Όσο εσύ κοιμόσουν: Γαλάτεια Λασκαράκη, Ήβη και Νίνα
«Στο πρώτο παιδί τα έκανα όλα by the book – κυριολεκτικά. Διάβασα με δέος το παγκόσμιο έπος των εγκύων “What to Expect When you’re Expecting” για ό,τι συμβαίνει σε κάθε μήνα της κύησης και όταν ήρθε το μωρό, έπιασα τον επόμενο τόμο: Τι να περιμένεις τον πρώτο χρόνο. Αν και κατάλαβα αμέσως τι να περιμένω (εξάντληση, στέρηση ύπνου και κοσμογονική λατρεία), αναζήτησα εκεί μερικές λύσεις, αφού δεν είχα καμία άλλη βοήθεια εκείνη την εποχή. Δεν ξέρω πού μπορεί να έβρισκα την ενέργεια να διαβάσω έστω και μία σελίδα πρoτού αποκοιμηθώ όρθια από την κούραση, αλλά θα θυμάμαι για πάντα τη φράση που θα με στοίχειωνε. Ήταν εκεί, κάπου ανάμεσα σε συμβουλές για το θηλασμό και τη ρύθμιση του ύπνου του βρέφους, μια προτροπή προς την αποκαμωμένη λεχώνα: “Όταν το μωρό κοιμηθεί, αξιοποιήστε αυτόν το χρόνο κάνοντας κάτι που σας χαλαρώνει, όπως το να ψήσετε ένα κέικ”. Φαντάστηκα σε ένα παράλληλο σύμπαν μια χαρωπή νέα μητέρα, πιο “μητρική” από μένα, να φουρνίζει κέικ όχι επειδή πρέπει αλλά επειδή αυτό ΤΗ ΧΑΛΑΡΩΝΕΙ και μετά αποφάσισα να αφήσω το βιβλίο να μαζεύει σκόνη στο τραπεζάκι. Όσο το μωρό κοιμόταν, έπεφτα να κοιμηθώ κι εγώ για να αντέξω τις νυχτερινές αγρυπνίες και όταν πια είχα αρκετή αντοχή για να κάνω τελικά κάτι που με χαλαρώνει, έβλεπα “Mad Μen” κουνώντας απαλά τη μικρή στο ριλάξ για να μην ξυπνήσει πάνω στο καλύτερο. Ως κάποια που δουλεύε πάντα ως τον ένατο, με την κοιλιά στο στόμα, τη δεύτερη φορά ήξερα τι να κάνω. Ψώνισα ωραίες νυχτικιές και έκανα εισαγωγή στο μαιευτήριο σαν να πήγαινα διακοπές σε 5άστερο ξενοδοχείο. Να σου σερβίρουν κάθε γεύμα στο κρεβάτι και να έχεις μια πρόθυμη νοσοκόμα δίπλα σου με το πάτημα ενός κουμπιού; Ήταν καλύτερα και από σπα».
«Όσο το μωρό κοιμόταν, έπεφτα να κοιμηθώ κι εγώ για να αντέξω τις νυχτερινές αγρυπνίες και όταν πια είχα αρκετή αντοχή για να κάνω τελικά κάτι που με χαλαρώνει, έβλεπα “Mad Μen” κουνώντας απαλά τη μικρή στο ριλάξ για να μην ξυπνήσει πάνω στο καλύτερο», Γαλάτεια Λασκαράκη
Ας μάθει το παιδί να ζει έτσι, μαζί μας: Ελίνα Συγγαρέως και Χάρης
«Αν το ξανάκανα σήμερα, θα ήθελα σίγουρα περισσότερο χρόνο με το παιδί. Ποτέ δεν είναι αρκετός ο χρόνος που περνάς με το μωρό σου. Γενικά όμως μπόρεσα να τα συνδυάσω, σχεδόν δεν σταμάτησα να δουλεύω, από δική μου επιλογή φυσικά, το ήθελα κι εγώ η ίδια. Υπήρχαν και στρες και ενοχές, αλλά το κυρίαρχο αίσθημα ήταν αυτό της ευφορίας. Δηλαδή όλοι οι άνθρωποι που με ξέρουν λένε ότι λίγο αφότου γέννησα ήμουν στην καλύτερη, στην πιο mellow φάση μου. Και το ένιωσα κι εγώ. Ίσως ήταν κάτι ορμονικό.
»Επέστρεψα σχεδόν αμέσως μετά τη γέννα, όχι στο γραφείο, είχαμε, εξάλλου, καραντίνα, αλλά στις παραγωγές εντιτόριαλ μόδας. Ήταν δύσκολο γιατί θήλαζα ακόμη και έπαιρνα μαζί μου το μωρό. Αυτό μου δημιουργούσε ένα άγχος, από το κουβάλημα των πραγμάτων του μωρού που έπρεπε να έχω μαζί μου, μέχρι το φόβο να μην ταλαιπωρηθεί το μωρό, να μην κλάψει την ώρα της φωτογράφησης. Είχα βοήθεια σε σχέση με το μωρό, ευτυχώς. Μέχρι και ταξίδι πήγαμε μαζί εκείνο τον Μάιο. Αυτή ήταν η συνθήκη, έτσι είναι η δουλειά μου. Σκέφτηκα, “ας μάθει το παιδί να ζει έτσι, μαζί μας”. Το παιδί έμαθε από πολύ νωρίς να είναι με πολύ κόσμο, κοινωνικοποιήθηκε γρήγορα. Είχε και στρες όλο αυτό και κάποιες ενοχές. Αλλά γενικά ήμουν σε πολύ καλή περίοδο, πολύ χαρούμενη».
«Επέστρεψα σχεδόν αμέσως μετά τη γέννα, όχι στο γραφείο, είχαμε, εξάλλου, καραντίνα, αλλά στις παραγωγές εντιτόριαλ μόδας. Ήταν δύσκολο γιατί θήλαζα ακόμη και έπαιρνα μαζί μου το μωρό. Αυτό μου δημιουργούσε ένα άγχος, από το κουβάλημα των πραγμάτων του μωρού που έπρεπε να έχω μαζί μου, μέχρι το φόβο να μην ταλαιπωρηθεί το μωρό», Ελίνα Συγγαρέως
Γίναμε μια πολύ καλή ομάδα: Κωνσταντίνα Λειβαδίτη και Ιπποκράτης
«Είμαι από τις γυναίκες που δούλεψαν μέχρι τον ένατο μήνα, θες γιατί είχα καλή εγκυμοσύνη, θες γιατί πίστευα πως δεν χρειάζομαι ξεκούραση γιατί όλα θα κυλήσουν μαγικά καλά όταν έρθει το μωρό. Η πραγματικότητα, ωστόσο, ήταν πολύ διαφορετική από τη φαντασία. Παρόλο που ένιωθα προετοιμασμένη και ήμουν διαβασμένη για τις μέρες που έρχονταν, η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Υπέρμετρη αγάπη για το μωρό, θαυμασμός προς το μεγαλείο του γυναικείου φύλου, αλλά και απεριόριστη κούραση από την αϋπνία, μαστίτιδες, σωματικοί πόνοι και σκέψεις πως δεν είμαι ουσιαστικά παραγωγική ενώ η μέρα δεν φτάνει ούτε για να κάνω μπάνιο.
«Υπέρμετρη αγάπη για το μωρό, θαυμασμός προς το μεγαλείο του γυναικείου φύλου, αλλά και απεριόριστη κούραση από την αϋπνία, μαστίτιδες, σωματικοί πόνοι και σκέψεις πως δεν είμαι ουσιαστικά παραγωγική ενώ η μέρα δεν φτάνει ούτε για να κάνω μπάνιο», Κωνσταντίνα Λειβαδίτη
»Είχα αποφασίσει να μην έρθει κανένας στο σπίτι για βοήθεια (δεν ήθελα συμβουλές, ούτε και υποδείξεις για το πώς πρέπει να κάνω σωστά τα πράγματα). Ηθελα να μάθουμε ο ένας τον άλλον σιγά-σιγά, με τον ρυθμό μας. Επομένως ήμουν εγώ κι ο άντρας μου. Αν και υπήρχε φοβία προς το άγνωστο, πιστεύω ότι τα καταφέραμε αρκετά καλά. Γίναμε μια πολύ καλή ομάδα, που αν και οι δύσκολες μέρες ήταν αρκετές, τις κάναμε όμορφες, λαμπερές. Αν το έκανα δεύτερη φορά, θα επέλεγα σίγουρα την ξεκούραση πριν από τη γέννα, θα έβγαινα περισσότερο έξω από το σπίτι χωρίς τόσο φόβο και άγχος και σίγουρα θα σκεφτόμουν λιγότερο τη δουλειά, τις μέρες που ένιωθα ότι δεν είμαι παραγωγική».
Ένα τσουνάμι συναισθημάτων: Έστα Πλακοκέφαλου και Πέτρος
«Τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για το πώς θα βιώσεις τη μητρότητα. Τίποτα δεν μπορείς να προκαταβάλεις, να προγραμματίσεις, να υπολογίσεις. Όλα έρχονται σαν ένα τσουνάμι συναισθημάτων, πρακτικών αναγκών, γεμάτο “θέλω”, “πρέπει” και “θα ήθελα” μέσα σε ένα καταιγιστικό χρονοδιάγραμμα, και σε παρασέρνουν στη νέα σου πραγματικότητα. Η ευτυχία είναι εκεί καθημερινά τόσο που ώρες-ώρες η καρδιά σου πονάει από αγάπη και ταυτόχρονα τα θέλω, η κούραση μαζί με το στρες σε κάνουν να γελάς ή να κλαις που στη ζωή σου προ παιδιού έλεγες στους φίλους σου: “Καλά, δεν καταλαβαίνετε πόσο κουρασμένη είμαι σήμερα”. Επέστρεψα στη δουλειά όταν ο Πέτρος ήταν 8 μηνών. Η αλήθεια είναι ότι αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, πιστεύω πως θα έκανα το ίδιο. Και όχι γιατί πήγαν όλα τέλεια, αλλά γιατί εγώ, το τονίζω γιατί είναι εντελώς προσωπικό το ζήτημα, ένιωθα καλά να επιστρέψω. Βέβαια έχω την τύχη -δυστυχώς δεν είναι ο κανόνας- να δουλεύω σε ένα περιβάλλον που υπήρχε και υπάρχει κατανόηση σε κάθε “αρρώστησε το παιδί, πρέπει να φύγω” και σε μια δουλειά που μπορεί να γίνει και εξ αποστάσεως όταν χρειάζεται. Απέχουμε πολύ από το ιδανικό σενάριο, αλλά αν όλες οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, θα ήθελα να είχαμε ένα χρόνο άδεια μητρότητας και πατρότητας ταυτόχρονα. Και μετά ξύπνησα – και μαζί και το παιδί».
«Όλα έρχονται σαν ένα τσουνάμι συναισθημάτων, πρακτικών αναγκών, γεμάτο “θέλω”, “πρέπει” και “θα ήθελα” μέσα σε ένα καταιγιστικό χρονοδιάγραμμα, και σε παρασέρνουν στη νέα σου πραγματικότητα», Έστα Πλακοκέφαλου
Δύο ώρες για γυμναστική και μασάζ: Ναταλί Σαϊτάκη και μπέμπης
«Ο συγγραφέας George R.R. Martin υποστηρίζει πως το χάος είναι μια σκάλα. Η φράση αυτή παύει να είναι ελκυστική και αλλάζει εντελώς νόημα κατά τη διάρκεια μιας εγκυμοσύνης και, βέβαια, μετά τον τοκετό, ιδίως τους πρώτους μήνες ανατροφής ενός παιδιού. Η άδεια εγκυμοσύνης μου άρχισε νωρίτερα απ’ ό,τι είχα υπολογίσει και αξιοποιήθηκε κυρίως πάνω στο ειδικό μαξιλάρι που με ανακούφιζε από το βάρος της κοιλιάς μου. Για δύο μήνες διάβαζα βιβλία, σκούπιζα λίτρα ιδρώτα και περίμενα υπομονετικά να γεννήσω: δεν ήμουν σε θέση να κάνω τίποτε άλλο.
»Επιστρέφοντας από το μαιευτήριο στο σπίτι, έφερα μαζί με το μωρό και το προαναφερθέν χάος. Στις ελάχιστες, σκόρπιες μέσα στην ημέρα, ώρες που μπορούσα να κάνω κάτι που δεν είχε άμεση σχέση με τη φροντίδα του παιδιού, προσπαθούσα να λύσω τις δεκάδες απορίες της μητρότητας, να βρω τρόπο να κάνω το παιδί βόλτα μόνη μου, μέσα σε μια πόλη πρωτοφανώς εχθρική για τα καρότσια, και κυρίως να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου. Αν γύριζα το χρόνο πίσω, θα έβρισκα εξαρχής μία ώρα την εβδομάδα να κάνω γυμναστική, κι άλλη μία για να κάνω μασάζ. Είναι γνωστό ότι το χάος είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο, όταν δεν πονάς από τον αυχένα ως τις φτέρνες. Έτσι ανεβαίνεις πιο εύκολα και τις σκάλες».
«Στις ελάχιστες, σκόρπιες μέσα στην ημέρα, ώρες που μπορούσα να κάνω κάτι που δεν είχε άμεση σχέση με τη φροντίδα του παιδιού, προσπαθούσα να λύσω τις δεκάδες απορίες της μητρότητας, να βρω τρόπο να κάνω το παιδί βόλτα μόνη μου, μέσα σε μια πόλη πρωτοφανώς εχθρική για τα καρότσια, και κυρίως να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου», Ναταλί Σαϊτάκη
Μια αιωνιότητα μακριά σου: Γεωργία Καρκάνη και Φίλιππος
«Τα πέντε (δικά μου) στάδια της άδειας εγκυμοσύνης:
»Ανυπομονησία (τελευταίες μέρες δουλειάς): Επιτέλους, σταματάω να πηγαινοέρχομαι στο γραφείο σαν παραφουσκωμένο ψωμάκι στη γραμμή παραγωγής. Πρώτη φορά στη ζωή μου έχω τέσσερις ολόκληρους μήνες ελεύθερους! Θα ξεκουραστώ! Θα χαλαρώσω! Θα φτιάξω το παιδικό δωμάτιο! Θα περάσω άπειρες ώρες με το μωρό μου!
»Αμηχανία (πρώτες μέρες άδειας): Και τώρα πώς θα γεμίσω και τις 24 ώρες της ημέρας χωρίς το 8ωρο (plus) της δουλειάς; Τι κάνω σε αυτό το άδειο σπίτι, μόνη και δυσκίνητη σαν κότα έτοιμη για σφαγή, ενώ όλοι συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους;
«Αμηχανία (πρώτες μέρες άδειας): Και τώρα πώς θα γεμίσω και τις 24 ώρες της ημέρας χωρίς το 8ωρο (plus) της δουλειάς; Τι κάνω σε αυτό το άδειο σπίτι, μόνη και δυσκίνητη σαν κότα έτοιμη για σφαγή, ενώ όλοι συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους;»
»Απόγνωση (πρώτες μέρες μετά τον τοκετό): Βοήθεια! Έκανα ένα τεράστιο λάθος! Κάποιος να μου πει τι να κάνω με αυτό το alien που κλαίει ασταμάτητα! (Τι ωραία εκείνα τα ξενύχτια στο περιοδικό, όταν διορθώναμε μακέτες στις τρεις το πρωί.)
»Προσαρμογή (περίπου ένα μήνα μετά): Τελικά δεν είναι και τόσο άσχημα να θηλάζω ενώ διαβάζω τα βιβλία που είχαν συσσωρευτεί εδώ και χρόνια στο κομοδίνο μου, ενώ κάνω διαλείμματα να χαζεύω το προσωπάκι του. Ναι, ζωή δεν είναι (μόνο) να διορθώνεις μακέτες στις τρεις το πρωί.
»Τύψεις (τελευταίες μέρες άδειας): Τι στο καλό είχα στο μυαλό μου όταν αποφάσιζα να επιστρέψω στη δουλειά τόσο σύντομα; Μήπως να παραιτηθώ; Και πώς θα πληρώνονται οι λογαριασμοί και οι πάνες; Αντίο, μικροσκοπικό μου μωρό, οι έξι ώρες που θα σε αποχωρίζομαι καθημερινά φαντάζουν μια αιωνιότητα».
Άπειρες βραδινές αφυπνίσεις: Χρύσα Παπούλη και Ελέσα
«Έγινα μαμά τον Οκτώβριο του 2021 σε συνθήκες πανδημίας. Oι πρώτοι μήνες κύλησαν με μαραθώνιους θηλασμούς, νύχτες που έμοιαζαν με μέρες, ενδελεχή έρευνα αγοράς στο Ίντερνετ για τον καλύτερο μάρσιπο/ καρότσι/υπνόσακο, μηνιαίες επισκέψεις στον παιδίατρο για τα πρώτα εμβόλια, αρρωστοφοβία (κοιτάζοντας από απόσταση σχεδόν δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου).
»Η ιδέα της επιστροφής στο γραφείο μού προκαλούσε άγχος. Έπρεπε να βρεθεί ένας φροντιστής για το παιδί για τουλάχιστον οκτώ με εννιά ώρες τη μέρα. Αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε, αλλά πολύ πιο δύσκολα όμως από όσο πίστευα, οπότε δεν πρόλαβα να οργανώσω το πλάνο της επιστροφής μου στο γραφείο. Κάθε μέρα ξεκινούσε με έναν δραματικό αποχωρισμό στην πόρτα του σπιτιού, συνεχιζόταν με ένα διάλειμμα για δουλειά, αλλά και λίγο catch up με τις φίλες και συναδέλφους (δύο εκ των οποίων είχαν επίσης γεννήσει πρόσφατα) και κατέληγε σε άπειρες βραδινές αφυπνίσεις για να αναπληρώσει το μωρό την επαφή μαζί μου που του είχε λείψει κατά τη διάρκεια της μέρας.
»Δύσκολη πίστα, την περάσαμε όμως. Με τον καιρό η μικρή άρχισε να συνηθίζει σε αυτή τη νέα συνθήκη, την επόμενη χρονιά πήγε για πρώτη φορά και σε παιδικό σταθμό που τη βοήθησε στην κοινωνικοποίησή της, έτσι άρχισα κι εγώ να νιώθω ότι περνάει καλά και χωρίς τη δική μου παρουσία και να ανησυχώ ελάχιστα λιγότερο για τις επιδόσεις μου ως μητέρα.
Αυτό που θα άλλαζα σίγουρα λοιπόν αν έπαιρνα την άδεια σήμερα, θα ήταν να προετοιμάσω από πολύ πιο νωρίς την επιστροφή μου, ώστε αυτή να γίνει λίγο πιο ομαλά και για τις δύο».
«Κάθε μέρα ξεκινούσε με έναν δραματικό αποχωρισμό στην πόρτα του σπιτιού, συνεχιζόταν με ένα διάλειμμα για δουλειά, αλλά και λίγο catch up με τις φίλες και συναδέλφους (δύο εκ των οποίων είχαν επίσης γεννήσει πρόσφατα) και κατέληγε σε άπειρες βραδινές αφυπνίσεις για να αναπληρώσει το μωρό την επαφή μαζί μου που του είχε λείψει κατά τη διάρκεια της μέρας», Χρύσα Παπούλη
Δεν θα άλλαζα τίποτα: Ελιάνα Χρυσικοπούλου, Μαρία-Ισαβέλλα και Βικτώρια
«Μέχρι τον ένατο μήνα της πρώτης εγκυμοσύνης δούλευα ταυτόχρονα σε 2 δουλειές (συμμετοχή σε τηλεοπτική εκπομπή, αρχισυντάκτρια σε περιοδικό). Μετά τον τοκετό θα έπρεπε να επιλέξω τη μία, αυτή με το ελαστικό ωράριο. Από τη στιγμή που κράτησα την κόρη μου αγκαλιά, η επιλογή έγινε μονόδρομος.
«Μέχρι τον ένατο μήνα της πρώτης εγκυμοσύνης δούλευα ταυτόχρονα σε 2 δουλειές (συμμετοχή σε τηλεοπτική εκπομπή, αρχισυντάκτρια σε περιοδικό). Μετά τον τοκετό θα έπρεπε να επιλέξω τη μία, αυτή με το ελαστικό ωράριο. Από τη στιγμή που κράτησα την κόρη μου αγκαλιά, η επιλογή έγινε μονόδρομος», Ελιάνα Χρυσικοπούλου
»Η τηλεόραση ως εργασιακός χώρος έχει ιδιομορφίες ωφέλιμες, όπως το ελαστικό ωράριο, αλλά ισχύει και ο άγραφος κανόνας πως επιστρέφουμε στο «πόστο» μας όσο το δυνατόν ταχύτερα. Στη δική μου περίπτωση σήμαινε επιστροφή στη δουλειά στις 40 μέρες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα κλάματα στο αυτοκίνητο κάθε πρωί που έπρεπε να αποχωριστώ την κόρη μου, το χτύπημα στην πόρτα που με ενημέρωνε πως σε 5’ βγαίνουμε στον αέρα ενώ εγώ (βαμμένη – χτενισμένη – αγχωμένη) αντλούσα μητρικό γάλα, τα μπουκαλάκια και τα ισοθερμικά τσαντάκια που μετέφεραν το γάλα, τη φωτογραφία του μωρού στο κινητό που κοιτούσα απεγνωσμένα γιατί όσο συγκεντρώνεσαι, λέει, στο μωρό διευκολύνεται η άντληση. Δεν θα ξεχάσω όμως ούτε εκείνο το πρώτο υπέροχο καλοκαίρι, που κράτησε τρεις ολόκληρους, ανέμελους μήνες. Και έπειτα ξεκίνησε η «σεζόν»με νέες απαιτήσεις, δυσκολίες, αλλά και ευέλικτα ωράρια, ιδανικά μέχρι το παιδί να πάει στον βρεφονηπιακό σταθμό. Δεν θα άλλαζα τίποτα από την ανύπαρκτη «άδεια μητρότητάς», διότι ερχόταν μαζί με το προνόμιο του να χαίρομαι τα μωρά μου για πολλές ώρες, καθημερινά. Οπως σε κάθε deal, κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις».
Πράγματα που δεν ξέραμε πριν πάρουμε άδεια μητρότητας: Οκτώ δημοσιογράφοι του καταγράφουν τη δική τους εμπειρία appeared first on | Ό,τι έχει σημασία για τις γυναίκες.
Πηγή: marieclaire.gr
