«Ο κ. Τραμπ μπορεί να μη θέλει να το παραδεχθεί, αλλά ξεκίνησε έναν πόλεμο με τον Ανταμ Σμιθ και τον έχασε. Δεν είναι, μάλιστα, ο πρώτος πρόεδρος που παίρνει αυτό το μάθημα». Ετσι κατέληγε το κεντρικό άρθρο της «Wall Street Journal» την περασμένη Τρίτη, σχολιάζοντας τις εξελίξεις στον πόλεμο των δασμών μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Κίνας. Υπονοώντας, έτσι, ότι στον κόσμο που ζούμε εξακολουθούν να υπάρχουν άγραφοι, αλλά πανίσχυροι νόμοι – όπως αυτός για το «αόρατο χέρι της αγοράς» του Σμιθ – τους οποίους ουδείς μπορεί να αγνοήσει και πολύ περισσότερο να παραβεί.
Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι στο συγκεκριμένο θέμα ουδείς μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η κατάληξη και εάν ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα βρεθεί τελικώς στους χαμένους ή τους κερδισμένους. Κάτι που ισχύει, άλλωστε, και για σε άλλα τρία μέτωπα στα οποία καταγράφεται μια λεπτή, εύθραυστη και θανάσιμα επικίνδυνη ισορροπία ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη: της Ουκρανίας, του Ιράν (και συνολικά της Μέσης Ανατολής) και της Ινδίας με το Πακιστάν.
Στο μεταξύ, ένα είναι σίγουρο: περιμένοντας τον Πούτιν να αποφασίσει εάν, πότε και υπό ποιους όρους θα μετάσχει στις διαπραγματεύσεις για το Ουκρανικό, τον Σι να κρίνει κατά πόσο είναι διατεθειμένος να κάνει υποχωρήσεις και παραχωρήσεις, τον ιρανό αγιατολάχ να επιλέξει ανάμεσα στη συνθηκολόγηση και έναν (πιθανότατα καταστροφικό για τη χώρα του) πόλεμο και τους ηγέτες Ινδίας και Πακιστάν να επιλέξουν εάν θα ρισκάρουν μια κατά μέτωπον σύγκρουση, ο Τραμπ δεν χάνει τον καιρό του. Το απέδειξε, εξάλλου, κατά την περιοδεία που πραγματοποίησε σε τρία κράτη της Αραβικής Χερσονήσου – Σαουδική Αραβία, Κατάρ και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Οι συμφωνίες εκατοντάδων δισ. δολαρίων (ο ίδιος μιλάει για 4 τρισ.) που υπέγραψε δεν αφήνουν αμφιβολία ότι, έστω και αν ως πρόεδρος αμφισβητείται έντονα, παραμένει ένας ικανός μπίζνεσμαν.
Ειδικά οι αμερικανικές πολεμικές και αεροναυπηγικές βιομηχανίες (πρωτίστως η Boeing, η οποία διέρχεται μια προβληματική περίοδο) πρέπει να αισθάνονται ιδιαίτερα ευτυχείς για το αποτέλεσμα της περιοδείας, καθώς διασφάλισαν μεγάλες παραγγελίες για πανάκριβα οπλικά συστήματα και νέα αεροσκάφη. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τις εταιρείες τεχνολογίας – ο Ιλον Μασκ ήταν, μάλιστα, παρών όταν έπεφταν οι σχετικές υπογραφές – οι οποίες αναλαμβάνουν σημαντικά συμβόλαια στην περιοχή.
Με βάση τα παραπάνω, ο Τραμπ έστρωσε και το οικονομικό χαλί για μια δυναμική παρουσία των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή τις επόμενες δεκαετίες, διαψεύδοντας τις εκτιμήσεις που τις ήθελαν να έχουν χάσει οριστικά το παιχνίδι εκεί. Αυτή τη φορά δε, το έκανε χωρίς να βάλει σε πρώτο πλάνο τον παραδοσιακά πιο στενό σύμμαχό του, το Ισραήλ, με τον πρωθυπουργό του οποίου φαίνεται πλέον να διαφωνεί σε αρκετά. «Η αμερικανική στρατηγική δείχνει τα ταιριάζει πλήρως με το μοντέλο των μοναρχιών του Κόλπου: σταθερότητα, ασφάλεια μέσω της ανάπτυξης και υποσχέσεις για επενδύσεις πολλών δισ. δολαρίων στις ΗΠΑ. Το απομονωμένο Ισραήλ μοιάζει να πιάστηκε απροετοίμαστο», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ανάλυση στη «Le Monde».
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει κάθε λόγο να νιώθει καλά – ειδικά καθώς ο Τραμπ νομιμοποίησε και τον προστατευόμενό του και «μεταβατικό» ηγέτη της Συρίας.
Πηγή: tanea.gr
