στήριξη της Δύσης προς το Ισραήλ την οποία θεωρούν μέρος ενός ευρύτερου μοτίβου δυτικού ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή. Ο αριστερός ακτιβισμός στη Δύση, που συνυφαίνει θέματα φυλής, τάξης, φύλου και εξουσίας, τους είναι άγνωστος ή ακατανόητος, παρότι βλέπουν τον εαυτό τους ως θύμα συστημικής καταπίεσης, ιμπεριαλισμού, ρατσισμού και εκμετάλλευσης. Παραλλήλως, αν και τους ευνοεί η κριτική στον νεοφιλελευθερισμό και στον σιωνισμό που συνοδεύει την αριστερή οπτική για την υπόθεσή τους, δεν έχουν σαφή γνώμη για τα υπέρ και τα κατά του καπιταλισμού· ο χειρότερος εχθρός τους είναι ο σιωνισμός –όχι όμως επειδή απορρίπτουν όλες τις μορφές «εθνικισμού»· κάθε άλλο: άκρως εθνικιστική είναι και η δική τους επιδίωξη· οι Παλαιστίνιοι δεν βλέπουν τον εθνικισμό με τα μάτια της δυτικής αριστεράς. Όσο για την ίδια την αριστερά, στηρίζει εκ φύσεως όλους όσους θεωρεί underdogs: πλην όμως, οι Άραβες δεν είναι underdogs· ο αραβικός κόσμος έχει τεράστια παγκόσμια ισχύ. Οι Παλαιστίνιοι υποφέρουν εξαιτίας της μαξιμαλιστικής τους διπλωματίας –ή της πλήρους έλλειψης διπλωματίας– και εξαιτίας της αδιαφορίας των αραβικών ηγεσιών για την κατάστασή τους.
Πράγματι, το σιωνιστικό σχέδιο πραγματοποιήθηκε εις βάρος όσων ζούσαν στην Παλαιστίνη πριν από το 1948. Όμως, η ίδρυση εβραϊκού κράτους, που φαινόταν απαραίτητη μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, υλοποιήθηκε με τη στήριξη του ΟΗΕ και παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των Αράβων –οι οποίοι συσπειρώθηκαν σε «έθνος». Η ύπαρξη στην περιοχή τους ενός κράτους με μεσανατολική καταγωγή αλλά με καθεστώς δυτικού τύπου το οποίο επιπλέον ροκανίζει τα εδάφη τους, ήταν και παραμένει συμφορά γι’ αυτούς: στόχος τους δεν είναι κάποιου είδους συνεννόηση αλλά η εξάλειψη του Ισραήλ από τον χάρτη –πράγμα που καθιστά τους Ισραηλινούς επιθετικούς και δυσανεκτικούς σε οποιαδήποτε κριτική.
Αλλά αν και η αριστερά κατηγορεί το Ισραήλ για τρομοκρατικό εθνικισμό, δικαιολογεί ή και εξυμνεί τον τρομοκρατικό εθνικισμό των Αράβων, επιβάλλοντας μιαν αφήγηση που φαίνεται σήμερα κυρίαρχη. Ωστόσο, ενισχύοντας τον αντισημιτισμό (τον «αντισιωνισμό»), πιστεύει ότι τα ΜΜΕ μεροληπτούν υπέρ του Ισραήλ κι ότι οι φιλοπαλαιστινιακές φωνές παραμερίζονται. Αυτό δεν ισχύει: η αραβική προπαγάνδα είναι ανυπέρβλητη. Όμως η αριστερή όραση παραμένει επιλεκτική: αν και οι «κοσμικοί» αριστεροί επικρίνουν το θρησκευτικό υπόβαθρο του ισραηλινού κράτους, σέβονται τον παλαιστινιακό θρησκευτικό φανατισμό. Από τους Ισραηλινούς απαιτούν ένα πλήρως εκκοσμικευμένο, συμπεριληπτικό κράτος, αλλά δεν ασκούν ποτέ κριτική στην ισλαμιστική πολιτική των Αράβων. Εξάλλου, ανέκαθεν ρομαντικοποιούσαν τους αραβικούς αγώνες όπως την αντίσταση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (τη λεγόμενη «Αραβική Επανάσταση» που περιελάμβανε τον μύθο του Λώρενς της Αραβίας), τον πόλεμο της Αλγερίας ή την επανάσταση των Ελεύθερων Αξιωματικών στην Αίγυπτο. Και βέβαια τους αγώνες των Αράβων της Παλαιστίνης: τέσσερις συγκρούσεις με τους Ισραηλινούς (1948, 1956, 1967, 1973) εξελίχθηκαν σε πολέμους, ενώ οι ειρηνόφιλοι Άραβες ηγέτες αναγκάζονταν, υπό την πίεση των ισλαμιστών, να προβάλλουν θέσεις που απέβαιναν άκαρπες. Συχνά η αριστερά δεν έκανε διάκριση μεταξύ αραβικού εθνικισμού σοσιαλιστικού τύπου –όπως εκείνος του Νάσερ– και πετρελαϊκού αντιδυτικισμού, ο οποίος εκφραζόταν μέσω του ΟΠΕΚ με όπλο το πετρέλαιο.
Αργότερα, ο φιλοαραβισμός ενισχύθηκε εξαιτίας των αμερικανικών επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή. Η αριστερά στήριξε επί μακρόν τον Σαντάμ Χουσεΐν και το φασιστοειδές κόμμα Μπάαθ, ενώ το 2003 η εισβολή στο Ιράκ έγινε το επίκεντρο της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης του αραβικού κόσμου. Ομοίως, ο Καντάφι, που προώθησε την αραβική και αφρικανική ανεξαρτησία αντιτιθέμενος στις δυτικές επεμβάσεις, έγινε σύμμαχος της αριστεράς σε άκρως γκροτέσκο στιλ. Πιο πρόσφατα, οι εξεγέρσεις του 2011 χαιρετίστηκαν, χωρίς πολλή σκέψη, ως «Αραβική Άνοιξη» μολονότι επρόκειτο περισσότερο για ευκαιρία επιβολής της Σαρία και λιγότερο για διεκδίκηση δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Ένα από τα στοιχεία του θάμβους έναντι των Αράβων (και έναντι των Τούρκων και των Ιρανών) παραμένει ο βαθιά ριζωμένος οριενταλισμός, ο οποίος συνοψίζεται στη θέαση της Ανατολής ως «εξωτικής», μυστηριώδους, αλλά εντέλει κατώτερης. Η αριστερά, όπως αφαιρεί από τα άτομα την προσωπική τους ευθύνη, νηπιοποιώντας τα, αφαιρεί από τους Άραβες την ευθύνη για τη μοίρα τους. Και με δόλιες γενικεύσεις, υπερασπίζεται τις ισλαμικές απαιτήσεις και την ισλαμική τρομοκρατία κάνοντας μια θεαματική εξαίρεση στη δήθεν αντιεθνικιστική και αντιθρησκευτική της ρητορική.
Πηγή: tanea.gr
