Αν και η Τουρκία σπανίως απουσιάζει από τη διεθνή επικαιρότητα για λόγους που συνήθως δεν συνδέονται με την ευημερία του τουρκικού λαού, αυτήν την εβδομάδα το διεθνές ενδιαφέρον ήταν ασυνήθιστα υψηλό.
Από τη μία η από μηνών αναμενομένη ανακοίνωση του Κόμματος Εργατών του Κουρδιστάν (Partiya Karkerên Kurdistan-ΡΚΚ) για την αναστολή των δραστηριοτήτων του και την αυτοδιάλυσή του αποτελεί ορόσημο στην ιστορία του κουρδικού ζητήματος στην Τουρκία, ανεξαρτήτως των κινήτρων των εμπλεκομένων και της μακροπροθέσμου επιδράσεώς της στο ίδιο το Κουρδικό.
Αποτελεί επίσης καμπή στη διαδικασία επιλύσεως του Κουρδικού η οποία αποσκοπεί να αναδιατάξει το τουρκικό πολιτικό σκηνικό, ώστε να εξασφαλίσει την πολιτική ηγεμονία του κυβερνητικού συνασπισμού και του ιδίου του προέδρου Ερντογάν, αλλά και να ενισχύσει την περιφερειακή θέση της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή.
Εκτός τούτου η ανακοίνωση για τη διεξαγωγή στην Κωνσταντινούπολη για πρώτη φορά απευθείας διαπραγματεύσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας με σκοπό την επίτευξη ανακωχής και η φιλολογία για την πιθανή συμμετοχή σε αυτές πέραν του προέδρου της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, του προέδρου της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν αλλά και του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ αναγνώρισε στην Τουρκία τον ρόλο τον οποίο επιζητούσε από την αρχή του πολέμου, αυτόν του ουδετέρου συνομιλητή όλων των εμπλεκομένων μερών αλλά και προνομιακού διαμεσολαβητή της ειρήνης ή έστω ανακωχής.
Σημαίνουν αυτά ότι ο στρατηγικός ρόλος της Τουρκίας αναβαθμίζεται δραστικώς;
Πέραν των προφανών βραχυπροθέσμων επικοινωνιακών οφελών, η πορεία του Κουρδικού αλλά και του Ουκρανικού θα εξαρτηθεί από σειρά μεταβλητών στις οποίες η επιρροή της τουρκικής διπλωματίας είναι περιορισμένη.
Η επίλυση του Κουρδικού είναι κυρίως υπόθεση της εσωτερικής και όχι της εξωτερικής πολιτικής, και η εκπλήρωση των υπεσχημένων στους Κούρδους δεν θα είναι εύκολη υπόθεση.
Ομοίως και στο Ουκρανικό, οι διακυμάνσεις των σχέσεων Τραμπ και Πούτιν είναι κάτι από το οποίο η Τουρκία μπορεί να ελπίζει ότι θα ωφεληθεί αλλά μόνον με συγκυριακό τρόπο και με τον κίνδυνο να βρεθεί πολύ σύντομα ενώπιον δυσαρέστων διλημμάτων.
Πέραν αυτών η διεξαγωγή της πρώτης επισκέψεως του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ στις χώρες του Περσικού Κόλπου ανέδειξε τις νέες προτεραιότητες και δυναμικές οι οποίες επικρατούν στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Προ δεκαέξι ετών, όταν ο Μπάρακ Ομπάμα έκανε τη δική του πρώτη επίσημη επίσκεψή του σε μουσουλμανική χώρα, διάλεξε την Τουρκία, λόγω των ελπίδων που εξακολουθούσαν να τρέφουν τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και ο δυτικός κόσμος για την ανάδειξη της Τουρκίας ως περιφερειακού προτύπου για την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη βάσει των αρχών της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Σήμερα ουδείς δυτικός ηγέτης αναφέρεται στη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν επισκέπτεται την Τουρκία, την Αίγυπτο ή τα κράτη του Κόλπου.
Επίκεντρο του ενδιαφέροντος δεν είναι η Τουρκία, αλλά η Σαουδική Αραβία, και προτάσσονται οι περί οικονομικής συνεργασίας συζητήσεις.
Ακόμη και τα πολυτελή δώρα τα οποία παραλαμβάνει ο πρόεδρος Τραμπ υπογραμμίζουν τη διάθεση των κρατών του Κόλπου να διαθέσουν τεράστια ποσά για την ανάδειξη του διεθνούς ρόλου των, κάτι στο οποίο η Τουρκία αδυνατεί να τους παρακολουθήσει.
Ο Ιωάννης Ν. Γρηγοριάδης είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Μπίλκεντ και επικεφαλής του Προγράμματος Τουρκίας του ΕΛΙΑΜΕΠ
Πηγή: tanea.gr
