Όταν ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν μεγάλωνε στο Λένινγκραντ αυτός και οι φίλοι του κυνηγούσαν αρουραίους.
Μια μέρα, ένας τεράστιος αρουραίος που είχε στριμώξει ξαφνικά επιτέθηκε στον νεαρό Βλαντιμίρ και τον κυνήγησε μέχρι το δωμάτιό του.
«Έμαθα ένα γρήγορο και αξέχαστο μάθημα για τη σημασία της λέξης ‘στριμωγμένος’», είπε ο Πούτιν σε μία συνέντευξη.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display(‘300x250_m1’); });
Οι παρατηρητές του Κρεμλίνου κατέληξαν σε μια κοινή άποψη: O Πούτιν ταυτίζεται με τον στριμωγμένο αρουραίο, που αναγκάζεται να επιτεθεί όταν πιστεύει ότι κινδυνεύει, σύμφωνα με το Al Jazeera.
«Αντίσταση και αντοχή»
Ο Πούτιν γεννήθηκε το 1952, επτά χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μία περίοδο που οι πληγές της απώλειας ήταν ακόμα νωπές.
Το 1975 αποφάσισε να υπηρετήσει τη χώρα του από τις σκιές – κατατάχθηκε στην KGB μόλις δύο χρόνια μετά την αποφοίτησή του από τη Νομική Σχολή του Κρατικού Πανεπιστημίου του Λένινγκραντ.
Η εικόνα ενός «κουλ, ασυνήθιστου» κατασκόπου και η ανάγκη να αποδείξει την αξία του πιθανότατα τον ώθησαν να ενταχθεί στην KGB, δήλωσε ο εξόριστος πολιτικός της αντιπολίτευσης Γκενάντι Γκούντκοφ, ο οποίος υπηρέτησε στην υπηρεσία τη δεκαετία του 1980.
«Είναι ένας αρκετά έξυπνος άνθρωπος. Πέρασε όλες τις εξετάσεις για να εισέλθει στην ακαδημία κατασκόπων. Όλοι όσοι εισέρχονταν σε αυτό το ίδρυμα περνούσαν πολλές, πολλές σοβαρές εξετάσεις μνήμης και ψυχολογικής σταθερότητας», δήλωσε ο Γκούντκοφ.
Το ψυχολογικό προφίλ του Πούτιν τον περιέγραφε ως συναισθηματικά αποστασιοποιημένο, με «μειωμένη αίσθηση του κινδύνου» και με τάση να αναλαμβάνει ρίσκα.
Η κατάρρευση του κομμουνισμού
Ως άπταιστος ομιλητής της γερμανικής γλώσσας, ο Πούτιν στάλθηκε στη Δρέσδη της Ανατολικής Γερμανίας το 1985.
Η Ανατολική Γερμανία, που είχε καταληφθεί από τη Σοβιετική Ένωση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν, όπως και μεγάλο μέρος της Ανατολικής Ευρώπης, ένα κράτος-μαριονέτα υποταγμένο στη Μόσχα.
Όμως το 1989, όλα άλλαξαν.
Ο Πούτιν είδε τον κομμουνισμό να καταρρέει καθώς οι επαναστάσεις εξαπλώνονταν και ανέτρεπαν κυβερνήσεις σε ολόκληρο το Ανατολικό Μπλοκ.
Η εμπειρία αυτή δημιούργησε μια βαθιά καχυποψία απέναντι στα λαϊκά κινήματα, τις επαναστάσεις και αποκάλυψε τι θα μπορούσε να συμβεί αν η Μόσχα έδειχνε αδυναμία.
Η Ρωσία μετά την Σοβιετική Ένωση
Τον Ιανουάριο του 1990, ο Πούτιν, τότε 37 ετών, επέστρεψε σε μια Ρωσία πολύ διαφορετική από αυτή που είχε αφήσει.
Η Μόσχα, κάποτε πρωτεύουσα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, έφερε πλέον ένα σύμβολο του καπιταλισμού: το McDonald’s, που μόλις είχε ανοίξει το πρώτο του εστιατόριο εκεί.
Η Σοβιετική Ένωση διαλυόταν, οι 15 δημοκρατίες της, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας και της Ουκρανίας, ακολουθούσαν ξεχωριστούς δρόμους.
Εν τω μεταξύ, η ξαφνική μετάβαση στον ανεξέλεγκτο καπιταλισμό προκάλεσε οικονομική κατάρρευση, βυθίζοντας τον πληθυσμό στη φτώχεια.
Ταυτόχρονα από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, μαφιόζοι και ολιγάρχες κατέλαβαν την ελεύθερη οικονομία της Ρωσίας μέσω σκηνοθετημένων σχεδίων ιδιωτικοποιήσεων, συμμοριτικών πυροβολισμών και άλλων παράνομων μέσων.
Η αρχή της πολιτικής του καριέρας
Επιστρέφοντας στην Αγία Πετρούπολη, ο Πούτιν βρήκε δουλειά ως διεθνής σύνδεσμος στο γραφείο του δημάρχου υπό τον πρώην καθηγητή του, Ανατόλι Σομπτσάκ, ο οποίος τελικά τον προήγαγε σε αναπληρωτή δήμαρχο το 1994.
Υπό την καθοδήγησή του Σομπτσάκ, ο Πούτιν έμαθε τα μυστικά της πολιτικής και εισήχθη στα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας.
Το 1996, μετακόμισε στη Μόσχα, έφτιαξε ένα δίκτυο επαφών στον κύκλο των συμβούλων και των εμπιστευτικών του τότε προέδρου Μπόρις Γέλτσιν.
Δύο χρόνια αργότερα, διορίστηκε επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας (FSB), του κύριου διαδόχου της KGB.
Έχοντας αποδείξει την αξία του και κερδίσει την εύνοια του Γέλτσιν, διορίσθηκε πρωθυπουργός το 1999.
Η άνοδός του στην εξουσία υποστηρίχθηκε με ενθουσιασμό από τους ολιγάρχες, οι οποίοι στα μέσα της δεκαετίας του 1990 αποτελούσαν την άρχουσα τάξη.
Η πρώτη θητεία
Στις 31 Δεκεμβρίου 1999, ο Γέλτσιν, ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά την παραίτησή του από την προεδρία.
Ο Πούτιν, ως αναπληρωτής πρόεδρος, ανέλαβε τα ηνία της χώρας, διαβεβαιώνοντας το έθνος ότι δεν θα υπήρχε κενό εξουσίας.
Σύντομα, έγινε ο πιο δημοφιλής πολιτικός στη Ρωσία.
Στο μανιφέστο του, καταδίκασε την παρακμή της Ρωσίας τη δεκαετία του 1990 και υπογράμμισε τη σημασία της σταθερότητας και ενός ισχυρού, κεντρικού κράτους.
Η αρχή της προεδρίας του Πούτιν συνέπεσε επίσης με την αύξηση των τιμών του πετρελαίου, η οποία βελτίωσε δραστικά την ποιότητα ζωής στη Ρωσία μετά από μια δεκαετία φτώχειας.
Όμως, οι ολιγάρχες που πίστευαν ότι μπορούσαν να χειραγωγήσουν τον Πούτιν σαν μαριονέτα έκαναν τρομερό λάθος.
Δημιουργώντας εχθρούς
Στις 29 Ιουλίου 2000, αλεξίσφαιρες λιμουζίνες μετέφεραν 21 από τους πλουσιότερους άνδρες της Ρωσίας στο Κρεμλίνο, όπου, καθισμένοι γύρω από ένα τεράστιο τραπέζι ο Πούτιν τους είπε, χωρίς περιστροφές, να μην μπλεχτούν στα σχέδιά του.
Με τα χρόνια, δεν ήταν μόνο οι ολιγάρχες που έπρεπε να φοβούνται τον Πούτιν.
Οι αντίπαλοι και οι επικριτές του γνώρισαν ύποπτο ή πρόωρο θάνατο.
Ο Αλεξάντερ Λιτβινένκο, ο οποίος κατηγόρησε την FSB για τη σκηνοθεσία των βομβιστικών επιθέσεων σε διαμερίσματα το 1999, δηλητηριάστηκε θανάσιμα στο Λονδίνο το 2006.
Η δημοσιογράφος Άννα Πολιτκόφσκαγια, που αποκάλυψε τις φρικαλεότητες στην Τσετσενία, δολοφονήθηκε με πυροβολισμούς στη σκάλα του διαμερίσματός της το 2006.
Ο πολιτικός της αντιπολίτευσης Μπόρις Νεμτσόφ δολοφονήθηκε με πυροβολισμούς έξω από τα τείχη του Κρεμλίνου το 2015.
Ο Γιεβγένι Πριγκόζιν, ο επαναστάτης αρχηγός της μισθοφορικής ομάδας Wagner, σκοτώθηκε σε μια φαινομενική έκρηξη χειροβομβίδας στο αεροπλάνο του το 2023.
Φόβοι για αλλαγή καθεστώτος
Στις αρχές της προεδρίας του, ο Πούτιν είδε κοινό έδαφος μεταξύ του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» των ΗΠΑ και της δικής του εκστρατείας κατά των Τσετσένων αυτονομιστών.
Ήταν ο πρώτος αρχηγός κράτους που τηλεφώνησε στον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 για να προσφέρει υποστήριξη, είπε.
«Προσπάθησε να βρει μια αμοιβαία κατανόηση», δήλωσε ο Γιαβλίνσκι. «Αλλά δεν πέτυχε».
Οι σχέσεις επιδεινώθηκαν όταν κατέστη σαφές ότι η Ουάσιγκτον είχε τις δικές της ιδέες για την παγκόσμια τάξη.
Η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 και οι δυτικές παρεμβάσεις σε χώρες όπως η Ουκρανία και η Λιβύη αποτέλεσαν μία κόκκινη γραμμή που πέρασε η Δύση.
Πιο κοντά στην πατρίδα του, το 2004 ξέσπασαν μαζικές διαδηλώσεις στην Ουκρανία κατά των εκλογών που φέρονται να νοθεύτηκαν υπέρ του πιο φιλορωσικού υποψηφίου, Βίκτορ Γιανουκόβιτς.
Αυτό το γεγονός, γνωστό ως Πορτοκαλί Επανάσταση, θεωρήθηκε από τον Πούτιν ως παρέμβαση της Δύσης – και συγκεκριμένα των ΗΠΑ – με σκοπό να υπονομεύσει την επιρροή της Ρωσίας στους γείτονές της και να προωθήσει την αλλαγή του καθεστώτος.
«Η Ουκρανία αποτελούσε απειλή»
Έτσι, όταν ξέσπασε η Επανάσταση του Μαϊντάν στην Ουκρανία το 2013, ανατρέποντας τον τότε πρόεδρο Γιανουκόβιτς, ο Πούτιν την ερμήνευσε με τον ίδιο τρόπο.
Η αντίδραση ήταν άμεση.
Μασκοφόροι κομάντος κατέλαβαν την χερσόνησο της Κριμαίας, η οποία σύντομα προσαρτήθηκε στη Ρωσία.
Ο Πούτιν υιοθέτησε επίσης μια ιδεολογία αόριστα καθορισμένων «παραδοσιακών αξιών», αρχικά στο παρασκήνιο του λόγου του.
Παρουσίασε τη Ρωσία ως «προστάτη των συντηρητικών παραδόσεων ενάντια σε μια παρακμιακή, φιλελεύθερη Ευρώπη/Δύση», εξήγησε ο Κεβόρκ Οσκανιάν, λέκτορας διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Έξετερ στην Αγγλία.
Στις 24 Φεβρουαρίου 2022, μετά από χρόνια αποξένωσης από τη Δύση, ο Πούτιν ανακοίνωσε την έναρξη μιας «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» – της εισβολής στην Ουκρανία.
«Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, μεταφέροντας τις στρατιωτικές υποδομές του πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα» αποτελούσε «θεμελιώδη απειλή» για την ασφάλεια της χώρας του, εξήγησε ο Πούτιν σε τηλεοπτική ομιλία.
Η Ρωσία ως μεγάλη δύναμη
Τα τελευταία χρόνια, τόσο οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες όσο και οι παρατηρητές του Κρεμλίνου έχουν εικάσει ότι οι αποφάσεις του Πούτιν μπορεί να συνδέονται με την αυξανόμενη απομόνωσή του.
Τώρα που ο Ντόναλντ Τραμπ κατέχει τον Λευκό Οίκο, φαίνεται να υπάρχει η πιθανότητα προσέγγισης μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ, καθώς ο Τραμπ φαίνεται πρόθυμος να συμβιβαστεί στο θέμα της Ουκρανίας αίροντας τις κυρώσεις ή επιτρέποντας στη Ρωσία να διατηρήσει τα κατεχόμενα εδάφη.
«Καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον, επειδή η λογική του Τραμπ είναι επιχειρηματική και η λογική του Πούτιν είναι ακραία πραγματιστική, και οι επιχειρήσεις και ο πραγματισμός δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους», δήλωσε ο Γιαβλίνσκι.
Ο Γιαβλίνσκι, πιστεύει ότι ο Ρώσος πρόεδρος δεν ενδιαφέρεται να διαπραγματευτεί με κανέναν εκτός από τις ΗΠΑ.
«Αυτό είναι που τον ενδιαφέρει είναι η αναγνώριση της Ρωσίας ως μεγάλης χώρας», είπε.
Ο Γκούντκοφ έχει μια άλλη θεωρία:
«Το κύριο κίνητρό του είναι να διατηρήσει την εξουσία με κάθε τρόπο».
Πηγή: tanea.gr
