Της Νίκης Ζορμπά
Ο ένας πόλος του εγχώριου πολιτικού συστήματος είναι ξεκάθαρος και οριοθετημένος. Λαβωμένος μεν και με ποσοστά στις –δημοσκοπήσεις τουλάχιστον– που σε τίποτα δεν θυμίζουν την κραταιή κυριάρχηση των εθνικών εκλογών του 2023, αλλά πάντως παραμένει αδιαμφισβήτητα πρώτος. Η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη βρίσκεται στην κορυφή της κατάταξης, απέχει από το δεύτερο κόμμα διψήφιο ποσοστό και δη, εδώ και εννέα χρόνια τα έξι εξ αυτών ευρισκόμενη στη διακυβέρνηση της χώρας.
Οι τελευταίες σφυγμομετρήσεις που δημοσιεύτηκαν μετά το Πάσχα επιτρέπουν στην κυβερνητική παράταξη να αισιοδοξεί ότι μπορεί να ανακάμψει σταδιακά, επιστρέφοντας (και υπερβαίνοντας) τα ποσοστά των ευρωεκλογών. Ήτοι στο 30%.
Από εκεί και πέρα, αντίπαλο πολιτικό δέος δεν υπάρχει, προκαλώντας βραχυκύκλωμα στην ισορροπία του πολιτικού σκηνικού.
Ανακατατάξεις
Η επαναφορά στον προμνημονιακό δικομματισμό ήταν αίτημα μετά το τέλος της κρίσης χρεοκοπίας και της σταθεροποίησης της χώρας. Η αποκατάστασή του εν τέλει θα αποτελούσε και σηματωρό ότι η κρίση έχει μείνει πίσω και αποκαθίσταται η διασαλευμένη πολιτική τάξη της τελευταίας δεκαετίας. Εφικτό αίτημα φαινόταν έως το 2023, πριν από την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και την παραίτηση Τσίπρα. Οι ανακατατάξεις που ακολούθησαν όχι μόνο δεν επανέφεραν την ισορροπία στο πολιτικό σκηνικό, αλλά, αντιθέτως, αδυνάτισαν έτι περαιτέρω την Κεντροαριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύθηκε δημιουργώντας συνολικά τρία νέα κόμματα: Φάμελλου, Κασσελάκη και Νέα Αριστερά, ενώ το ΠΑΣΟΚ πέρασε δεύτερο σε κοινοβουλευτική ενίοτε και δημοσκοπική σειρά, αλλά με απογοητευτικά χαμηλές πτήσεις.
Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις το εμφανίζουν μάλιστα (το αυτό και αναλυτές-δημοσκόποι) ως ευρισκόμενο σε ελεύθερη πτώση.
Ο πολυκατακερματισμός της Κεντροαριστεράς αντιμετωπίζεται από το ΠΑΣΟΚ εδώ και πολλούς μήνες ως “ευκαιρία” για την ανάδειξή του σε εναλλακτικό σχήμα εξουσίας. Πειστικό και με προοπτική διακυβέρνησης ως ο άλλος πόλος της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν έχει να επιδείξει τέτοιες περγαμηνές όμως και σε κάθε περίπτωση η διαρκής πτωτική του πορεία δεν μπορεί να δικαιώσει αφήγημα περί “σταδιακής” και “μεθοδικής” δουλειάς που θα επιτρέψει στο κόμμα συν τω χρόνω να βρεθεί στον προθάλαμο της εξουσίας.
Οι συνεργασίες –και όχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ– είναι απαγορευμένη λέξη στην πράξη για τα αριστερά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το ΠΑΣΟΚ έχει κατεβάσει ρολά στη συζήτηση αυτή και έχει κλείσει την πόρτα σε όποια συζήτηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ τις επιθυμεί μεν, αλλά μετά το “όχι” και της Νέας Αριστεράς σε συμπόρευση δεν έχει περιθώρια εναλλακτικών για να εκπληρωθεί το αίτημά του. Μόνο χαμηλού πολιτικού βεληνεκούς είναι οι συνεργασίες που μπορεί να καταφέρει, όπως με το “Πράττω” του Νίκου Κοτζιά και το “Κόσμος” του Πέτρου Κόκκαλη.
Για την ταλανισμένη Κεντροαριστερά, παρεμπιπτόντως, εντός του θέρους θα υπάρξουν και άλλοι σταθμοί. Τρία συνέδρια είναι μπροστά: ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς και ΠΑΣΟΚ. Δεν αναμένονται πάντως συγκλονιστικές πολιτικές ανατροπές από τα συνέδριά τους. Θα κριθεί ενδεχομένως εάν και με ποιους όρους θα μπορέσει να συνεργαστεί τελικά η Νέα Αριστερά με τον ΣΥΡΙΖΑ του Δ. Φάμελλου, αλλά παροικούντες την Κουμουνδούρου είναι ήδη απογοητευμένοι από την άρνηση της πλειοψηφίας της ΝΕΑΡ: Το momentum που θα μπορούσε να δημιουργήσει μια “δυναμική” χάθηκε.
Κωνσταντοπούλου vs Τσίπρας
Το φαινόμενο “Ζωή Κωνσταντοπούλου” που ταχέως αναρριχάται στη δεύτερη θέση, ένα μονοπρόσωπο κόμμα, χωρίς στελέχωση και κυβερνητικό “μέταλλο”, είναι προφανές ότι αφενός αυτή τη στιγμή δεν εντάσσεται στην ευρύτερη Κεντροαριστερά, αφετέρου δεν έχει τα συστημικά εχέγγυα για προφίλ κυβερνησιμότητας. Ο όρος “συστημικό” εν προκειμένω αφορά την προοπτική εξουσίας προφανώς.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου με την “Πλεύση” της ταυτόχρονα, ναι μεν δεν έχει ξεφουσκώσει δημοσκοπικά, σε βαθμό τουλάχιστον που να επιτρέπει πανηγυρισμούς από το ΠΑΣΟΚ ότι “συγκυρία ήταν και πέρασε”, αλλά δείχνει σημάδια κάμψης, αμέσως μόλις έφυγε από την πρώτη γραμμή της πολιτικής ατζέντα η τραγωδία των Τεμπών. Η ίδια, εν τω μεταξύ, είναι αξιοπρόσεκτο ότι επιτίθεται διαρκώς επί προσωπικού στον Αλέξη Τσίπρα.
Τινές ερμηνεύουν τις συνεχείς επιθέσεις της στον πρώην πρωθυπουργό και άλλοτε πολιτικό της συνοδοιπόρο σε “εμμονή” που εκκινεί από την πρώτη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ κατά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Έτεροι έμπειροι πολιτικοί παρατηρητές, όμως, αποδίδουν τις επιθέσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου στον πρώην πρωθυπουργό και πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ σε προσωπικές της βλέψεις για “επικεφαλής” της Κεντροαριστεράς. Για το πρόσωπο που θα καταφέρει να την “ενώσει”. Όσο διατηρούνται ζωντανά τα σενάρια και οι συζητήσεις περί επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα, ευλόγως, αν η ίδια έχει τέτοιες βλέψεις, θα επιχειρεί να τα αποδομήσει και κυρίως τον ίδιο.
Τα σενάρια για την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα, δεδομένων των συνθηκών κατακερματισμού του χώρου, βρίσκονται διαρκώς πάνω στο τραπέζι της πολιτικής συζήτησης, δεν εκπορεύονται πάντως από την Αμαλίας ούτε από συνομιλητές του πρώην πρωθυπουργού.
Σε ό,τι αφορά τα τεκταινόμενα στον χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, ο Α. Τσίπρας, για την ώρα τουλάχιστον, περιορίζεται σε εκπεφρασμένες διαπιστώσεις και παραινέσεις, ότι οφείλουν να επιδείξουν οι ηγεσίες των προοδευτικών δυνάμεων ανακλαστικά και να επιδιώξουν τη συμπόρευση. Αυτό θα συνεχίσει να πράττει σε επίπεδο διατυπώσεων, τουλάχιστον για το “ορατό μέλλον” και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου (το οποίο δεν διαφαίνεται).
Πάγιοι συνομιλητές του, σε κάθε περίπτωση, εκφράζουν απογοήτευση όχι μόνο για το κλίμα (παγετού) που επικρατεί μεταξύ των κομμάτων του προοδευτικού χώρου, αλλά και για την έλλειψη πολιτικής συζήτησης. Δεν υπάρχει παραγωγή πολιτικής και θέσεων, αλλά ένα διαρκές κυνήγι των δημοσκοπήσεων και των ευρημάτων τους.
Στο δια ταύτα πάντως, “κινητοποίηση” για αρχηγική επιστροφή Τσίπρα στο πολιτικό σκηνικό δεν υπάρχει, παρά μόνο σε επίπεδο σεναρίων διαφόρων δημοσιολογούντων.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Πηγή: capital.gr
