Η συναισθηματική ωριμότητα δεν συμβαδίζει με την ηλικία.
Η αξιολόγηση του επιπέδου της παιδικότητάς σας δεν εξαρτάται από το αν εξακολουθείτε να γελάτε με τα κινούμενα σχέδια ή αν προτιμάτε δημητριακά για βραδινό. Η παιδαριώδης συμπεριφορά αφορά κάτι περισσότερο από την αγάπη σας για ταινίες κινουμένων σχεδίων ή το περιστασιακό παγωτό για πρωινό. Η παιδικότητα συνδέεται με την προσωπικότητά σας, τη συναισθηματική σας ηλικία και το πώς αντιδράτε στον κόσμο γύρω σας.
Ποια είναι λοιπόν τα βασικά σημάδια;
Συναισθηματικές κλιμακώσεις: Τα μικρά παιδιά συχνά κλαίνε, θυμώνουν ή φαίνονται εξωτερικά θυμωμένα και μουρκωμένα. Οι μεγάλοι σπάνια το κάνουν.
Ενοχοποίηση και αποφυγή ευθυνών: Όταν τα πράγματα πάνε στραβά, τα μικρά παιδιά ψάχνουν να κατηγορήσουν κάποιον. Οι μεγάλοι ψάχνουν να λύσουν το πρόβλημα. Ακόμα και οι πιο μικρές ευθύνες όπως η καθαριότητα του σπιτιού ή το σιδέρωμα των ρούχων, για τους συναισθηματικά μη ώριμους ανθρώπους φαντάζουν γολγοθάς.
Ψέματα: Όταν υπάρχει μια κατάσταση που είναι άβολη, τα μικρά παιδιά μπορεί να λένε ψέματα για να μείνουν μακριά από τα προβλήματα. Οι μεγάλοι αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα, λέγοντας αξιόπιστα την αλήθεια.
Χαρακτηρισμοί: Τα παιδιά χρησιμοποιούν συχνά χαρακτηρισμούς όταν θυμώνουν. Οι ενήλικες επιδιώκουν να κατανοήσουν πρώτα τα ζητήματα χωρίς να κάνουν ad hominen επιθέσεις, δηλαδή επιθέσεις στα προσωπικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων. Αντίθετα, επιτίθενται στο πρόβλημα. Δεν βάζουν στους άλλους κακές ταμπέλες (ιδανικά).
Παρορμητικότητα – ή όπως λένε οι θεραπευτές, «κακός έλεγχος των παρορμήσεων»: Τα παιδιά επιτίθενται παρορμητικά όταν νιώθουν πληγωμένα ή θυμωμένα. Μιλούν απερίσκεπτα ή κάνουν παρορμητικές ενέργειες χωρίς να σκέφτονται τις πιθανές συνέπειες. Ομοίως, αντί να ακούνε τις απόψεις των άλλων, τους διακόπτουν παρορμητικά. Οι ενήλικες κάνουν μια παύση, αντιστέκονται στην παρόρμηση να εκτοξεύσουν λόγια που πληγώνουν ή πράξεις ή να απαντήσουν αμέσως. Ηρεμούν οι ίδιοι. Στη συνέχεια σκέφτονται το πρόβλημα, αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες και αναλύοντας τις επιλογές.
Ανάγκη να βρίσκεται κανείς στο επίκεντρο της προσοχής: Προσπαθήσατε ποτέ να κάνετε συζητήσεις για δείπνο με ένα δίχρονο παιδί στο τραπέζι; Μήπως οι προσπάθειες να ξεκινήσετε μια συζήτηση με τους άλλους στο τραπέζι είχαν ως αποτέλεσμα το παιδί να γίνει ανήσυχο; Το παιδί θέλει να βρίσκεται στο επίκεντρο του κόσμου των ενηλίκων όμως αυτή η τάση πρέπει να ατονήσει με τον καιρό. Η συνεχής ανάγκη για επιβεβαίωση είναι μια κατ΄εξοχήν παιδική στάση.
Εκφοβισμός: Ένα παιδί που είναι σωματικά μεγαλύτερο από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του μπορεί να πλησιάσει ένα άλλο παιδί που παίζει με ένα παιχνίδι που θα ήθελε και απλά να το πάρει. Το άλλο παιδί μπορεί να μην πει τίποτα για να μην στραφεί ο εκφοβιστής εναντίον του με εχθρότητα. Σε πολλές περιπτώσεις, είναι ασφαλέστερο να αφήσετε έναν εκφοβιστή να πάρει αυτό που θέλει. Οι ενήλικες, από την άλλη πλευρά, σέβονται τα όρια και τα κτήματα του άλλου.
Εκκολαπτόμενος ναρκισσισμός: Αν τα παιδιά -ή οι ενήλικες- μπορούν να παίρνουν ό,τι θέλουν επειδή είναι μεγαλύτεροι, ισχυρότεροι ή πλουσιότεροι, κινδυνεύουν να μάθουν ότι οι κανόνες δεν ισχύουν γι’ αυτούς. Ό,τι θέλουν, το παίρνουν. Αυτή η ναρκισσιστική τάση μπορεί αρχικά να μοιάζει με δύναμη. Στην πραγματικότητα όμως αντανακλά μια σοβαρή αδυναμία: την αδυναμία να δει το άτομο πέρα από τον εαυτό του.
Ανώριμες άμυνες: Ο Φρόιντ επινόησε τον όρο αμυντικοί μηχανισμοί για τρόπους με τους οποίους τα άτομα προστατεύουν τον εαυτό τους ή/και παίρνουν αυτό που θέλουν. Οι ενήλικες χρησιμοποιούν αμυντικούς μηχανισμούς όπως να ακούνε τις ανησυχίες των άλλων καθώς και τις δικές τους ανησυχίες. Στη συνέχεια συμμετέχουν σε συνεργατική επίλυση προβλημάτων. Αυτές οι απαντήσεις στις δυσκολίες σηματοδοτούν ψυχολογική ωριμότητα. Τα παιδιά τείνουν να θεωρούν την καλύτερη άμυνα ως ισχυρή επίθεση. Ενώ αυτή η αμυντική στρατηγική μπορεί να λειτουργήσει στο ποδόσφαιρο, η επίθεση σε οποιονδήποτε εκφράζει μια άποψη διαφορετική από αυτή που θέλει είναι, στη ζωή, ένας πρωτόγονος αμυντικός μηχανισμός. Μια άλλη πρωτόγονη άμυνα είναι η άρνηση: “Δεν το είπα αυτό!” ή “Δεν το έκανα ποτέ αυτό!” όταν στην πραγματικότητα είπαν ή έκαναν αυτό που ισχυρίζονται ότι δεν έκαναν.
Έλλειψη ικανότητας αυτοπαρατήρησης: Οι μη συναισθηματικά ώριμοι άνθρωποι δεν έχουν την ικανότητα να δουν, να αναγνωρίσουν και να μάθουν από τα λάθη τους. Αντιθέτως, όταν οι συναισθηματικά ώριμοι ενήλικες «χάνουν την ψυχραιμία τους» και εκφράζουν το θυμό τους ακατάλληλα, αμέσως μετά, με το «εγώ τους που παρατηρεί», συνειδητοποιούν ότι το ξέσπασμά τους ήταν ακατάλληλο. Δηλαδή, μπορούν να δουν εκ των υστέρων ότι η συμπεριφορά τους δεν ήταν σύμφωνη με το αξιακό τους σύστημα.
Πηγή: allyou.gr
