Τελικά όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη. Ομως ποιος φτάνει πρώτος;
Και, κυρίως, ποιος φεύγει θριαμβευτής;
Η απάντηση ήταν γνωστή πολύ πριν ο Πρωθυπουργός βρεθεί ουραγός στην Αιώνια Πόλη να συναντήσει την ιταλίδα ομόλογο και εταίρο του στην ΕΕ, εξίσου αργά όσο και μάταια.
Στην πόλη του Κολοσσαίου έμοιαζε περισσότερο να είχε ραντεβού με τα λιοντάρια στην αρένα, παρά με τη Μελόνι, που ό,τι ήταν να κάνει το είχε ήδη κάνει με τον Ερντογάν: είχε βάλει την Τουρκία απ’ το παράθυρο στις υπό συζήτηση νέες αμυντικές δαπάνες της ΕΕ και είχε μαζί της προχωρημένες αμυντικές, οικονομικές και ενεργειακές συζητήσεις, περίπου σε επίπεδο σύναψης συμμαχίας.
Και δεν τα έκρυψαν.
Τα διαλάλησαν.
Ο Μητσοτάκης όμως έχει παγίως τη μέθοδο να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει ό,τι δεν τον βολεύει. Οπότε επέστρεψε, λέει… νικητής, επειδή «θα» ρίξουν οι Ιταλοί λεφτά στα τρένα. Αυτό μας πονάει, αυτό πουλάει.
Εστω κι αν έχει ξαναδιαψευστεί.
Εστω και αν πέραν του πόνου, είναι ανύπαρκτης σημασίας δίπλα σε όσα συμφωνήθηκαν εκεί με τον Ερντογάν.
Την ώρα όμως που ο Πρωθυπουργός… έσπευδε βραδέως ως ανήμπορος θεατής της νέας στρατηγικής σχέσης Τουρκίας – Ιταλίας, ο Ερντογάν είχε πλέον ήδη πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να ασχοληθεί.
Και όλοι είχαν τα μάτια καρφωμένα πάνω του.
Η είδηση ότι προετοιμαζόταν η πρώτη συνάντηση Πούτιν – Ζελένσκι στην Κωνσταντινούπολη είχε πέσει σαν βόμβα.
Και εκτόξευσε τον Ερντογάν στη στρατόσφαιρα, ιδίως με τις διαρροές περί πιθανής παρουσίας και του αμερικανού προέδρου Τραμπ: εν μία νυκτί, η Τουρκία είχε καταστεί το κέντρο το κόσμου.
Πρέπει εδώ να ξεκαθαριστεί ότι αυτό το επίτευγμα είναι απολύτως ανεξάρτητο από οποιοδήποτε «διά ταύτα» της υπόθεσης, που ουδεμία σημασία έχει για τον νέο ρόλο της Αγκυρας στο διεθνές στερέωμα.
Είτε με συνάντηση, είτε χωρίς, είτε με Πούτιν και Τραμπ, είτε όχι, είτε με συμφωνία, είτε άνευ, για την Τουρκία δεν αλλάζει τίποτα: ο ρόλος της σημείου αναφοράς των πάντων είναι δεδομένος και μη επηρεαζόμενος από όποιες εκβάσεις.
Αυτό είναι επίτευγμα πρωτοφανές.
Οχι μόνον σήμερα, μα στο ιστορικό βάθος. Τέτοιου διαμετρήματος status μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων δεν είχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ούτε είχε καν ονειρευτεί ο Κεμάλ. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι το πώς το οικοδόμησε: μέσα από διαρκή προκλητική αναξιοπιστία προς πάσα κατεύθυνση, μέχρι που, ως άλλος Χουντίνι, κατάφερε το αδιανόητο: ο κόσμος να γυρίζει γύρω του.
Τι κεφαλαιοποίηση παράγει αυτό, είναι προφανές.
Την ίδια ώρα, η Ελλάδα είναι χαμένη στο πουθενά.
Σε έναν κόσμο που βράζει ολόκληρος ποιος τη θυμάται και ποιος τη μετράει πια; Φάνηκε στη Ρώμη. Αμέσως μετά φάνηκε και στο Βερολίνο, όπου η… επιτυχία της χώρας ήταν ένα… βραβείο οικονομικών επιδόσεων.
Το πιο σημαντικό βέβαια είναι ότι έχει φανεί από καιρό στην Ουάσιγκτον. Και ότι είναι εξίσου προφανές τι δράματα κρύβει η αναπόφευκτη σύγκριση με την Τουρκία, που φέρνει ζάλη.
Πηγή: tanea.gr
