Άρθρο-άποψη του Βάσου Καραμπίλια, δικηγόρου, υποψήφιου Δημοτικού Συμβούλου με τη Συμπαράταξη Λαρισαίων του Απόστολου Καλογιάννη
Γράφω αυτές τις γραμμές, λίγες ώρες πριν την εμφάνιση ενός νέο κύματος κακοκαιρίας, που όλοι ευχόμαστε αυτήν τη φορά, να μην αφήσει πίσω του «συντρίμμια». Τις τελευταίες μέρες, δυστυχώς ακούω πολλές φωνές τοξικότητας γύρω μου και λιγότερες φωνές σύνεσης. Κάποιοι κουνούν το δάχτυλο (νομίζουν ότι επικοινωνιακά κάνουν καλά και το κουνούν…) αν και θα ήταν πιο φρόνιμο και αποδοτικό, κάτι τέτοιες στιγμές να επενδύσουν στην ενότητα, την ειλικρινή προσφορά, τις ρεαλιστικές προτάσεις.
Πάμε στα πιο σοβαρά. Από μικρό παιδί θυμάμαι γύρω μου να λένε: «Εμείς οι Θεσσαλοί είμαστε περήφανοι». Καθώς μεγάλωνα, δεν μου έφτανε μόνο να το ακούω. Το έβλεπα κιόλας μέσα από πράξεις και συμπεριφορές απλών ανθρώπων. Ανθρώπων του χωριού, της γειτονιάς, χωρίς πτυχία αλλά με περίσσια δοτικότητα. Την ώρα που ορισμένοι προκαλούσαν με προεκλογικά μπάνερς σε εφημερίδες και sites, μοίραζαν εκλογικές κάρτες σε πλημμυροπαθείς, κι άλλοι πουλούσαν το νερό και την ντομάτα σε τιμές «μαυραγορίτη», κάποιοι σπουδαίοι έδειχναν την ομορφιά μίας άλλης Ελλάδας. Αυτής του εθελοντισμού, της προσφοράς στον συνάνθρωπο, της θυσίας για να σωθεί κόσμος, της αθόρυβης προσπάθειας που δεν χρειάζεται επίδειξη στο facebook…
Καταλάβετέ το ορισμένοι. Οι κάτοικοι στον Βόλο, τα Τρίκαλα, την Καρδίτσα, την Λάρισα δεν έχουν ανάγκη τον οίκτο σας. Δεν θέλουν την λύπησή σας, που όταν προκαλεί γίνεται «ύβρις». Δεν θέλουν άλλη τοξικότητα, την ώρα που χάνουν τα σπίτια τους, το βιός τους, τα ζώα, τα χωράφια τους. Το αυτονόητο θέλουν. Σεβασμό, άμεση στήριξη από τις αρχές του τόπου, και έργα που θα έχουν έναν και μόνο αλληλένδετο στόχο. Πρόληψη – Ασφάλεια. Άνθρωποι άξιοι, περήφανοι, δουλευταράδες. Δεμένοι με την περιουσία τους, που δεν εγκαταλείπουν το σπίτι τους. Αγρότες που δύσκολα αφήνουν τα χωράφια τους, κτηνοτρόφοι που «σφαδάζουν» όταν χάνουν τα ζωντανά τους. Μία ταύτιση ψυχολογική που είναι πάνω από κάθε στιγμιαίο «πρέπει».
Ο Θεσσαλικός κάμπος είναι το κέντρο της ελάχιστης πρωτογενούς παραγωγής που έχει απομείνει στη χώρα. Πλέον δεν καταστράφηκε μόνο η παραγωγή, αλλά και το βασικό μέσο αυτής. Εγκαταστάσεις, χωράφια, ζώα. Διάβασα κάπου ότι θα χρειαστούν περίπου 5 χρόνια για να ξαναγίνει «γόνιμος» ο κάμπος. Και ρωτάω. Όταν κάποιος αγρότης σήμερα είναι στα 50, 55, 60 με ποια διάθεση και ποιο κουράγιο θα δουλέψει περιμένοντας τα επόμενα χρόνια; Η ήδη παραμελημένη εδώ και δεκαετίες αγροτική παραγωγή, δέχθηκε τη χαριστική βολή. Και πλέον δεν ξέρω αν «θεραπεύεται».
Το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου, δημιούργησε ένα κλίμα ευφορίας σε πολλούς. Καμία χώρα στον κόσμο, δεν αντέχει σε συνθήκες «ακυβερνησίας» άλλωστε. Κυρίως όμως έδωσε μία ξεκάθαρη εντολή: «Ήρθε η ώρα της σύγκρουσης με τις πολιτικές και κοινωνικές δυσπλασίες δεκαετιών…». Φοβάμαι ότι ένα μέρος της ευφορίας κατέρρευσε, μέσα στα αποκαΐδια του καλοκαιριού και «πνίγηκε» στις πρόσφατες πλημμύρες της κεντρικής Ελλάδας.
Αρκετά με τα λόγια. Εδώ θέλει ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» για την Θεσσαλία, μακριά από τις γνωστές Ευρωπαϊκές γραφειοκρατικές «αρλούμπες». Μία τεράστια και άμεση οικονομική στήριξη από την Ευρώπη, την πολιτεία, τις ελληνικές τράπεζες (τα 50εκ. που ενέκριναν μέχρι τώρα είναι λίγα…) αλλά και αναγκαστική συνδρομή στις υποδομές, από τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες (έχουν βγάλει έναν σκασμό λεφτά) καθώς και των μέσων που διαθέτει ο στρατός. Ένα σχέδιο πνοής, που θα έπρεπε ήδη να αρχίσει να στηρίζει ουσιαστικά και τον τελευταίο παραγωγό, το τελευταίο νοικοκυριό, τον τελευταίο περήφανο πολίτη της περιοχής μας. Ώρα λοιπόν, πέραν της απαραίτητης οικονομικής βοήθειας, να επενδύσουμε σε κάτι ακόμη, που πολλές φορές αξίζει περισσότερο. Στην ενότητα και την προσφορά στον συνάνθρωπο. Από την άλλη θα είναι θλιβερό, αν μετά από λίγα «τέρμινα» γίνει μοιραία ό,τι και με τα Τέμπη. Βγούμε μεν στην επιφάνεια από τις λάσπες, βυθιστούμε δε γι’ ακόμη μία φορά στη λήθη…
