Της Νίκης Ζορμπά
Εν αρχή ην το ΠΑΣΟΚ. Δημοσκοπήσεις και εσωτερικές διαφωνίες στρατηγικής κακοφορμίζουν μια ήδη χαίνουσα πληγή στο εσωτερικό που δεν έκλεισε ποτέ.
Ούτε η αναβάπτιση Ανδρουλάκη στον προεδρικό θώκο δεν κατάφερε να βάλει τέλος στην εσωκομματική διαδικασία και τους ανταγωνισμούς της.
Μονόδρομος
Είναι διαρκώς υπό κρίση ο πρόεδρος του κόμματος και το γνωρίζει ότι έχει “προθεσμία” μιας εύθραυστης ανακωχής και σίγουρα όχι χρονικά μεγάλη.
Αυτός είναι πιθανότατα και ο λόγος που έχει ανοίξει “πόλεμο” με δημοσκοπικά ευρήματα, εκείνα (τα περισσότερα αυτή τη στιγμή τουλάχιστον) που επιμένουν στο ότι ούτε δεύτερο κόμμα είναι καν και ούτε ξεπερνά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Για τους εσωκομματικούς του αμφισβητίες, αυτή είναι και η αιτία που επιχείρησε (αλλά ανέκρουσε πρύμναν μετά τις αντιδράσεις) να χαμηλώσει τον εκλογικό πήχη του ΠΑΣΟΚ και πρώτο κόμμα να μην είναι, το πρόβλημα δεν θα το έχει το ΠΑΣΟΚ αλλά οι πολίτες, ισχυρίστηκε ούτε λίγο ούτε πολύ προ ημερών ο εκπρόσωπος Τύπου του. Ως “άλλοθι” και “στρώσιμο εδάφους” για επερχόμενη αποτυχία το εξέλαβαν οι –όχι και τόσο κοντινοί του– στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, της πλευράς Δούκα κατά κύριο λόγο.
Υπάρχει κριτική ευρεία και αναμπουμπούλα κάθε φορά που το ΠΑΣΟΚ λοξοδρομεί προς τα αριστερά ή τα δεξιά του. Χάλασε ο κόσμος (και τα ποσοστά του) όταν συνυπέγραψε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Έκτοτε κρατά σφαλιστές τις πόρτες σε οποιαδήποτε συνεργασία με την αντιπολίτευση –ακόμη και κοινοβουλευτικής, διαδικαστικής υφής.
Είναι πιο ασφαλής δρόμος για τη Χαριλάου Τρικούπη για να διατηρήσει –έστω και επίπλαστα– την ενότητα του κόμματος. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που τα ποσοστά του πόρρω απέχουν από τον στόχο να είναι “πειστική εναλλακτική δύναμη εξουσίας” κοιτάζοντας την κυβερνητική παράταξη κατάματα. Η δημοσκοπική πενία φέρνει γκρίνια και η ανομοιογένεια στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ φέρνει δυσχέρεια. Δεν μπορεί παρά να επιμείνει στο αφήγημα της “αυτοτέλειας” και της “αυτόνομης πορείας” του κόμματος. Ούτε αυτό το αφήγημα φαίνεται να οδηγεί πουθενά το κόμμα και πάντως οπωσδήποτε όχι σε δρόμο που να οδηγεί στο Μαξίμου.
Κατόπιν τούτων, έχουν εμπεδώσει εξ αριστερών του, η “προοδευτική αντιπολίτευση” πως δεν έχουν τίποτε να περιμένουν από το υπάρχον ΠΑΣΟΚ για συνεργασία ή επανίδρυση της κεντροαριστεράς ή οτιδήποτε σχετικό και (υπερ)φιλόδοξο που συζητείται στον δημόσιο διάλογο τους τελευταίους πολλούς μήνες, ελέω της κατακερματισμένης, καχεκτικής αντιπολίτευσης.
Αλλαγή από εκεί, δεν θα έρθει.
“Σφήνα”
Παράλληλα, εμφανίστηκε να σκαρφαλώνει ραγδαία στις έρευνες των σφυγμομετρήσεων η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Με λόγο ακραίο, για περιβάλλον κεντροαριστεράς τουλάχιστον, και με δεδομένες τις βαριές αποσκευές που σέρνει από το παρελθόν: Με τον ΣΥΡΙΖΑ, λόγου χάριν, δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση καλόπιστη σε κανένα πεδίο.
Τη φλερτάρει όμως στα σοβαρά ο πρόσφατα επανακάμψας στο πολιτικό σκηνικό Στέφανος Κασσελάκης με το νεοσύστατο κόμμα του – που δεν κατάφερε καν, παρά τη νέα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, να σχηματίσει κοινοβουλευτική ομάδα. Οι πέριξ του –από συνεργάτες έως βουλευτές που επηρεάζει– έχουν το δικό τους ανεπεξέργαστο μένος για το πρώην κόμμα τους και από το πρωί ίσαμε το βράδυ καταφέρονται εναντίον όσων έχουν απομείνει στα κεντρικά της Κουμουνδούρου με τον χαρακτηρισμό “πραξικοπηματίες”.
Καμία συνεννόηση δεν υπάρχει (και καμία πλευρά δεν έχει διάθεση εξάλλου) ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με τη Νέα Αριστερά, ούτε με το ΠΑΣΟΚ. Με τη “δημοκράτισσα Ζωή” όμως, όπως αποκαλεί την Κωνσταντοπούλου ο Κασσελάκης, υπάρχει μεγάλη προθυμία στο κόμμα του να συνεργαστούν. Προ ημερών δε, άφησε ανοιχτό και το ενδεχόμενο συμπόρευσης με την Πλεύση, όχι μόνο για την προανακριτική επιτροπή εναντίον του Αχ. Καραμανλή, αλλά γενικότερα, με ορίζοντα τις επόμενες εθνικές εκλογές.
Η Κωνσταντοπούλου πάτησε λίγο φρένο στον ενθουσιασμό Κασσελάκη, αλλά η συνύπαρξή τους –έστω για την επερχόμενη προανακριτική– απομονώνει το κόμμα της από τα αριστερά.
Το ΠΑΣΟΚ είναι ούτως ή άλλως εκτός κάδρου, ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης και το “λαϊκό μέτωπο” για το οποίο η Κ.Ε. της Νέας Αριστεράς “ξήλωσε” την εισήγηση του Αλέξη Χαρίτση, “ενταφιάζοντας” την προοπτική συνεργασίας άμεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να είναι υπό αυτές τις συνθήκες παρά… ευφημισμός.
“Ξεπαγώνουν” οι συνομιλίες
Οι συνεχείς αρνήσεις του ΠΑΣΟΚ στα προσκλητήρια συνεργασίας που του απηύθυνε ο Σωκράτης Φάμελλος οδήγησαν σε ανασχεδιασμό της στρατηγικής στον ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος τα παρακάλια, προχωρούν στο επόμενο βήμα. Η απογοήτευση από την επικράτηση Τσακαλώτου – Σακελλαρίδη στην πρόσφατη Κ.Ε. της Νέας Αριστεράς, που τερμάτισε τον στόχο της επανένωσης –βαθμηδόν έστω– των πρώην συντρόφων, κόντρα στη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των βουλευτών της ΝΕΑΡ, δεν διήρκεσε πολύ.
Οι πολιτικές περιστάσεις “επέβαλλαν” αναζήτηση άρσης του αδιεξόδου: “Το ΠΑΣΟΚ δεν θέλει, με δίδυμο Κωνσταντοπούλου – Κασσελάκη δεν θέλουμε”, εκ των πραγμάτων “λαϊκό μέτωπο” υπαρκτών κοινοβουλευτικών σχηματισμών μπορεί να υπάρξει.
Ο “πάγος” έσπασε με την κατάθεση κοινής ερώτησης ΣΥΡΙΖΑ – ΝΕΑΡ για την απόλυση Γεννηδούνια. Ακολούθησε άμεσα η συμφωνία Φάμελλου – Χαρίτση για κοινή διαμόρφωση πρότασης για προανακριτική με αιχμή τον Αχ. Καραμανλή. Ο Σ. Φάμελλος “έδειξε” με δηλώσεις του πως ο δίαυλος επικοινωνίας που είχε κοπεί, άνοιξε ξανά.
Είναι και οι δημοσκοπήσεις που χτυπούν καμπάνα ηχηρή και για τη Νέα Αριστερά: Εάν επιμείνει σε αυτή τη στρατηγική, δεν υπάρχει περίπτωση ούτε να μπει στη Βουλή, τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων για το κόμμα είναι ισχνά, ούτε οι βουλευτές της, οι νέοι μαχόμενοι τουλάχιστον, να βρεθούν εντός Βουλής.
Τα βήματα είναι προσεκτικά μεν – υπό το “άγρυπνο” μάτι του Ευκλείδη Τσακαλώτου και του γραμματέα της ΝΕΑΡ Γαβριήλ Σακελλαρίδη, αλλά άρχισε να βγαίνει ξανά από το συρτάρι η “φόρμουλα” προεκλογικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με βουλευτές της ΝΕΑΡ.
Κοινώς, να συνυπάρξουν σε κοινό ψηφοδέλτιο με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ως “συνεργαζόμενοι”. Μακροπρόθεσμος και πρωτόλειος σε αυτή τη φάση ο σχεδιασμός, αλλά ενδεικτικός του κλίματος που επικρατεί για επαναπροσέγγιση.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Πηγή: capital.gr
