Ο Τραμπ υπερ-επιταχύνει τις αρνητικές τάσεις, που καταγράφηκαν το 2024, και ειδικά όσον αφορά την εκμηδένιση του διεθνούς δικαίου, την κατάρρευση του πολυμερούς συστήματος και την άνοδο των αυταρχικών πρακτικών, προειδοποιεί στη συνέντευξή της στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» η γενική γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας Ανιές Καλαμάρ. Η επικεφαλής του διεθνούς οργανισμού, την οποία συναντήσαμε στις Βρυξέλλες με αφορμή την παρουσίαση της ετήσιας έκθεσης για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προειδοποιεί επίσης για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, των μεταναστών, των γυναικών.
Στην έκθεση προειδοποιείτε για περαιτέρω επιδείνωση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων το 2025, εκτός εάν υπάρξει παγκόσμια στροφή. Μιλάτε επίσης για το φαινόμενο Τραμπ. Δεδομένης της ανόδου αυταρχικών πολιτικών πώς θα μπορούσε να αλλάξει η τάση;
Αυτό που απαιτείται είναι οργανισμοί όπως η Διεθνής Αμνηστία και οι άνθρωποι να μη χάνουν την ελπίδα τους. Να βρουν το θάρρος να συνεχίσουν να αντιστέκονται και να απαιτούν την τήρηση του διεθνούς δικαίου και των διεθνών προτύπων. Δεν είναι ώρα να τα παρατήσουμε. Για τη Διεθνή Αμνηστία, για πολλούς οργανισμούς δεν είναι επιλογή. Πρέπει να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε, είναι ευθύνη όλων στην κοινότητα, στον χώρο εργασίας, στην οικογένεια, στις πόλεις, να χρησιμοποιούμε κάθε ευκαιρία για να πούμε όχι στην απανθρωποποίηση, όχι στην ποινικοποίηση, όχι στις επιθέσεις κατά των ελεύθερων μέσων ενημέρωσης, όχι στις επιθέσεις κατά του δικαιώματος της διαφωνίας, να προστατεύουμε τους φτωχότερους, τους πιο ευάλωτους, συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών.
Πόσο σας ανησυχεί το φαινόμενο του Τραμπ;
Το φαινόμενο Τραμπ είναι πρωτίστως μια υπερ-επιτάχυνση αυτών που καταγγέλλουμε εδώ και αρκετά χρόνια και υπερ-επιτάχυνση των τάσεων του 2024, συμπεριλαμβανομένων της εκμηδένισης του διεθνούς δικαίου, της κατάρρευσης του πολυμερούς συστήματος και της ανόδου των αυταρχικών πρακτικών. Ο Τραμπ επιταχύνει όλα αυτά, ενθαρρύνει τους αυταρχικούς ηγέτες και ενθαρρύνει εκείνους, που μπορεί να μην ασπάζονται απαραίτητα όλα όσα πιστεύει, αλλά αισθάνονται ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Εχει υπονομεύσει το διεθνές δίκαιο, έχει επιβάλει κυρώσεις στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, έχει επιμείνει ότι το διεθνές δίκαιο δεν ισχύει, έχει αποδυναμώσει τον ΟΗΕ, έχει λάβει μέτρα στο εσωτερικό που συρρικνώνουν τον χώρο των πολιτών, έχει επιτεθεί σε λεγόμενους παράτυπους μετανάστες, στέλνοντάς τους σε φυλακή κατά παράβαση όχι μόνο του διεθνούς, αλλά και του αμερικανικού δικαίου, έχει επιτεθεί σε γυναίκες, σε τρανς, σε μέτρα κατά των φυλετικών διακρίσεων, έχει καταστρέψει κάθε αναφορά στην ποικιλομορφία και την ένταξη, επιτίθεται σε πανεπιστήμια, μέσα ενημέρωσης, δημοσιογράφους που δεν συμπαθεί.
Στην έκθεση τονίζετε επίσης ότι οι κυβερνήσεις εγκαταλείπουν τις μελλοντικές γενιές, ειδικά στο μέτωπο της προστασίας από την κλιματική αλλαγή. Καθώς δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή στην άμυνα, φοβάστε περαιτέρω «εγκατάλειψη» των μελλοντικών γενιών;
Δεν θα έπρεπε να επιλέγουμε μεταξύ της ασφάλειάς μας, και έναντι της επιθετικότητας από τη Ρωσία, και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εναπόκειται στις κυβερνήσεις να διασφαλίσουν ότι η ασφάλεια, η ασφάλεια των συνόρων και η προστασία των δικαιωμάτων είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Οταν ακούμε κυβερνήσεις στην Ευρώπη να απαιτούν άμυνα χωρίς να αναφέρονται σε αξίες, ανησυχούμε. Δεν θα πρέπει να αυξάνουμε τον αμυντικό προϋπολογισμό για να αυξήσουμε τα κέρδη της αμυντικής βιομηχανίας, αλλά για να προστατεύσουμε τις αξίες και τα δικαιώματα των Ουκρανών και όλων των Ευρωπαίων σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση. Σε όλο τον κόσμο υπάρχει αυξανόμενη ανισότητα μεταξύ δισεκατομμυριούχων και ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Οι άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες φτώχειας ή όσοι βρίσκονται λίγο πιο πάνω δεν θα έπρεπε να καλούνται να καλύψουν το κόστος της αύξησης των αμυντικών δαπανών. Τα κεφάλαια θα πρέπει να προέρχονται από εκείνους που τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν συσσωρεύσει τον πλούτο τους εις βάρος όλων των άλλων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Διεθνής Αμνηστία ζητεί ένα πολύ πιο ισότιμο και περισσότερο βασισμένο στα ανθρώπινα δικαιώματα παγκόσμιο και εθνικό φορολογικό σύστημα.
Οσον αφορά την Τουρκία, μία από τις πτυχές που επισημαίνετε είναι οι γενικές απαγορεύσεις στις διαμαρτυρίες, η συνεχιζόμενη χρήση παράνομης και αδιάκριτης βίας εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών. Πώς βλέπετε την κατάσταση;
Εχουμε αρκετές ανησυχίες για την Τουρκία. Εχουμε δει συνεχιζόμενη παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης, του δικαιώματος στη διαμαρτυρία, του δικαιώματος στη διαφωνία. Υπήρξε κάποια πρόοδος σε κάποιο σημείο, και με την απελευθέρωση του πρώην προέδρου της Διεθνούς Αμνηστίας της Τουρκίας έπειτα από πολλά χρόνια υπό την απειλή κράτησης. Δυστυχώς, λίγες μέρες αργότερα είδαμε τις επιθέσεις εναντίον του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης και πολλών άλλων. Η Τουρκία είναι μια χώρα που προκαλεί μεγάλη ανησυχία, καλούμε τις Αρχές να απελευθερώσουν όλους όσοι έχουν συλληφθεί. Υπάρχει εργαλειοποίηση του νόμου κατά της ελευθερίας της έκφρασης και της διαφωνίας στην Τουρκία. Οι άνθρωποι είναι στους δρόμους και δεν τα παρατάνε.
Ενα από τα ζητήματα ανησυχίας, το οποίο τίθεται στην έκθεση επίσης εκτενώς σχετικά με την Ελλάδα, είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών.
Εχουμε καταγγείλει, μαζί με άλλους, την αυξημένη ανισότητα μεταξύ κρατών και εντός των κρατών. Αντί να βρουν μέτρα για την αντιμετώπιση αυτής της ανισότητας, οι κυβερνήσεις, ειδικά στην Ευρώπη, έχουν επικεντρώσει την προσοχή τους στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, δαιμονοποιώντας τους, κατηγορώντας τους ως την αιτία των οικονομικών προβλημάτων και της ανισότητας εντός των χωρών. Βλέπουμε pushbacks, και από τις χώρες της Μεσογείου, και από την Ελλάδα, και στην Ιταλία βλέπουμε τη χρήση τρίτων χωρών για την κράτηση προσφύγων και μεταναστών κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Βλέπουμε τη στρατιωτικοποίηση των συνόρων, η οποία έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους. Δεν συμβαίνουν αυτά στην Ευρώπη απλά, βλέπουμε ότι συχνά η Ευρώπη πρωτοστατεί.
Και η κατάσταση των γυναικών;
Για τις γυναίκες, η έκθεση υπογραμμίζει ότι η πρόοδος που έχει σημειωθεί τα τελευταία περίπου 20 χρόνια, ανατρέπεται σε πολλά μέρη του κόσμου. Σίγουρα τα χειρότερα μέρη είναι το Αφγανιστάν, όπου οι γυναίκες έχουν αναγκαστεί να κρυφτούν, το Ιράν όπου οι κυβερνήσεις λαμβάνουν εξαιρετικά αυστηρά μέτρα κατά των γυναικών που θέλουν να διεκδικήσουν την ελευθερία κινήσεων και έκφρασης. Στις ΗΠΑ βλέπουμε επιθέσεις κατά της ποικιλομορφίας και της ένταξης, κατά των μέτρων για την αντιμετώπιση των διακρίσεων βάσει φύλου και της βίας κατά των γυναικών. Μπαίνουμε σε μια περίοδο όπου τα δικαιώματα των γυναικών, των κοριτσιών, η πρόσβαση στη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία περιορίζονται σε πολλά μέρη του κόσμου.
Πηγή: tanea.gr
