«Στις αναμφισβήτητα πιο χαοτικές πρώτες 100 ημέρες της αμερικανικής προεδρικής ιστορίας, ο Ντόναλντ Τραμπ απέδειξε ότι η δική του μπορεί κάλλιστα να είναι η πιο αυθαίρετη προεδρία στα χρονικά», έγραφε ένας αναγνώστης των «New York Times» στις 27 Απριλίου του 2017. Σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί τότε πόσο θα τον ξεπερνούσε η πραγματικότητα οκτώ χρόνια αργότερα. Οι «πρώτες 100 ημέρες» – ένα ορόσημο για τους Αμερικανούς από την εποχή του Ρούζβελτ – της εποχής Τραμπ 2.0 συμπληρώνονται την Τετάρτη, ας είμαστε ωστόσο ειλικρινείς, μοιάζει να έχουν περάσει χρόνια, όχι μέρες. Τόσο αποτελεσματικά εφαρμόζουν αυτή τη φορά οι Τραμπ και Σία εκείνο το μοντέλο που θεωρητικοποίησε ο Στιβ Μπάνον το 2018, «πλημμυρίστε τη ζώνη με σκατά»: έχει ήδη υπογράψει δεκάδες διατάγματα, έχει ανοίξει τόσα μέτωπα παράλληλα, όλα με σκοπό να προκαλέσει σύγχυση, να δημιουργήσει χάος, να μην ξέρει κανείς για τι να πρωτοσοκαριστεί και πώς να αντιδράσει. Ο ίδιος ο Τραμπ, φυσικά, θα περιγράψει αυτό το ξεκίνημα ως το πιο επιτυχημένο στον πλανήτη Γη, ίσως και στο σύμπαν. Θα μπορούσε να πει κανείς, ωστόσο, στην πραγματικότητα, ήταν μια παταγώδης αποτυχία.
Μία νομοθετική αποτυχία: ο Τραμπ έχει υπογράψει μόνο πέντε νομοσχέδια, και κανένα από αυτά σημαντικό, η χειρότερη επίδοση εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα. Και μια οικονομική αποτυχία: η ανάπτυξη επιβραδύνθηκε, η εμπιστοσύνη των καταναλωτών και των επιχειρήσεων κατέρρευσε και οι αγορές καταποντίστηκαν, μαζί με τον πλούτο των Αμερικανών. Ο πρόεδρος της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας προέβλεψε ότι οι δασμοί του Τραμπ θα οδηγήσουν σε υψηλότερο πληθωρισμό και βραδύτερη ανάπτυξη – σύμφωνα με το ΔΝΤ, θα πλήξουν σοβαρά φέτος την παγκόσμια οικονομία. Μια αποτυχία στην εξωτερική πολιτική, επίσης: ο Τραμπ είπε ότι θα τερμάτιζε τους πολέμους στη Γάζα και στην Ουκρανία, «μέσα σε 24 ώρες» αυτόν. Αλλά οι ισραηλινές επιχειρήσεις στη Γάζα επαναλήφθηκαν μετά την κατάρρευση της εκεχειρίας που διαπραγματεύτηκε ο προκάτοχός του και η Ρωσία συνεχίζει να κακοποιεί βάναυσα την Ουκρανία, κάνοντας τα ανοίγματα του Τραμπ προς τον Βλαντίμιρ Πούτιν να φαίνονται από αφελή έως ύποπτα.
Για τον γνωστό αρθρογράφο των «New York Times» Ντέινα Μίλμπανκ, ο Τραμπ απέτυχε τόσο στα μάτια των φίλων του, αφού εξαπέλυσε εμπορικό πόλεμο εναντίον του Καναδά, του Μεξικού, της Ευρώπης και της Ιαπωνίας, εξόργισε τον Καναδά με συζητήσεις περί προσάρτησης, απείλησε τη Γροιλανδία και τον Παναμά και δίχασε τη συμμαχία του ΝΑΤΟ, όσο και στα μάτια των εχθρών, καθώς μια ενθαρρυμένη Κίνα απειλεί την Ταϊβάν, αντεπιτίθεται σκληρά στον εμπορικό πόλεμο και εξαπλώνει την παγκόσμια επιρροή της ώστε να καλύψει το κενό που άφησε η αποχώρηση του Τραμπ. Απέτυχε επίσης συνταγματικά: οι εκτελεστικές πρωτοβουλίες του έχουν ήδη απορριφθεί περισσότερες από 80 φορές, μεταξύ άλλων και από δικαστές διορισμένους από Ρεπουμπλικανούς. Ο ίδιος βέβαια επιμένει να αψηφά κατάφωρα ένα ομόφωνο Ανώτατο Δικαστήριο και αρκετά κατώτερα δικαστήρια. Είναι και αυτός ένας λόγος που η πλειοψηφία των Αμερικανών κρίνει ότι η χώρα βρίσκεται σε λάθος δρόμο και εκτός ελέγχου – ακόμα μια αποτυχία του Τραμπ.
Σε όλα αυτά βέβαια, θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς τις μειωμένες διελεύσεις των συνόρων από παράτυπους μετανάστες ή την οικονομική εξυγίανση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης που επιχειρεί η DOGE του Ιλον Μασκ. Οι «επιτυχίες» αυτές, ωστόσο, βασίζονται πρωτίστως σε φουσκωμένους, ακόμα και επινοημένους αριθμούς. Και πώς θα μπορούσε οτιδήποτε από αυτά να διαγράψει τις συγκρίσεις που κάνουν πια ανοιχτά πολλοί, ανάμεσά τους και ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Αλ Γκορ, ανάμεσα στην κυβέρνηση Τραμπ και τη ναζιστική Γερμανία;
Ο Τραμπ ανέτρεψε παγκόσμιες δομές που διατηρούσαν εδώ και δεκαετίες την ειρήνη. Ευθυγράμμισε την Αμερική με τους δεσπότες του κόσμου. Μείωσε σημαντικά το ομοσπονδιακό εργατικό δυναμικό και υποβάθμισε την ικανότητα της κυβέρνησης να εισπράττει φόρους, να διαχειρίζεται την κοινωνική ασφάλιση και να χρηματοδοτεί την ιατρική έρευνα. Εχει καταχραστεί την εξουσία του με εντυπωσιακούς τρόπους, χρησιμοποιώντας την κυβέρνηση για προσωπική εκδίκηση, παρενοχλώντας δικηγορικά γραφεία, πανεπιστήμια και τον ελεύθερο Τύπο. Εριξε τα κιγκλιδώματα που περιορίζουν την εκτελεστική εξουσία, αγνοώντας τους νόμους και καταργώντας πολλούς μηχανισμούς λογοδοσίας και εποπτείας. Εχει επιδείξει αδικαιολόγητη σκληρότητα απέναντι τόσο στους μετανάστες όσο και στους ομοσπονδιακούς υπαλλήλους. Και έχει αφήσει μεγάλο αριθμό συμπατριωτών του οργισμένους και φοβισμένους. Καθώς όλο και περισσότεροι Αμερικανοί αρχίζουν να υποφέρουν από τις πολιτικές του, προβλέπει ο πολιτολόγος Νταγκ Σόσνικ, στο μέλλον μπορεί κάλλιστα να θυμόμαστε τις πρώτες 100 ημέρες του ως το προοίμιο μιας ιστορικά αντιδημοφιλούς προεδρίας. Αρκεί να μείνει ο κόσμος όρθιος μέχρι τότε. Και να επιταχύνει η ΕΕ την προσπάθεια που κάνει να σταθεί στα πόδια της.
Πηγή: tanea.gr
