«Το 12ο Συνέδριο του PKK αποφάσισε τη διάλυση της οργανωτικής δομής του PKK και τον τερματισμό της μεθόδου του ένοπλου αγώνα», ανέφερε η οργάνωση σε δήλωσή της, σύμφωνα με το φιλοκουρδικό πρακτορείο ειδήσεων Firat News Agency.
Πρόσθεσε ότι η «πρακτική διαδικασία» της διάλυσης θα καθοδηγηθεί από τον φυλακισμένο ηγέτη τους, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, και ότι έχουν «τερματίσει το έργο που διεξαγόταν υπό το όνομα του PKK».
Η αγώνας τον Κούρδων για αυτονομία
Αποκλεισμένοι από τις διαπραγματεύσεις και προδομένοι από τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, αφού οι σύμμαχοι του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τους είχαν υποσχεθεί ένα δικό τους κράτος κατά τη διαίρεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Κούρδοι αποτελούν τη μεγαλύτερη απάτριδα μειονότητα στον κόσμο.
Ο αγώνας των Κούρδων, ωστόσο, δεν είναι στενά εθνικιστικός.
Στα βουνά πάνω από το Ερμπίλ, στην αρχαία καρδιά του Κουρδιστάν που εκτείνεται στα σύνορα της Τουρκίας, του Ιράν, του Ιράκ και της Συρίας, έχει γεννηθεί μια κοινωνική επανάσταση.
Η ιστορία της οργάνωσης PKK ξεκινά από την ίδρυσή της στην Τουρκία από μια μικρή ομάδα μαρξιστών φοιτητών της γενιάς μετά το ‘68 και Κούρδων εθνικιστών, που προέκυψε από «ρατσιστικές προκλήσεις και την οικονομική υποανάπτυξη των Κούρδων».
Ο ένοπλος αγώνας
Όπως και η ιστορία των Κούρδων, η ιστορία της οργάνωσης PKK είναι μια ιστορία αντοχής, υπό τη συνεχή απειλή της εξόντωσης.
Το PKK ιδρύθηκε από τον χαρισματικός και κάπως μεσσιανικό Αμπντουλάχ Οτσαλάν στη νοτιοανατολική Τουρκία το 1978 με ιδεολογία βασισμένη σε μαρξιστικές–λενινιστικές αρχές.
Ο ένοπλος αγώνας ήταν η τακτική που επέλεξαν οι αντάρτες μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980 στην Τουρκία, ξεκινώντας την εκστρατεία τους το 1984 με αντάρτικες επιθέσεις εναντίον στρατιωτικών στόχων.
Αμπντουλάχ Οτσαλάν
Το 1979, ο Οτσαλάν είχε ήδη εγκαταλείψει την Τουρκία και κατέφυγε στη Συρία, όπου δημιούργησε επαφές με παλαιστινιακές οργανώσεις και πήρε υποστήριξη για την εκπαίδευση των μελών του PKK.
Μετά το πραξικόπημα του 1980, μέλη του PKK μετακινήθηκαν σε γειτονικές χώρες, όπως ο Λίβανος, η Συρία και το Ιράκ και από εκεί εκπαιδεύτηκαν για την ένοπλη δράση τους.
Στη δεκαετία του 1980 και του 1990, οι επιθέσεις του PKK και τα αντίποινα της Τουρκίας οδήγησαν σε έντονη σύγκρουση στην ανατολική Τουρκία.
Τουρκικά στρατεύματα επιτέθηκαν στις βάσεις του PKK στο βόρειο Ιράκ, ενώ το 1999 ο Οτσαλάν συνελήφθη στη Ναϊρόμπι και μεταφέρθηκε στην Τουρκία, όπου καταδικάστηκε σε θάνατο.
Ωστόσο, μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής στην Τουρκία το 2002, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη.
Η στροφή προς την πολιτική
Καθώς η σύγκρουση κλιμακωνόταν, ο τουρκικός στρατός χρησιμοποίησε συντριπτική δύναμη για να καταστείλει τους μαχητές.
«Συνολικά 32.000 μαχητές του PKK σκοτώθηκαν και 14.000 αιχμαλωτίστηκαν μεταξύ 1984 και 2008», γράφει ο Paul White, ερευνητής της Πολιτικής στη Μέση Ανατολή.
Η βίαιη πολιτική καταστολής από τον τουρκικό στρατό φάνηκε να τροφοδοτεί την εξέγερση και, μέχρι τον Μάρτιο του 2013, 1 εκατομμύριο Κούρδοι είχαν συγκεντρωθεί στη Ντιγιάρμπακιρ, την de facto πρωτεύουσα των Κούρδων στο νοτιοανατολικό τμήμα της Τουρκίας, για να υποστηρίξουν το PKK.
Σε αυτό το στάδιο, το PKK είχε αλλάξει στρατηγική και αναζητούσε μια διαπραγματευτική λύση για τη σύγκρουση.
Ο ηγέτης της οργάνωσης, δήλωσε μέσα από την φυλακή ότι «ξεκινά μια νέα εποχή, τα όπλα σιωπούν, η πολιτική κερδίζει έδαφος».
Αυτοδιαχειριζόμενη ομοσπονδία
Συχνά επαναλαμβάνεται ότι οι Κούρδοι δεν έχουν άλλους φίλους παρά τα βουνά.
Ωστόσο τα τελευταία χρόνια το PKK είχε κάνει πολλές κινήσεις για να σπάσει αυτή η απομόνωση.
Παράλληλα με την προσπάθεια για μια ειρηνική λύση, το PKK είχε ξεκινήσει μια επαναστατική διαδικασία συμμετοχικής δημοκρατίας στις περιοχές επιρροής του.
Αναγνωρίζοντας ότι ο ένοπλος αγώνας δεν θα επέτυχε τον στόχο ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, το αντάρτικο κίνημα άρχισε να διερευνά εναλλακτικούς τρόπους για την επίτευξη της κουρδικής αυτοδιάθεσης.
Οι αντάρτες του PKK χορεύουν υπό τους ήχους παραδοσιακής μουσικής, 2015
Μετά τη φυλάκισή του, ο Οτσαλάν ανέπτυξε μια μη κρατιστική ιδεολογία υποστηρίζοντας μια αυτοδιαχειριζόμενη αυτονομία με εξουσία σε κοινοτικό επίπεδο.
Εφαρμόζοντας τη θεωρία στην πράξη, το PKK ίδρυσε το 2006 ένα δίκτυο-ομπρέλα με την ονομασία Ένωση Κοινοτήτων του Κουρδιστάν (KCK) με σκοπό την υλοποίηση ενός δικτύου αυτόνομων τοπικών συμβουλίων και συνελεύσεων σε όλες τις κουρδικές ζώνες της Τουρκίας, του Ιράν, της Συρίας και του Ιράκ, καθώς και μεταξύ της σημαντικής κουρδικής διασποράς στην Ευρώπη.
Άνδρας κρατώντας τη σημαία του PKK σε μια φιλοκουρδική διαδήλωση στις Βρυξέλλες, Βέλγιο, 2019
Οι γυναίκες στον αγώνα
Αναπόσπαστο στοιχείο της ριζοσπαστικής δημοκρατίας του αυτόνομου μοντέλου είναι η ισότητα των γυναικών, και οι κουρδικές γυναίκες έχουν οργανωθεί στις Ενώσεις Ελεύθερων Γυναικών (YJA), εξασφαλίζοντας ίση συμμετοχή και εκπροσώπηση στις συνελεύσεις των KCK.
«Tο γυναικείο κίνημα είναι το πιο δυναμικό τμήμα του PKK. Γνωρίζουμε ότι χωρίς την απελευθέρωση των γυναικών δεν μπορεί να αναπτυχθεί μια απελευθερωμένη κοινωνία».
Οι γυναίκες μαχήτριες που αντιμετωπίζουν την ομάδα του Ισλαμικού Κράτους στη Ροζά
βα έχουν λάβει μεγάλη προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά οι γυναίκες έχουν από καιρό κεντρικό ρόλο στον κουρδικό αγώνα.
Η διοικήτρια του Γυναικείου Στρατού του PKK, εξηγεί ότι «το γυναικείο κίνημα είναι το πιο δυναμικό τμήμα του PKK. Γνωρίζουμε ότι χωρίς την απελευθέρωση των γυναικών δεν μπορεί να αναπτυχθεί μια απελευθερωμένη κοινωνία».
Η παρακαταθήκη
Από μια σκοπιά, το PKK αυτοδιαλύεται χωρίς να έχει πετύχει το βασικό στόχο του, δηλαδή την εθνική ανεξαρτησία των Κούρδων της Τουρκίας.
Στην πράξη, τα τελευταία χρόνια ο στόχος της ανεξαρτησίας είχε εγκαταλειφθεί ενώ οι Κούρδοι αντάρτες σπάνια επιχειρούσαν εντός του τουρκικού εδάφους.
Ταυτόχρονα, η ειρηνική πολιτική δράση του κουρδικού κόμματος HDP έμοιαζε να κερδίζει πιο πολλά για τους Κούρδους από ό,τι το αντάρτικο.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η απόφαση του PKK συνιστά την έκφραση του στρατηγικού αδιεξόδου του ένοπλου αγώνα.
Ωστόσο, ο Οτσαλάν και το PKK με τη δράση τους πέτυχαν κάτι πολύ σημαντικό: Την ιστορική αναγνώριση των Κούρδων της Τουρκίας ως εθνική κοινότητα.
Πριν από αυτόν τον αγώνα, το τουρκικό κράτος δεν αναγνώριζε καν την ύπαρξη Κούρδων, μιλώντας για «ορεσίβιους Τούρκου». Ο κουρδικός πολιτισμός και η γλώσσα βρίσκονταν υπό απηνή διωγμό.
Πλέον κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι στην Τουρκία ζουν εκατομμύρια Κούρδοι, οι οποίοι έχουν τον δικό τους πολιτισμό.
Πηγή: in.gr
