Ένας χρόνος. Ένα τρόπαιο-φλόγα μνήμης και μεγαλείου. Μια νύχτα που δεν έσβησε ποτέ. Στις 29 Μαΐου 2024 δεν κατακτήθηκε απλώς ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Κατακτήθηκε η αθανασία. Εκεί όπου άλλοτε οι ελπίδες μαραίνονταν στις λεπτομέρειες, εκεί που το ελληνικό ποδόσφαιρο έμοιαζε καταδικασμένο να παρατηρεί τους άλλους, ο Ολυμπιακός – με καρδιά, ψυχή και πίστη – έγραψε ιστορία.
Η Φιορεντίνα πανίσχυρος αντίπαλος, δεν μπορούσε να αναχαιτίσει αυτό το ρεύμα πίστης που διέσχιζε όλο το γήπεδο εκείνο το βράδυ. Το γκολ του Ελ Κααμπί στο 116’ δεν ήταν απλώς ένα τέρμα. Ήταν ένας αιώνας προσδοκίας. Ήταν ο στεναγμός χιλιάδων ψυχών που έβλεπαν τον Ολυμπιακό να σπάζει την ευρωπαϊκή του κατάρα. Ήταν μια κραυγή λύτρωσης που αντήχησε από τη Μαδρίτη μέχρι την Αστόρια, και από τον Πειραιά μέχρι τον ουρανό. Ήταν η ώρα του Ολυμπιακού.
Και πίσω από κάθε μεγάλο έπος, υπάρχει εκείνος που το οραματίστηκε όταν κανείς άλλος δεν τολμούσε. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν είναι απλώς πρόεδρος – ήταν και είναι η φωνή της πίστης όταν όλα φαίνονταν βουνό. Εκείνος που έβαλε το λιθαράκι, το πείσμα, την επένδυση και την αγάπη του για να φέρει τον Ολυμπιακό εδώ. Σταθερός, αταλάντευτος, πατρικός, κράτησε την πυξίδα στη σωστή κατεύθυνση όταν οι θύελλες ξεσπούσαν. Δεν χτίζει απλώς ομάδες. Χτίζει ιστορίες. Και στις 29 Μαΐου του 2024, έγραψε την πιο λαμπερή.
Η βραδιά εκείνη δεν ήταν μόνο ποδόσφαιρο. Ήταν ποίηση. Ήταν λαός ενωμένος. Ήταν δάκρυα χαράς από παππούδες που μεγάλωσαν με τον Μουράτη και εγγόνια που φοράνε φανέλα του Φορτούνη. Ήταν το ποδόσφαιρο όπως το ονειρευτήκαμε: παθιασμένο, υπερβατικό, ελληνικό και ευρωπαϊκό μαζί.
Σήμερα, έναν χρόνο μετά, η νίκη αυτή δεν ξεθώριασε. Γεμίζει ακόμη περηφάνια, σημαίες, καρδιές. Δεν είναι απλώς μια καταγραφή στα βιβλία της UEFA. Είναι μια μνήμη που έγινε φλόγα και φως. Είναι ο Ολυμπιακός που κοίταξε την Ευρώπη στα μάτια και της είπε: «Είμαι εδώ».
Γιατί ο Ολυμπιακός δεν κατέκτησε μόνο ένα τρόπαιο. Κατέκτησε το δικαίωμα να ονειρεύεται. Και αυτό το χρωστά – σε μεγάλο βαθμό – σε εκείνον που δεν φοβήθηκε να πει: «Θα το φτάσουμε». Στον Βαγγέλη Μαρινάκη, που τόλμησε να κάνει το αδύνατο, αναπόφευκτο.
Ένας χρόνος μετά, το δάκρυ εκείνης της νύχτας δεν στέγνωσε. Έγινε περηφάνια. Έγινε τραγούδι. Έγινε παρακαταθήκη. Γιατί έτσι είναι τα θαύματα – τα θυμάσαι όχι γιατί συνέβησαν, αλλά γιατί σου θυμίζουν ποιος είσαι. Ολυμπιακός. Ο Πειραιάς. Η Ευρώπη. Η δική μας νύχτα. Μέχρι την επόμενη. Για πάντα.
Πηγή: in.gr
