Ο ισραηλινός πρωθυπουργός έχει συγκρίνει πολλές φορές τον πληθυσμό της Γάζας με τους Αμαληκίτες, έναν αρχαίο λαό που περιγράφεται στη Βίβλο ως εχθρός των Ισραηλιτών. Ο ισραηλινός πρόεδρος έχει δηλώσει ότι οι Παλαιστίνιοι φέρουν συλλογική ευθύνη για τα εγκλήματα της Χαμάς και ότι η φιλολογία για τους αμάχους που «δεν ξέρουν τίποτα και δεν κάνουν τίποτα» είναι μύθος. Ο ισραηλινός πρώην υπουργός Αμυνας έχει πει ότι «πολεμάμε ανθρώπινα ζώα, και συμπεριφερόμαστε αναλόγως». Ο ισραηλινός υπουργός Γεωργίας κήρυξε τον Νοέμβριο του 2023 τη «Νάκμπα στη Γάζα», παραπέμποντας στον εκτοπισμό των Παλαιστινίων το 1948. Ο ισραηλινός υπουργός Κληρονομιάς ευχήθηκε τον περασμένο μήνα να πεθάνουν όλοι οι Παλαιστίνιοι από την πείνα. Ο αντιπρόεδρος της Κνεσέτ ζήτησε να εξαφανιστεί η Λωρίδα της Γάζας από προσώπου γης.
Είναι φανερό ότι η σημερινή ηγεσία του Ισραήλ δεν θέλει – δεν ήθελε εξαρχής – να εξαρθρώσει μόνο τη Χαμάς. Θέλει να εκδιώξει όλους τους Παλαιστίνιους από τη Γάζα και, για να το πετύχει, χρησιμοποιεί τόσο τους πυραύλους όσο και το όπλο της πείνας. Στο στόχαστρό της δεν είναι μόνο οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της τρομοκρατικής επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου 2023, αλλά όλοι οι Παλαιστίνιοι. Και αυτό εμπίπτει στον ορισμό της γενοκτονίας που, σύμφωνα με τη Συνθήκη για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (1948) και το Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (1998), παραπέμπει στην πρόθεση καταστροφής μιας εθνικής, εθνοτικής ή θρησκευτικής ομάδας.
Οπως επισημαίνει όμως στη Libérationη νομικός Ματίλντ Φιλίπ-Γκε, καθηγήτρια Δημοσίου Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Jean-Moulin-Lyon III και συγγραφέας του βιβλίου «Μπορούμε να δικάσουμε τον Πούτιν;», υπάρχει εδώ μια παγίδα. Από νομική άποψη, το να αποδειχθεί ότι το Ισραήλ στοχεύει κάθε Παλαιστίνιο επειδή είναι Παλαιστίνιος μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο. Είναι φανερό, αντιθέτως, ότι η χώρα αυτή βαρύνεται με εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (φόνος δεκάδων χιλιάδων αμάχων, μπλοκάρισμα της ανθρωπιστικής βοήθειας, χρησιμοποίηση της πείνας ως όπλου, απαγόρευση εισόδου δυτικών δημοσιογράφων στη Γάζα κ.λπ.), που είναι εξίσου σοβαρά με τη γενοκτονία.
Η λέξη «γενοκτονία» προκαλεί ένα είδος ψυχικού βραχυκυκλώματος στη διεθνή κοινή γνώμη, τονίζει στην ίδια εφημερίδα ο ιστορικός Βενσάν Λεμίρ, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Gustave-Eiffel και συγγραφέας βιβλίων όπως η «Ιστορία της Ιερουσαλήμ». Κι αυτό, επειδή αγγίζει τη σπονδυλική στήλη των ανθρώπινων συνειδήσεων: πώς είναι δυνατόν τα θύματα του Ολοκαυτώματος να διαπράττουν και εκείνα ένα; Ο ίδιος, ως ιστορικός, προτιμά να μιλά για «πόλεμο ξεριζωμού», αφού ο στόχος είναι να ξεριζωθεί ένας πληθυσμός με τους βομβαρδισμούς, την πείνα, τη δίψα ή τον εκτοπισμό.
Το πώς θα χαρακτηριστούν τα εγκλήματα που διαπράττονται σε αυτόν τον πόλεμο (τόσο από το Ισραήλ όσο κι από τη Χαμάς) έχει μεγάλη σημασία, γιατί θα καθορίσει τις συνέπειες: αποζημιώσεις για τα θύματα και ευθύνες των δραστών. Η Διεθνής Δικαιοσύνη, τονίζει η Φιλίπ-Γκε, παρεμβαίνει πάντα μετά τα γεγονότα, δεν μπορεί να σταματήσει έναν πόλεμο. Οταν όμως καταδικάζεται ένα κράτος, πρέπει, στον βαθμό του δυνατού, να αποκαθιστά την πρότερη κατάσταση, τουλάχιστον σε υλικό επίπεδο. Πρόκειται για το λεγόμενο restitutio in integrum.
Στις σύγχρονες συγκρούσεις, το δίκαιο θα έρχεται λοιπόν πάντα με καθυστέρηση; Μπορούμε ακόμη να σώσουμε τη Διεθνή Δικαιοσύνη ως εργαλείο ειρήνης; «Υπάρχει ένα παράδοξο» απαντά ο Βενσάν Λεμίρ. «Ποτέ άλλοτε δεν είχε τσαλακωθεί τόσο πολύ το διεθνές δίκαιο και ποτέ άλλοτε δεν είχε τόσο πολύ επικληθεί. Το πρόβλημα είναι η απουσία μιας αστυνομικής εξουσίας. Μπορείς να διορίζεις δικαστές και να τους εγκαθιστάς στη Χάγη, αλλά ποιος θα εκτελέσει τις αποφάσεις τους; Μόνο η αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα. Οι ηγέτες που θέλουν να αποδυναμώσουν το διεθνές δίκαιο εκμεταλλεύονται αυτό το κενό. Το είδαμε με τα εντάλματα σύλληψης που εκδόθηκαν για τον Νετανιάχου και τον πρώην υπουργό Αμυνας Γιοάβ Γκάλαντ. Ο ούγγρος πρωθυπουργός κάλεσε τον ισραηλινό ομόλογό του και ανήγγειλε ότι η χώρα του θα αποχωρήσει από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Από την άλλη μεριά, το αεροπλάνο του Νετανιάχου είναι υποχρεωμένο στο εξής να αποφεύγει τον εναέριο χώρο των χωρών που μπορούν να τον συλλάβουν».
Ναμπίλ Αγιούς (1969 – )
Οι πραγματικοί φίλοι
Γεννημένος στο Παρίσι από γαλλοεβραία μητέρα και μαροκινό πατέρα, ο Αγιούς αφιέρωσε την ταινία του Razzia (2017) στη μάχη κατά του αντισημιτισμού. Οπως γράφει όμως στη Libération,όσοι υπερασπίζονται το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση και την αξιοπρέπεια δεν είναι αντισημίτες. Οσοι επικρίνουν την ισραηλινή κυβέρνηση και καταγγέλλουν τη γενοκτονία που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν είναι αντισημίτες. Πολλές φορές, μάλιστα, είναι βαθιά προσκολλημένοι στην εβραϊκή τους ταυτότητα. «Το Ισραήλ έχει γίνει ένας γίγαντας με πήλινα πόδια που δεν έχει φίλους, παρά μόνο συγκυριακούς συμμάχους», σημειώνει. «Οι πραγματικοί φίλοι δεν σε οδηγούν σε μια συλλογική αυτοκτονία, προσπαθούν να σε φέρουν στα λογικά σου. Οι πραγματικοί φίλοι θα έλεγαν στο Ισραήλ ότι δεν πολεμάς τον τρόμο με μαζικές δολοφονίες, αλλά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, την εκπαίδευση και την υπόσχεση για ένα καλύτερο μέλλον».
Πηγή: tanea.gr
