Αν θες κι εσύ να εξαφανίσεις τη λέξη «δίαιτα» από το λεξιλόγιο, δεν είσαι η μόνη
Αχ, τι στιγμή να είσαι ζωντανή – και με το «ζωντανή», εννοώ να καταβροχθίζω το αγαπημένο μου έξτρα κομμάτι κέικ ενώ διαβάζω τις ειδοποιήσεις για μια παγκόσμια ημέρα που πραγματικά έχει νόημα: την Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Δίαιτα. Καθιερωμένη το 1992 από τη Mary Evans Young, μια Βρετανίδα φεμινίστρια και ακτιβίστρια κατά της δίαιτας, αυτή η ημέρα χρησιμεύει ως υπενθύμιση για να απομακρυνθούμε από την αδιάκοπη επιδίωξη της κουλτούρας της δίαιτας και να αγκαλιάσουμε το σώμα μας όπως είναι.
Άκουσα για πρώτη φορά για αυτή την υπέροχη μέρα από μια ενθουσιώδη συνάδελφο, η οποία εισέβαλε στο γραφείο με μια ενέργεια που συνήθως προορίζεται για μια απροσδόκητη χιονισμένη μέρα. Η ανακοίνωσή της δεν έγινε δεκτή με ψίθυρους ανησυχίας για την υπερφόρτωση υδατανθράκων, αλλά με ένα συλλογικό αναστεναγμό ανακούφισης, που αντηχούσε στους διαδρόμους των γραφείων – μια συμβολική απελευθέρωση από τον ατελείωτο διάλογο για τη δίαιτα που συνήθως κατακλύζει τη ζωή μας.
Ξέρεις τι ξεκινάω από (κάθε) Δευτέρα… έτσι δεν είναι;
Όντας στα τριάντα μου, έχω γίνει μάρτυρας από πρώτο χέρι της επίμονης κοινωνικής χορωδίας που συνδέει τη δίαιτα με το να είσαι ή νιώθεις επιθυμητή, μια επαναλαμβανόμενη επωδός που αφήνει πολλές γυναίκες να βαδίζουν συνεχώς στη θάλασσα του «θα φαίνεσαι καλύτερη χάνοντας μερικά κιλά». Είναι σαν μια παράξενη ιεροτελεστία, που επισκιάζεται από τους κακόβουλους ψιθύρους για μοντέρνες δίαιτες και θαυματουργά τσάγια απώλειας βάρους. Δεν μπορείς να περάσεις μια εβδομάδα χωρίς να σκοντάψεις σε μια συζήτηση για τον θρίαμβο κάποιου επί των υδατανθράκων ή για τον ηρωικό χωρισμό κάποιου άλλου με τη ζάχαρη – not to mention όλα τα νέα προϊόντα, σε χάπια ή ενέσιμη μορφή που υπόσχονται διαρκή θαύματα.
Ωστόσο, ανάμεσα στον θόρυβο και τα εορταστικά στιγμιότυπα «πριν και μετά», κρύβεται μια λιγότερο ειπωμένη αλήθεια – η δίαιτα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι ένα τρενάκι του λούνα παρκ που επηρεάζεται όχι μόνο από το στομάχι αλλά και από την καρδιά και το μυαλό. Συχνά βρισκόμαστε σε μια περίπλοκη σχέση με το φαγητό, όπου η ενοχή μερικές φορές σερβίρεται ως συνοδευτικό πιάτο. Ο αγώνας για πολλούς δεν αφορά μόνο το να χωρέσουν στα τζιν του περασμένου καλοκαιριού. Είναι μια διελκυστίνδα μεταξύ των κοινωνικών προτύπων και της σιωπηλής μας λαχτάρας για αποδοχή, ένα πεδίο μάχης όπου η αυτοεκτίμησή μας συχνά βρίσκεται σε διασταυρούμενα πυρά.
Κατά ειρωνικό τρόπο, η ίδια η ιδέα μιας δίαιτας υπονοεί περιορισμό, ενώ το σώμα μας είναι, στην ουσία, ένα απεριόριστο δοχείο που λαχταρά τροφή – σωματική, συναισθηματική και ψυχική. Ωστόσο, να ‘μαστε εδώ, ίσως μπροστά σε έναν καθρέφτη, να αναρωτιόμαστε αν ένας μικρότερος αριθμός στη ζυγαριά θα μπορούσε απλώς να συσχετιστεί με ένα μεγαλύτερο χαμόγελο στο κουρασμένο μας πρόσωπο.
Υγεία πάνω απ’ όλα
Αυτή η αδικαιολόγητη προσέγγιση στη δίαιτα αναπόφευκτα μας απομακρύνει από μια κρίσιμη αφήγηση για την υγεία. Σηκώστε το ποτήρι σας με το αναψυκτικό, κυρίες, προς τη θετική στάση απέναντι στο σώμα – ένα πολύ απαραίτητο μανιφέστο που προωθεί την αποδοχή και την αγάπη αντί για την λογοκρισία και την ενοχή. Τα τελευταία χρόνια, έχει υπάρξει μια καθυστερημένη πολιτισμική μετατόπιση προς την αγκαλιά κάθε καμπύλης, κάθε φακίδας και κάθε όμορφου σημαδιού ατομικότητας που μια δίαιτα δεν θα μπορούσε ποτέ να αναπαράγει.
Θυμάμαι όταν κατάλαβα πραγματικά την ιδέα. Ήταν ένα φαινομενικά ασήμαντο απόγευμα, κοιτάζοντας άδεια το μενού κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης για μεσημεριανό γεύμα. Διχασμένη ανάμεσα σε μια σαλάτα με λάχανο που σου έκανε το στομάχι να γκρινιάζει και την επαναστατική χαρά της παραγγελίας ενός burger, θρηνούσα ήσυχα πώς οι επιλογές που επηρεάζονταν από την ενοχή σπάνια ικανοποιούσαν την πείνα. Αυτή η δυσφορία ήταν η στιγμή της φλεγόμενης βάτου μου, μια αποκάλυψη ότι η θετική στάση απέναντι στο σώμα δεν ήταν απλώς ένα hashtag, αλλά ένας τρόπος ζωής. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποφεύγουμε υγιεινές συνήθειες ή να αποχαιρετάμε τις σαλάτες – μάλλον, είναι σαν να καλωσορίζουμε την αποδοχή ότι η αξία μας δεν μετριέται σε θερμίδες.
Ο αγώνας που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες με τις δίαιτες δεν οφείλεται αποκλειστικά στην έλλειψη θέλησης (ένας μύθος στον οποίο προσκολλώνται όσοι κάνουν δίαιτα σαν σωσίβια λέμβος), αλλά στις ρίζες του που είναι βαθιά συνυφασμένες με μη ρεαλιστικά ιδανικά ομορφιάς. Υπάρχει μια περιττή πίεση να τηρούμε τους ορισμούς της ομορφιάς από καταλόγους, αντί να συνειδητοποιούμε ότι η εγγενής μας αξία δεν συνδέεται με την περιφέρεια της μέσης μας.
Μια ολιστική προσέγγιση στην υγεία και την ομορφιά
Η Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Δίαιτα, επομένως, προσφέρει μια στιγμή έντονης διαύγειας. Λειτουργεί ως μια επαναστατική υπενθύμιση ότι η υγεία είναι ολιστική – μια αρμονία σωματικής ζωτικότητας, ψυχικής ευεξίας και συναισθηματικής φυσικής κατάστασης. Μια ευκαιρία να επικεντρωθούμε εκ νέου στην ανάπτυξη υγιεινών συνηθειών, όχι επειδή λαχταράμε την κοινωνική επικύρωση, αλλά επειδή το οφείλουμε στον εαυτό μας να είμαστε καλά.
Ιδού η αλήθεια, χωρίς περιττές λεπτομέρειες: η ανακάλυψη της χαράς στο φαγητό είναι πρωταρχικής σημασίας – όχι για χάρη της ομορφιάς, αλλά για να διατηρούνται οι μηχανές της ζωής σε ομαλή λειτουργία. Άλλωστε, η επιλογή να φάμε αυτό το cupcake σήμερα ή η απόφαση να κάνουμε τζόκινγκ αύριο βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια αυτού που το τρώει, όχι στον μετρητή θερμίδων.
Καθώς η ατμόσφαιρα του γραφείου επιστρέφει στην κανονική της μονότονη, αυτή η πρόσφατα γιορτασμένη περίσταση έχει ανάψει ένα κερί κατανόησης: οι δίαιτες μπορούν να μοιάζουν με αλυσίδες και το φαγητό δεν είναι εχθρός. είναι σύμμαχος – μια ευχάριστη έκφραση πολιτισμού, συναισθήματος και παράδοσης.
Αγαπημένες μου ας τιμήσουμε σήμερα τα τρυφερά, χιουμοριστικά ελαττωματικά δοχεία που είμαστε, κι ας βάλουμε την υγεία πάνω από την εικόνα. Σας ευχόμαστε να αγκαλιάζουμε κάθε κομμάτι και γέλιο, κάθε γεύμα και ανάμνηση, κάθε καμπύλη και θάρρος. Επειδή η Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Δίαιτα μας δίνει το δώρο της ελευθερίας – την ελευθερία να βάζουμε την αγάπη πάνω από τους περιορισμούς και την υγεία πάνω από ένα «στεναχωρημένο» στομάχι. Cheers!
Πηγή: allyou.gr
