Πριν από τον πόλεμο, οι μαθητές στη Γάζα ήταν περιτριγυρισμένοι από βιβλία, όχι από βόμβες. Ξυπνούσαν κάθε πρωί με τις φωνές των μητέρων τους που τους παρότρυναν να ετοιμαστούν για το σχολείο, όχι με τον ήχο αεροπορικών επιδρομών και κραυγών. Ήταν επικεντρωμένοι στην οικοδόμηση ενός μέλλοντος, εργαζόμενοι σκληρά για να διαμορφώσουν μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και την πατρίδα τους.
Πριν ξεκινήσει ο πόλεμος, εγώ και οι καλύτεροί μου φίλοι πηγαίναμε στα εστιατόρια που ήταν κοντά στο πανεπιστήμιο, συζητούσαμε, γελούσαμε, τρώγαμε και μελετούσαμε μαζί, τρώγοντας μαζί το πρωινό μας κάτω από έναν γαλάζιο ουρανό πριν πάμε στην πρώτη διάλεξη.
Πριν από τον πόλεμο, όλα τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έσφυζαν από την ενέργεια των μαθητών και των καθηγητών. Τώρα, πολλά από αυτά τα κτίρια έχουν μετατραπεί σε ερείπια. Η τελευταία ημέρα που οι μαθητές πήγαν σχολείο ήταν η Πέμπτη, 5 Οκτωβρίου 2023. Εκείνη η ημέρα έγινε μια τραγική διαχωριστική γραμμή μεταξύ κανονικότητας και χάους, μεταξύ ζωής και θανάτου.
«Συνεχιζόμενη γενοκτονία που έχει συντρίψει ψυχές στη Γάζα»
Διαβάστε πώς περιγράφει η Nadera Mushtha, συγγραφέας και ποιήτρια από τη Γάζα, η οποία σπουδάζει Αγγλική Γλώσσα στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της πόλης τα όσα έγιναν και γίνονται στην πολύπαθη Γάζα.
«Εκείνη την ημέρα, η πρώτη μου διάλεξη ήταν το μάθημα ποίησης με τον Δρ. Refaat Alareer. Μπήκε στην τάξη κρατώντας το MacBook του και το βιβλίο του μαθήματός μας. Θυμάμαι την πρώτη διάλεξη του πρώτου εξαμήνου, ξεκίνησε με μια συζήτηση για ένα ποίημα, και ο τρόπος διδασκαλίας του ήταν άψογος, και κάθε λέξη που έλεγε κρατούσε την προσοχή όλων των φοιτητών. Οι διαλέξεις του ήταν σαν παραστάσεις, και η καθεμία ήταν μια ιστορία.
Τα σχολεία στη Γάζα έχουν μετατραπεί σε καταφύγια
Τη νύχτα της 6ης Οκτωβρίου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ και δεν ήξερα γιατί. Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά όλες μου οι προσπάθειές ήταν μάταιες. Άρχισα να ανησυχώ για το τι θα συνέβαινε την επόμενη μέρα αν δεν κοιμόμουν. Τι θα γινόταν αν ξυπνούσα αργά και έχανα την αρχή της διάλεξης του Δρ. Ρεφάατ; Τελικά, κοιμήθηκα και όταν ξύπνησα δεν ήταν από τον ήχο του ξυπνητηριού μου, αλλά από το χτύπημα των βομβών. Μέχρι σήμερα, εύχομαι να μπορούσα να κοιμηθώ και να ξυπνήσω για να πάω στο πανεπιστήμιό μου, σαν αυτός ο τρομερός πόλεμος να ήταν απλώς ένας εφιάλτης που δεν συνέβη ποτέ στην πραγματικότητα.
Χιλιάδες μαθητές έχουν σκοτωθεί από την κατοχή σε μια βάναυση, συνεχιζόμενη γενοκτονία που έχει συντρίψει ψυχές, έχει καταστρέψει σπίτια και έχει μετατρέψει κάθε γωνιά του δρόμου σε τόπο πένθους. Δεκάδες χιλιάδες άλλοι έχουν τραυματιστεί, εκτοπιστεί ή αναγκαστεί να φύγουν από το ένα προσωρινό καταφύγιο στο άλλο. Ο καθηγητής ποίησης μου, Δρ. Ρεφάατ, ο οποίος ήταν ένας διεθνώς αναγνωρισμένος ποιητής, σκοτώθηκε τον Δεκέμβριο του 2023».
«Σανίδα σωτηρίας η εκπαίδευση»
»Από την αρχή του πολέμου, η ζωή έχει γίνει ένας καθημερινός αγώνας, επιβίωση σε σκηνές, κάτω από πυρά, περικυκλωμένοι από καταστροφή. Αυτοί οι μαθητές έχουν γίνει μάρτυρες σκηνών που κανείς δεν θα έπρεπε ποτέ να δει: θάνατο, αιματοχυσία και θλίψη. Παρά ταύτα, η εκπαίδευση παραμένει μια σανίδα σωτηρίας, ένα μικρό κομμάτι ελπίδας και κανονικότητας εν μέσω της φρίκης.
Ακόμα και πριν προλάβουν να επιστρέψουν στις σπουδές τους, αναγκάστηκαν να μάθουν νέα, σκληρά μαθήματα: πώς να κινούνται γρήγορα υπό πυρά, πώς να μεταφέρουν νερό από μακρινά μέρη, πώς να θάβουν αγαπημένα τους πρόσωπα μόνοι τους, γιατί στη Γάζα, κάθε μέρα φέρνει μια ακόμη κηδεία.
Πολλοί μαθητές επέστρεψαν στα σχολεία τους όχι για να σπουδάσουν, αλλά για να βρουν καταφύγιο με τις οικογένειές τους
Μερικοί μαθητές προσπάθησαν να συνεχίσουν τα μαθήματά τους σε αυτοσχέδιες σκηνές, με την καθοδήγηση φοιτητών ή καθηγητών που εξακολουθούσαν να είναι αφοσιωμένοι στην εκπαίδευση. Μερικοί φοιτητές στράφηκαν στην ηλεκτρονική μάθηση με τοπικά πανεπιστήμια, ενώ άλλοι υπέβαλαν αιτήσεις στο εξωτερικό αναζητώντας ένα μέλλον.
Η αδερφή μου, που πηγαίνει στο λύκειο, διαβάζει μόνη της παρά την έλλειψη βιβλίων. Μπορούσε να διαβάζει μόνο το πρωί επειδή δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα ή φώτα το βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχολικά βιβλία στην πόλη, οι άνθρωποι τα καίνε ως καύσιμο για το μαγείρεμα. Οι μαθητές χρειάζονται επίσης χαρτί, αλλά είναι πολύ ακριβό τώρα. Οι μαθητές πληρώνουν ένα δολάριο για ένα φύλλο χαρτιού. Οι μαθητές προσπαθούν να κατεβάσουν και να εκτυπώσουν σε PDF βιβλία που χρειάζονται για το μάθημα. Πώς είναι δυνατόν να αγοράσουν ή να εκτυπώσουν περισσότερες από εκατό σελίδες για κάθε βιβλίο;».
«Κρατάμε ακόμα τα στυλό μας σαν όπλα αλήθειας»
»Ως φοιτήτρια πανεπιστημίου, ολοκλήρωσα το τρίτο έτος των σπουδών μου κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αντιμετώπισα αμέτρητες προκλήσεις. Το διαδίκτυο αποσυνδεόταν κατά τη διάρκεια των εξετάσεων ή των διαλέξεων, αφήνοντάς με αβοήθητη. Θυμάμαι να παρακολουθώ ένα μάθημα στο τηλέφωνό μου, κρυμμένη κάτω από μια σκάλα, ενώ ο ουρανός έξω έκαιγε κόκκινος. Δεν μπορούσα να ακούσω τον καθηγητή μου μέσα από τον ήχο των drones, αλλά αρνιόμουν να χάσω μάθημα.
Αυτή υποτίθεται ότι θα ήταν η χρονιά της αποφοίτησής μου, η χρονιά που θα στεκόμουν ανάμεσα σε φίλους και συναδέλφους, φορώντας καπέλα και ρόμπες στη σκηνή του πανεπιστημίου μας. Αλλά όλα έχουν αλλάξει. Πολλοί από τους συμμαθητές μας έχουν σκοτωθεί, ο ένας μετά τον άλλον, και η σκηνή του πανεπιστημίου μας κάηκε και μετατράπηκε σε καταφύγιο. Αντικατέστησαν τα τραγούδια της γιορτής με τους ήχους του θανάτου.
Παρά τη φρίκη, εμείς οι μαθητές της Γάζας κρατάμε ακόμα τα στυλό μας σαν όπλα αλήθειας. Γράφουμε, μαθαίνουμε, ονειρευόμαστε. Τα σχολεία μας μπορεί να έχουν μετατραπεί σε ερείπια, αλλά η θέλησή μας είναι ισχυρότερη από οποιαδήποτε βόμβα».
Πηγή: tanea.gr
