Σε αντικείμενο κοινωνιολογικής μελέτης και ανάλυσης τείνει να αναχθεί η στάση των πολιτών μετά το ατύχημα των Τεμπών σε ό,τι αφορά την πολιτική τους κρίση.
Εάν πάλι επιθυμούσαμε να διανθίσουμε το αφήγημα μας με μία νότα πιο ποιητική, θα τολμούσαμε να συγκρίνουμε την παρούσα πολιτικοκοινωνική συγκυρία με τους προφητικούς στίχους του αείμνηστου Νίκου Παπάζογλου στον εξαιρετικό του «Υδροχόο».
Τί πραγματικά όμως συμβαίνει στην κοινωνία μας μετά το τραγικό ατύχημα των Τεμπών που μάτωσε, δάκρυσε και συνεχίζει να πενθεί όλη η Ελλάδα;
-Είναι το μέγεθος του συμβάντος τέτοιο ώστε να δικαιολογεί πολιτικές αναταράξεις στο επίπεδο των μη αναμενόμενων αλλαγών;
-Είναι μήπως σημείο καμπής του πολιτικού συστήματος για τις χρόνιες παθογένειες που αντιμετωπίστηκαν διαχρονικά με απάθεια και πολιτική υποκρισία;
-Είναι μία οξεία αντίδραση που αναζητούσε η κοινωνία μας μετά από την μακροχρόνια κρίση των μνημονίων, την πανδημία, το μεταναστευτικό στα όρια του Εθνικού προβλήματος και κερασάκι στην τούρτα πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης με συνέπεια το ενεργειακό και τον αυξανόμενο πληθωρισμό;
Ότι και εάν συμβαίνει κοινωνικά όπως θα έλεγε συνθηματικά και το τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα στις δημοσκοπήσεις, οι Έλληνες πολίτες δηλώνουν μετά από απραξία ετών βροντερό παρόν, ΕΝΩΜΕΝΟΙ & ΔΥΝΑΤΟΙ.
Σε σημείο που οι δημοσκοπήσεις για άλλη μία φορά αναζητούν το δικό τους εκκρεμές στην αξιοπιστία των μετρήσεων.
Φυσικά η τέχνη των δημοσκόπων παρότι επιστήμη σεβαστή, ελάχιστα πλέον συγκινεί τους πολίτες όταν δεν τους εξοργίζει, καθώς ουκ ολίγες μετρήσεις από δαύτες συμβάλουν κατά κάποιον τρόπο στη χειραγώγηση της πρόθεσης ψήφου.
Τι μένει όμως μετά από όλα αυτά και ποια αναγκαία πολιτική θα μπορούσε να επαναπροσδιορίσει την τάξη στην κοινωνική αταξία που οι ίδιοι ηθελημένα ή άθελά τους προκάλεσαν; -Η επίκληση της αλήθειας με ειλικρινή διάθεση για μεταμέλεια πάντα στον άξονα της λογικής, είναι η μόνη εναπομείνασα στρατηγική διέξοδος της πολιτικής.
Προσοχή: η κοινωνία στην ώρα μηδέν όχι μόνο αντιλαμβάνεται, διαχωρίζει πλέον σε χρόνο dt την ειλικρίνεια από την υποκρισία.
Συγχωρεί γενναία τους ειλικρινώς μετανοήσαντες και στέλνει στο πυρ το εξώτερον τους αμετανόητους πολιτικούς αλαζόνες που ακόμη και την ύστατη στιγμή του ανθρώπινου πόνου τολμούν να παίζουν σκάκι στη πλάτη της.
Και επειδή τα χαρακτηριστικά του Έλληνα δύσκολα αλλοιώνονται, ας θυμηθούμε όλοι μαζί τους στίχους από το ρεφρέν: « όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν και μένα τα χεράκια της με λύνουν και με δένουν…» Ποιος άραγε ξέρει μέχρι τη στιγμή της κάλπης, μπορεί αυτήν τη φορά τα χέρια μας να έχουν λυθεί!
«Αλτρουιστής»
