Της Νίκης Ζορμπά
Το ΠΑΣΟΚ είναι για την ώρα –σχετικώς– ικανοποιημένο που δείχνει να “τσιμπάει” σε δημοσκοπικά ποσοστά, καταφέρνοντας (οποία φιλοδοξία) να διεκδικεί με αξιώσεις την επαναφορά του στη δεύτερη θέση, ανακαταλαμβάνοντάς την από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που του τη στέρησε το τελευταίο εξάμηνο.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου διατηρεί όχι την ορμή, αλλά τα ποσοστά της, ως η “έκπληξη” της δεδομένης χρονικής συγκυρίας, αλλά δεν έχει ούτε κόμμα, ούτε επεξεργασίες, ούτε το πολιτικό προφίλ και τη στόφα για να ρυμουλκήσει γύρω της όμορες δυνάμεις με δυνατότητα και στόχο κυβερνησιμότητας.
Το χάος
Από εκεί και πέρα το χάος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, και υπό τη νέα του ηγεσία, όχι μόνο δεν καταφέρνει να τραβήξει χειρόφρενο στη φθορά, αλλά σε δημοσκοπήσεις φαίνεται να πέφτει και κάτω από το 5%, χωρίς δυνατότητα αναχαίτισης του κατήφορου. Υπάρχουν ήδη προβολές (ήτοι αναλύσεις και προβλέψεις δημοσκόπων και αναλυτών) που εμφανίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ να δίνει μάχη ακόμα και για να βρεθεί εντός Κοινοβουλίου στις εθνικές εκλογές – ιδιαίτερα εάν γίνουν το 2027, όπως έχει δεσμευτεί ο Κ. Μητσοτάκης. Η Νέα Αριστερά κινείται στα όρια του στατιστικού λάθους (ακούγεται αφοριστικό μεν, αλλά στη στατιστική αυτή είναι η ακριβής, όσο αντιπαθητική και αν ακούγεται, ορολογία: το κάτω από 3% είναι “στατιστικό λάθος”).
Και ο Κασσελάκης τις ίδιες επιδόσεις έχει, αλλά ούτως ή άλλως το δικό του νέο κόμμα είναι φτιαγμένο από υλικά απολύτως “τοξικά” τόσο για την Κουμουνδούρου όσο και για την Πατησίων. Τα κόμματα στα αριστερά της κυβερνητικής παράταξης είναι πολλά και άπαντα είτε περιχαρακωμένα (όπως το ΠΑΣΟΚ) είτε με απολύτως ανθενωτικές διαθέσεις.
Η έκβαση στην προσπάθεια να κάνουν την πολιτική ανάγκη φιλότιμο ο Φάμελλος και ο Χαρίτσης, ως επικεφαλής των κομμάτων τους, μήπως και καταφέρουν να ενώσουν δυνάμεις και προπορευτούν από το ΠΑΣΟΚ, φανέρωσε εξαρχής τις δομικές διαφορές τους: Πρώτη η Νέα Αριστερά, με την υπόθεση της προανακριτικής, πριν καν ενταφιαστεί οριστικά το σενάριο της κοινής πρότασης, διαμήνυσε με διαρροή της επιθετική προς τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι σαν (σε ελεύθερη αλλά πιστή απόδοση) “εσείς δεν σώζεστε, είστε αμετανόητοι”. Έκρουσαν πρύμναν κοινώς, και ούτε η ανάγκη της πολιτικής επιβίωσης στάθηκε ισχυρό κίνητρο και ικανή συγκολλητική ουσία.
Η αποτίμηση των πολλών, πλέον, και εδραιωμένων εδώ και μήνες δημοσκοπικών ευρημάτων είναι αναπόδραστα αποκαρδιωτική για τον “προοδευτικό πόλο”: Η Ν.Δ. είναι πρώτη, φλερτάροντας σοβαρά με τα ποσοστά των ευρωεκλογών και ξεπερνώντας τα ανά περιπτώσεις. Πάντως, έχει βάλει πλώρη για το 30% (και πάνω). Διπλάσιο ποσοστό τη χωρίζει από τον δεύτερο – που είτε είναι η Κωνσταντοπούλου είτε το ΠΑΣΟΚ, το συμπέρασμα είναι στην πολιτική του ουσία το ίδιο: Δεν υπάρχει κανένας εναλλακτικός πόλος εξουσίας στην κυβερνητική παράταξη. Η ανισορροπία στο πολιτικό σκηνικό –ακόμα και στις δημοσκοπήσεις της άνοιξης, τις πιο προβληματικές για την κυβέρνηση– πιστοποιεί ότι το κενό στα αριστερά του Κ. Μητσοτάκη είναι τεράστιο και η “τρύπα” διαρκώς μεγαλώνει.
Εντοπίζεται και στις δημοσκοπήσεις η αγωνία των κεντροαριστερών ψηφοφόρων για την ανάγκη να γίνει κάτι φρέσκο και συμπεριληπτικό, με αξιώσεις αντίπαλου δέους και ικανότητα αναστήλωσης του δικομματισμού. Σε πρόσφατη σφυγμομέτρηση (Interview) το 59% απάντησε πως υπάρχει κενό εκπροσώπησης στην ευρύτερη Κεντροαριστερά και Αριστερά και χρειάζεται να καλυφθεί από νέο πολιτικό σχηματισμό. Οι “προοδευτικοί πολίτες” είναι είτε άστεγοι είτε απογοητευμένοι από τις επιδόσεις του χώρου τους: δεν μπορεί να κοιτάξει κατάματα τη Ν.Δ., δεν μπορούν να δώσουν τα πολλά ιμάτιά του καμία προοπτική εξουσίας.
Επαναφορά Τσίπρα με αρχηγικό ρόλο
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, παραμένουν διαρκώς στην επικαιρότητα τα σενάρια για επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα σε ρόλο αρχηγικό με νέο σχήμα – έξω και πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ίδιος είναι απολύτως δραστήριος –εκτός Κοινοβουλίου– και με τοποθετήσεις που υπερβαίνουν τις κομματικές γραμμές και τηρούν αποστάσεις από το κόμμα με το οποίο εξελέγη βουλευτής και το οποίο οδήγησε στην εξουσία: όταν κάνει αναφορές στα εσωτερικά ζητήματα, “μαλώνει” σύσσωμη την αντιπολίτευση – χωρίς εξαιρέσεις. Ταύτιση με τον νυν ΣΥΡΙΖΑ την αποφεύγει συστηματικά, προκαλώντας (αναμφισβήτητη) ενόχληση στην Κουμουνδούρου. Δεν διατηρεί και τις πιο στενές σχέσεις με τη νέα ηγεσία και φροντίζει να σηματοδοτείται η αποστασιοποίησή του.
Φέρ’ ειπείν, στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα παραστεί –για λίγο– μόνο για να ακούσει τον Σωκράτη Φάμελλο, αλλά δεν θα συμμετάσχει, δεν θα μιλήσει. Αντιθέτως, διάλεξε ως “έδρα” για να απευθύνει ομιλία του την εκδήλωση στις 10 Ιουνίου του Ινστιτούτου του, συνοδευόμενη επιλογή από την εξήγηση συνομιλητών του: “Μα θα έχει τοποθετηθεί δύο ημέρες πριν”. Σοφόν, εν προκειμένω, ακόμα και το… ασαφές.
Στο μεταξύ, ξεφυτρώνουν διαρκώς άρθρα, πληροφορίες, ρεπορτάζ που κρατούν ζωντανό τον Αλέξη Τσίπρα ως “εφεδρεία” απέναντι στην ασυνεννοησία και τους παραγοντισμούς των “μικρότερων και μικρών” αριστερά της Ν.Δ. που εμποδίζουν την ανασύνθεση του χώρου με όρους διεκδίκησης της εξουσίας.
Από την Αμαλίας (τα “κεντρικά” του Ινστιτούτου Αλέξης Τσίπρας) δεν επιβεβαιώνουν φυσικά τα σχετικά σενάρια, κάποια τα διαψεύδουν μάλιστα ηχηρά (όπως αυτό που προβλέπει μέχρι ανακοίνωση νέου πολιτικού σχηματισμού το φθινόπωρο). Αυτό που δεν διαψεύδουν, όμως, άλλοι συνομιλητές του (και ανεβάζουν τεταρταίο στην Κουμουνδούρου) είναι ο βαθύς προβληματισμός για την υπαρξιακή κρίση που διέρχεται ο προοδευτικός χώρος και η απογοήτευση για το αδιέξοδο.
Τελευταίο, αλλά επ’ ουδενί έσχατο: Ούτε τις εισηγήσεις που δέχεται να βγει μπροστά διαψεύδουν.
* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Κεφάλαιο”.
Πηγή: capital.gr
