Μια εβδομάδα πριν το Πάσχα, αποφασίσαμε να πάρουμε το αεροπλάνο από το Βερολίνο με κατεύθυνση μια πόλη στην οποία δεν είχαμε ξαναβρεθεί: την Αττάλεια της Τουρκίας. Εκεί, μας περίμεναν οι ξεναγοί μας, Εζγκέ και Ουράζ, καθώς και τρείς ακόμη δημοσιογράφοι, η Μάρη, η Ελευθερία και η Μαρίνα, οι οποίες μόλις σε διάστημα πέντε ημερών θα γίνονταν φίλες.
Προσκεκλημένοι από τον Τουρκικό Οργανισμό Προβολής και Ανάπτυξης Τουρισμού, βρεθήκαμε στην παραθαλάσσια τουρκική πόλη, η οποία χαϊδεύει στωικά τα παράλια της Μεσογείου, στη νότια ακτή της Τουρκίας.
Το ταξίδι μας στη Λυκία Οδό, ένα κράμα ιστορίας και φυσικού πλούτου που εκτείνεται από το Φετιγιέ στην ανατολική περιφέρεια της Μούγλα μέχρι την Αττάλεια ή αλλιώς την «Πατρίδα του Αττάλου», μόλις είχε αρχίσει.
Στο ιστορικό κέντρο της Αττάλειας, Kaleiçi
Λυκία Οδός
Περιβαλλόμενη από τη Μεσόγειο Θάλασσα στα νότια, την Καρία στα δυτικά και την Παμφυλία στα ανατολικά, η Λυκία υπήρξε φάρος πολιτισμού και πολιτικής διαύγειας από την πρώτη χιλιετία π.Χ.: στο διάβα της γεννήθηκε η «Λυκική Συμμαχία», η οποία ενέπνευσε πολλούς δυτικούς συγγραφείς και μελετητές, θέτοντας τελικά τις βάσεις για το αμερικανικό Σύνταγμα, ενώ δεν έλειψαν μνημεία, όπως το Βουλευτήριο στην Πάταρα, εκθαμβωτικοί ναοί στο αναγνωρισμένο από την UNESCO Ξάνθος-Λετόν, και μνημειώδεις τάφοι, που κυμαίνονται από σαρκοφάγους έως νεκρικούς θαλάμους, χαραγμένους στους ασβεστολιθικούς βράχους.
Το 1999, ολόκληρη η λυκιακή γη καταγράφηκε και μια ομάδα ερασιτεχνών ιστορικών και επαγγελματιών πεζοπόρων, οι οποίο δημιούργησαν την Λυκία Οδό, το πρώτο μονοπάτι πεζοπορίας μεγάλων αποστάσεων της Τουρκίας.
Περπατώντας στα πλακόστρωτα στενά του Κας
Οι τολμηροί μπορείτε να το εξερευνήσετε όπως οι εφευρέτες του: πεζοπορία η οποία θα περιλαμβάνει 6-7 ώρες περπάτημα ανά ημέρα (το φαγητό που μπορεί να ικανοποιήσει κάθε ουρανίσκο, τα μνημεία και η φυσική ομορφιά θα σας ανταμείψουν, να είστε σίγουροι). Και το σημαντικότερο; Δεν χρειάζεται να έχετε ανέβει το Έβερεστ και για να το δοκιμάσετε: υπάρχουν δεκάδες ταξιδιωτικά πρακτορεία τα οποία μπορούν να δημιουργήσουν για εσάς ένα πρόγραμμα ειδικά διαμορφωμένο σύμφωνα με τις ανάγκες σας.
Εμείς, ωστόσο, επιλέξαμε έναν λιγότερο περιπετειώδη -αλλά εξίσου μοναδικό- τρόπο: βανάκι.
Ένας κύριος πουλάει αυτά τα χαριτωμένα ξύλινα λουλούδια, ενώ ένα παιδί κοιτάει απορροφημένο το κινητό του
Βουαλά: η δική μας διαδρομή
Ένα από τα ξενοδοχεία που μας φιλοξένησαν ήταν το Ruin Adalia, το οποίο βρίσκονταν στο ιστορικό κέντρο της Αττάλειας, Kaleiçi, μόλις λίγα μέτρα από την Πύλη του Αδριανού, η οποία χτίστηκε προς τιμήν του Ρωμαίου αυτοκράτορα και, έξω από τις πόρτες του εκτυλίσσονταν ένα ονειρεμένο σκηνικό που έμοιαζε με ταινία περασμένων δεκαετιών: ένας μουσικός του δρόμου έπαιζε ένα παραδοσιακό όργανο, το ελαφρύ αεράκι μετακινούσε τα πολύχρωμα φορέματα και τις περίτεχνες τσάντες σε σχήμα καρπούζι που βρίσκονταν στις βιτρίνες των καταστημάτων, ένας κύριος με έντονο μουστάκι πουλούσε κατακόκκινες φράουλες, ενώ ταξιδιώτες από κάθε γωνιά της γης απολάμβαναν τα λυτρωτικά στενά με τις γάτες που ζητούσαν απεγνωσμένα χάδια ή έστω μια λιχουδιά.
Εξω από το ξενοδοχείο-μουσείο μας ένας γλυκύτατος κύριος πουλούσε κατακόκκινες φράουλες και πεντανόστιμα μούρα
Ωστόσο, η ίδια μαγεία διείπε και το εσωτερικό (ή μάλλον το υπόγειο μέρος) του ξενοδοχείου: το Ruin Adalia δεν είναι ένας απλώς ένας πολυτελής χώρος φιλοξενίας, αλλά και μουσείο.
Ναι, καλά ακούσατε, στις εγκαταστάσεις του φιλοξενούνται αρχαία ερείπια ηλικίας 1700 ετών της ελληνιστικής και της ρωμαϊκή εποχής, προσφέροντας μια ιστορική ματιά στην πόλη της Αττάλειας.
Το Μουσείο του Ruin Adalia
Λίμυρα- Μύρα
Νοτιοδυτικά του κέντρου της Αττάλειας, βρίσκεται η αρχαία πόλη Λίμυρα, η οποία καλύπτει την ακρόπολη στις νότιες παρυφές του βουνού Toçak, όπου βρίσκονται τα κτίσματα της πρώιμης περιόδου και την περιοχή εντός του ρωμαϊκού και βυζαντινού τείχους.
Η ακρόπολη βρίσκεται στο βορειότερο τμήμα της αρχαίας πόλης και αποτελείται από κάστρα, στα οποία θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε προμαχώνες, δεξαμενές, μια εκκλησία και τον τάφο του Λύκιου ηγεμόνα Περικλή που χρονολογείται από τον 4ο αιώνα π.Χ. και έχει παρόμοια αρχιτεκτονική με αυτή του μνημείου των Νηρηίδων στην Ξάνθο.
Η Λίμυρα είναι μία από τις πόλεις που διαθέτει τους περισσότερους λαξευμένους σε βράχο τάφους στην περιοχή της Λυκίας. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι υπάρχουν περισσότεροι από τετρακόσιοι λαξευτοί τάφοι στην πόλη.
Η Μύρα, της οποίας προστάτιδα ήταν η Άρτεμις, ιδρύθηκε πιθανότατα από Λυκίους στον ποταμό Μύρο στην εύφορη πεδιάδα μεταξύ, της οροσειράς του Alaca Dağ και του Αιγαίου Πελάγους.
Στην πόλη υπάρχει ένα καλά διατηρημένο αρχαίο θέατρο χωρητικότητας 12.000 θεατών, ένα από τα λίγα σωζόμενα ερείπια της αρχαίας πόλης, το οποίο στη σημερινή του μορφή έχει πλάτος περίπου 111 μέτρα.
Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, η Μύρα αποτέλεσε μέρος του ελληνόφωνου κόσμου που ασπάστηκε τον χριστιανισμό. Ένας από τους πρώτους επισκόπους της ήταν ο Άγιος Νικόλαος.
To ρωμαϊκό θέατρo της Μύρα είναι ένα από τα λίγα σωζόμενα ερείπια της αρχαίας πόλης
Από τον Όλυμπο στη Φασηλίδα
Μεταφερόμαστε στην αρχαία πόλη Όλυμπος -μια επιγραφή σε μια σαρκοφάγο που βρέθηκε στην περιοχή έχει χρονολογηθεί στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ, η οποία φέρεται να ιδρύθηκε κατά την ελληνιστική περίοδο.
Τοποθετημένη νότια της Çıralı, η εξερεύνηση της πόλης περιλαμβάνει μια μυθική διαδρομή: περπατήσαμε περίπου σαράντα λεπτά μέσα στο δάσος, όπου ήρθαμε σε επαφή με ερείπια που φανερώνουν το ιστορικό κύρος της πόλης, όπως ένας μικρός ναός αφιερωμένος στον Μάρκο Αυρήλιο και η «Σαρκοφάγος του Καπετάν Ευδόμου», η οποία αποκαλύφθηκε στις ανασκαφές που διεξήγαγε το Μουσείο της Αττάλειας, ενώ παράλληλα ο ήχος του ποταμιού που κυλούσε δίπλα μας και τα φύλλα που χόρευαν ταγκό περιμετρικά μας δημιουργούσαν ένα εκστατικό τοπίο.
Η αρχαία πόλη Όλυμπος παντρεύει το υγρό στοιχείο με το βουνό δημιουργώντας ένα ονειρικό τοπίο
Το κερασάκι στην τούρτα; Η θάλασσα που ξεδιπλώθηκε μπροστά μας. Απλά φανταστείτε το: κάνετε βουτιές και ηλιοθεραπεία με τον αγαπημένο σας, ενώ τα θεόρατα βουνά φαίνεται να αγκαλιάζουν τον ουρανό και μια αρχαία πόλη βρίσκεται μόλις λίγα μέτρα από τα βότσαλα της ακρογιαλιάς.
Ωστόσο, ο Όλυμπος δεν είναι η μόνη αρχαία πόλη στην οποία μπορείτε να κολυμπήσετε, ενώ γύρω σας η ιστορία καταλαμβάνει κάθε σπιθαμή γης.
Η Φασηλίδα, η οποία ανήκει στο Εθνικό Πάρκο Beydağları και ιδρύθηκε από Ροδίτες το 690 π.Χ. αποτελεί παρόμοια περίπτωση. Υπήρξε η σημαντικότερη πόλη-λιμάνι της ανατολικής Λυκίας και, ούσα γνωστή για την εξαγωγή ροδέλαιου και αρωμάτων, αποτέλεσε εμπορικό κέντρο μεταξύ Ελλάδας, Ασίας, Αιγύπτου και Φοινίκης.
Τα ερείπια ρωμαϊκών θεάτρων και βυζαντινών εκκλησιών είναι διασκορπισμένα μέσα στα πευκοδάση, ενώ τα γαλαζοπράσινα νερά της θάλασσας που περικλείει τη πόλη σας δίνει μια μοναδική ευκαιρία: εξερεύνηση της ιστορίας, βουτιές και ποιος ξέρει, ίσως και πικνίκ.
Φασηλίδα
Βόλτα με καΐκι στη βυθισμένη πόλη
Μια ημέρα πριν το ταξίδι μας τελειώσει, βρεθήκαμε στο Kaleköy ένα μικρό χωριό της περιφέρειας Demre με θέα ένα βυζαντινό κάστρο, που χτίστηκε τον Μεσαίωνα για την καταπολέμηση των πειρατών, προκειμένου να κατευθυνθούμε δια θαλάσσης στο ακατοίκητο νησί Κέκοβα.
Επιβιβαστήκαμε λοιπόν γοργά-γοργά στο καΐκι με το όνομα «Τύχη» όπου μας περίμενε ο καπετάνιος Sadik και η γυναίκα του, Emran, για να πραγματοποιήσουμε ένα ταξίδι στην Κέκοβα, η οποία βρίσκεται νότια του Üçağız και είναι διάσημη για τα εντυπωσιακά υποβρύχια ερείπια, τα οποία είναι αποτέλεσμα μιας σειράς μεγάλων σεισμών τον 2ο αιώνα μ.Χ.
Ένα παραδοσιακό τουρκικό πρωινό δια χειρός κα. Emran
Τα ερείπια βρίσκονται έξι μέτρα κάτω από τη θάλασσα και συχνά αναφέρονται ως Batık Şehir (Βυθισμένη Πόλη).
Στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού θα βρείτε το Τersane Bay, ένα σημείο που αξίζει ρίξετε άγκυρα, καθώς πρόκειται για την πρώην ναυπηγική περιοχή της βυθισμένης πόλης. Ως μια ωδή στο παρελθόν του, το όνομα του κόλπου μεταφράζεται στα αγγλικά ως «ναυπηγείο».
Από την εξιστόρηση του οδοιπορικού στη Λυκία Οδό δεν θα μπορούσε να λείψει η επίσκεψη μας στο σπίτι της κυρίας Νουράι στο χωριό Μιναρέ -το οποίο ξυπνούσε ποικιλοτρόπως μακρινές αναμνήσεις. Λουλούδια σε τενεκέδες με λάδι, κότες που τρέχουν ελεύθερες και παιδικά ποδήλατα συνέθεταν ένα τοπίο το οποίο προσωπικά με ταξίδεψε στην παιδική μου ηλικία.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, η κυρία Νουράι μας φίλεψε πολλά καλούδια τα οποία δημιούργησε με τα χέρια της. Το αγαπημένο μου; Τα γεμιστά με μια σειρά από μπαχαρικά, οι πατάτες φούρνου και το σπιτικό γιαούρτι.
Πιο αξιοσημείωτο είναι δε, ότι στην κουζίνα δύο γυναίκες έφτιαχναν πίτες. Προσπαθήσαμε και εμείς, αλλά δύσκολα τα πράγματα. Δεν τα καταφέραμε.
Πηγή: in.gr
