Οι σχέσεις μεταξύ της Ινδίας με του Πακιστάν «μυρίζουν μπαρούτι» από την εποχή της ανεξαρτησίας τους από τη Βρετανική Αυτοκρατορία, στα μέσα του 20ού αιώνα. Μετρούν ήδη τέσσερις πολύνεκρους πολέμους και αναρίθμητα «θερμά επεισόδια», συχνά με επίκεντρο – όπως και τώρα – τη διαφιλονικούμενη περιοχή του Κασμίρ.
Από το βράδυ της περασμένης Τρίτης οι δύο πυρηνικές δυνάμεις βρίσκονται και πάλι στα πρόθυρα ενός καταστροφικού πολέμου, σημαίνοντας συναγερμό σε όλο τον πλανήτη. Η κλιμακούμενη αντιπαράθεση περιλαμβάνει αιματηρά πυραυλικά πλήγματα του Νέου Δελχί κατά «στρατοπέδων τρομοκρατών» σε πακιστανικά εδάφη, καταρρίψεις ινδικών αεροσκαφών από το Ισλαμαμπάντ, επιθέσεις με drones, διασυνοριακές ανταλλαγές πυρών, ακόμη και εργαλειοποίηση των υδάτινων πόρων ως νέο «όπλο» από την Ινδία και τον ινδουιστή εθνικιστή πρωθυπουργό της, Ναρέντρα Μόντι.
Δεδομένων των τελευταίων έξωθεν παρεμβάσεων προς αποφυγή μιας ανεξέλεγκτης σύρραξης, η προσδοκία είναι ότι και αυτή η κρίση – όπως και οι τρεις προηγούμενες μεταξύ των δύο χωρών – τελικά θα αποκλιμακωθεί. «Με λίγη τύχη, η τελευταία έξαρση της βίας θα ακολουθήσει το γνώριμο μοτίβο», γράφει το «Economist», «αλλά αργά ή γρήγορα αυτή η τύχη θα τελειώσει».
Η νέα κλιμάκωση έχει ως φόντο ευρύτερες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, που υπερβαίνουν τον περιφερειακό της χαρακτήρα. Θρυαλλίδα ήταν μια αιματηρή επίθεση ενόπλων κατά ινδουιστών τουριστών στο ινδικού ελέγχου τμήμα του Κασμίρ, ενόσω ο αμερικανός αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς πραγματοποιούσε την πρώτη επίσημη επίσκεψή του στο Νέο Δελχί.
Εγινε εν μέσω του εμπορικού πολέμου που έχει κηρύξει – πρωτίστως κατά της Κίνας – ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, καθώς και των προωθούμενων σχεδίων για τον Οικονομικό Διάδρομο Ινδίας – Μέσης Ανατολής – Ευρώπης (IMEC). Ενα ανταγωνιστικό σχέδιο στην κινεζική Πρωτοβουλία «Μια Ζώνη, Ενας Δρόμος».
Πλέον το Πακιστάν έχει στραφεί στην Κίνα, βασικό προμηθευτή του σε οπλικά συστήματα – όπως και η Τουρκία – αλλά και επενδυτή σε στρατηγικά έργα υποδομής, όπως ο Οικονομικός Διάδρομος CPEC, κομβικός στην Πρωτοβουλία «Μια Ζώνη, Ενας Δρόμος». Αν και το Πεκίνο κάλεσε το Πακιστάν και την Ινδία σε αυτοσυγκράτηση, δεν παρέλειψε να εκφράσει «πλήρη κατανόηση για τις νόμιμες ανησυχίες ασφαλείας» του Ισλαμαμπάντ, χαρακτηρίζοντάς το «διαχρονικό στρατηγικό εταίρο». Ανάλογη ήταν και η στάση του τούρκου προέδρου Ερντογάν, που αντιτίθεται στα σχέδια για τον IMEC και τώρα δηλώνει – όπως και στο Ουκρανικό – πρόθυμος μεσολαβητής για την εκτόνωση της κρίσης.
Αλλά αυτή δεν ήρθε από το πουθενά. Συμβαίνει σε μια περίοδο «που ο πόλεμος έχει αρχίσει να θεωρείται όλο και πιο φυσιολογικό φαινόμενο σε διεθνές επίπεδο», σχολιάζει η «Guardian», «ενώ τα όρια του διεθνούς διπλωματικού συστήματος έχουν εξασθενήσει». Συμβαίνει για τέταρτο χρόνο στην Ουκρανία και 19ο μήνα στη Λωρίδα της Γάζας, και δη στην εποχή Τραμπ 2.0. «Είναι μια νέα πραγματικότητα», λέει ο Σαμίρ Πούρι της δεξαμενής σκέψης Chatham House, «που έχει διευρύνει τη σφαίρα της φαντασίας “γερακιών” σε θερμά σημεία σε όλο τον πλανήτη».
Πηγή: tanea.gr
