Για χρόνια τα έγραφα, αλλά οι εκάστοτε κυβερνώντες σπάνια έδιναν την παραμικρή σημασία. Τώρα πλέον φαίνεται πως τα πράγματα έφθασαν στο απροχώρητο. Κι έτσι η ΕΕ στο σύνολό της, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, αρχίζει να ομιλεί για επιστροφές μεταναστών που βρίσκονται στο έδαφός της. Δυστυχώς για εμάς, και σύμφωνα με τις συμφωνίες που κακώς έχουμε υπογράψει, αυτό σημαίνει επιστροφή – όσων έχουν αρχικά καταγραφεί να έχουν πατήσει σε ελληνικό έδαφος – πίσω στην Ελλάδα. Για χρόνια αποφεύγαμε κάτι τέτοιο λόγω αποφάσεων των εκεί δικαστηρίων να απαγορεύουν τέτοιες επιστροφές λόγω δυσμενέστερων εδώ συνθηκών διαβίωσης. Αυτό όμως τελευταία άλλαξε. Προφανώς τα (γερμανικά κυρίως) δικαστήρια άκουσαν τις αντιδράσεις της δικής τους κοινής γνώμης και αποφάσισαν να επιτρέπουν τις σχετικές επιστροφές.
Τι κάνουμε τώρα εμείς με την καυτή αυτή πατάτα; Η εύκολη απάντηση βέβαια είναι: «τους στέλνουμε στις πατρίδες τους». Αυτό όμως δεν είναι απλό. Διότι οι περισσότεροι δεν γίνονται δεκτοί πίσω. Διότι οι χώρες αυτές αμφισβητούν συνήθως την εθνικότητά τους. Οι περισσότεροι είναι χωρίς έγγραφα. Τα οποία έχουν καταστρέψει και δηλώνουν ό,τι τους βολεύει. Κι επειδή η ΕΕ δεν έχει πάρει κανένα μέτρο κατά των χωρών που δεν τους δέχονται πίσω. Παρά τα όσα είχε δημόσια δεσμευθεί ότι θα γίνουν ο τότε έλληνας επίτροπος Μετανάστευσης. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να γίνουν αλλαγές στην εθνική νομοθεσία και, εν πολλοίς, να αγνοηθούν οι όποιες ενστάσεις των Βρυξελλών.
Κατ’ αρχήν είναι απόλυτη ανάγκη να συνεχίσει να εφαρμόζεται ο νόμος. Η παραβίαση συνόρων ήταν και είναι αδίκημα. Το οποίο δεν μπορεί να ανατρέπεται αν ο ένοχος υποβάλλει αίτηση ασύλου. Εφόσον δεν έχει χαρτιά, τα οποία συνήθως καταστρέφει, δεν είναι δυνατόν να διασταυρωθούν οι όποιοι ισχυρισμοί του. Οι οποίοι είναι συνήθως έωλοι. Επίσης εφόσον φθάνει από Τουρκία ή μέσω Λιβύης πώς μπορούν να επιβεβαιωθούν κίνδυνοι για τη ζωή του από χώρες που βρίσκονται πολύ μακριά (λ.χ. Αφγανιστάν, Συρία, Ιράκ, Σομαλία, Τζιμπουτί, Νιγηρία, Νίγηρας, Μάλι κ.λπ.).
Θα είναι λογικό λοιπόν να θεσμοθετηθεί πως αίτηση ασύλου μπορούν να υποβάλλουν μόνο άνθρωποι εμφανιζόμενοι με όλα τους τα χαρτιά σε νόμιμα σημεία εισόδου της χώρας. Και να δικαιολογείται άμεσα το σχετικό αίτημα. Στην Τουρκία λ.χ. ή στη Λιβύη ουδείς Αραβας ή Αφρικανός κινδυνεύει. Εκτός ειδικών περιπτώσεων. Και οι αποφάσεις να βγαίνουν αμέσως, δίχως την παρέμβαση οργανώσεων, νομικών κ.λπ. Σε περιπτώσεις παραβίασης συνόρων να ασκούνται διώξεις και να γίνονται συλλήψεις. Ιδιαίτερα όσων βρίσκονται χωρίς χαρτιά. Πώς είναι δυνατόν να έχουν κινητά τηλέφωνα και να ειδοποιούν τις Αρχές ή διάφορες οργανώσεις και να χάνουν τα χαρτιά τους; Οπως παντού στον κόσμο. Χωρίς χαρτιά κανενός η όποια αίτηση δεν θα μπορεί να αξιολογηθεί. Και θα επιστρέφεται από εκεί που έρχεται. Αν δεν τον δέχονται, θα πρέπει να αντιμετωπίζει τις συνέπειες του νόμου και να βρίσκεται σε περιορισμό. Αυτή δε η αλλαγή πολιτικής θα πρέπει να ανακοινωθεί με κάθε τρόπο στις χώρες προέλευσης.
Οσον αφορά την Ευρώπη είναι απαραίτητο να γίνει σαφές πως αν δεν κοπούν τα όποια προγράμματα ενίσχυσης από φιλικές ή χώρες-μέλη των κρατών που αρνούνται επαναπατρισμούς, τότε θα προχωρήσουμε κι εμείς σε εκτοπίσεις και περιορισμούς. Οσες χώρες μάλιστα αντιδράσουν στις πολιτικές αυτές είναι ελεύθερες να δεχθούν στο δικό τους «ανθρωπιστικό» έδαφος όσους βρεθούν αποκλεισμένοι στο δικό μας.
Πηγή: tanea.gr
