Ημέρα μνήμης και όχι γιορτή για τα δικαιώματα των ευάλωτων συμπολιτών μας, αγώνας για τη ζωή, αγώνας κατά της ανισότητας, αγώνας για τα αυτονόητα.
Τριάντα δύο χρόνια(32)μετά τη θέσπιση από τον Ο.Η.Ε. της παγκόσμιας ημέρας αναπηρίας, το 10% του ενεργού ελληνικού πληθυσμού και το 15% παγκοσμίως, παλεύουν καθημερινά για καλύτερη υγεία, για προσβασιμότητα και για αξιοπρεπή ασφάλιση.
Πέρα από τις όποιες επιδόσεις του κοινωνικού κράτους μας, που σαφώς βελτιώνεται αλλά όχι με τους ρυθμούς που επιβάλλεται, η ίδια η κοινωνία μας οφείλει να σεβαστεί και να προσαρμοστεί αφενός στο νομικό πλαίσιο που έχει ήδη θεσπιστεί εδώ και δεκαετίες αφετέρου στην κοινωνική ηθική και στα κελεύσματα της εποχής μας: Δεν υπάρχει πολιτισμός χωρίς σεβασμό στην Αναπηρία.
Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε στην απαρχή του 21ου αιώνα εάν θα δώσουμε ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς μας για να προχωρήσουμε χέρι-χέρι με τους αγωνιστές ανάπηρους συμπολίτες μας.
