« όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η ώρα… με τον πιο σκληρό τρόπο»
Τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης, ώρες μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, στο σημείο βρέθηκε και ο -μέχρι τότε- υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κώστας Αχ. Καραμανλής. Κοιτούσε αποσβολωμένος, ενώ τριγύρω του άνδρες των σωστικών συνεργείων συνέχιζαν τη μάχη που είχε ξεκινήσει από τα τελευταία ακόμη λεπτά της αποφράδας 28ης Φεβρουαρίου. Μεταξύ αυτών και δυναμικό του ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Αυτοί που ενσαρκώνουν στην πράξη το θεωρητικό μότο του μεγαλύτερου διεθνούς Εθελοντικού Οργανισμού: «η μεγαλύτερη τραγωδία είναι η αδιαφορία».
Κατόπιν, μπήκε στις ράγες της πολιτικής ευθύνης. «Μόλις τώρα γύρισα από το σημείο της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη. Ο πόνος είναι ανείπωτος» ο πρόλογος της ανακοίνωσης του.
«Είναι γεγονός ότι παραλάβαμε τον ελληνικό σιδηρόδρομο σε κατάσταση που δεν ταιριάζει στον 21ο αιώνα. Σε αυτά τα 3,5 χρόνια, κάναμε κάθε προσπάθεια για να βελτιώσουμε αυτή την πραγματικότητα. Δυστυχώς, οι προσπάθειες αυτές δεν ήταν αρκετές» το κυρίως θέμα.
«Όταν συμβαίνει κάτι τόσο τραγικό, δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουμε σαν να μην συνέβη. Δηλώνω την παραίτησή μου από τη θέση του Υπουργού Υποδομών και Μεταφορών. Είναι αυτό που νιώθω καθήκον μου να πράξω ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στη μνήμη των ανθρώπων που έφυγαν τόσο άδικα» ο επίλογος, η έξοδος από τη «σκηνή» του δράματος.
Υπό το βάρος τέτοιου εθνικού θανατικού, απόφαση επιβεβλημένη. Συνάμα και βολική. Για τον ίδιο. Για τον πρωθυπουργό. Πολλώ δε όταν στα πρόθυρα προεκλογικής περιόδου, θα ξεκινήσει οσονούπω η συζήτηση για την προσέγγιση στην πολιτική ευθύνη με τις δέουσες αναφορές στη συλλογική μνήμη και την ανάδυση δεδομένων, ανάλογων κρίσεων του πρόσφατου παρελθόντος.
Ωστόσο, το βάρος της πολιτικής ευθιξίας του Σερραίου πολιτικού, θα κριθεί στο ζύγι του χρόνου με το αντίβαρο του πολιτικού εφικτού, της επικοινωνίας και των εντυπώσεων απέναντί της.
Στην αναμονή όλων για εκείνη την ώρα, ο Ροϊδης κάποτε σημείωνε την αξία του σεβασμού στους νεκρούς κι όταν ακόμη είναι ζωντανοί.
Και εδώ ο Κώστας Αχ. Καραμανλής είναι άτυχος, όταν στις 20 Φεβρουαρίου, παρουσιαζόταν από το βήμα της Βουλής ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας ως εγγυητής της ασφάλειας των επιβατών στα τρένα.
«Προτεραιότητα έχει η ασφάλεια των επιβατών», «μία υπεύθυνη Πολιτεία δεν μπορεί να παίζει με την ασφάλεια των επιβατών», «είναι ντροπή και ντρέπομαι, που θέτετε θέματα ασφαλείας. Θα ήθελα να ανακαλέσετε αμέσως. Διασφαλίζουμε την ασφάλεια» οι αναφορές επίπληξης στον εκ Μαγνησίας βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Μεϊκόπουλο, ο οποίος είχε θέσει ερώτηση για τον ιστορικό «μουντζούρη» του Πηλίου.
Λίγες ημέρες αργότερα, διαψεύστηκε -δυστυχώς- με τον πιο θλιβερό τρόπο.
Συνάμα και «τυχερός». Το τραγικό δυστύχημα συνέβη μία μέρα πριν την επίσκεψη -με χαρακτηριστικά φιέστας- του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη για την παρουσίαση της τηλεδιοικήσεως των σιδηροδρόμων. Τι θα παρουσίαζε άραγε ο ίδιος ως αρμόδιος υπουργός, παραμένει μυστήριο, καθώς όπως οδυνηρώς απεδείχθη ούτε ο σιδηρόδρομος λειτουργεί με σύγχρονο σύστημα τηλεδιοικήσεως και φωτοσήμανσης, ούτε το σχετικό έργο έχει ακόμη ανατεθεί!
Ας είναι. Θα περιμένουμε και πάλι. Να θυμάται όμως. Μέχρι τότε «η μεγαλύτερη τραγωδία είναι η αδιαφορία».
Η αδιαφορία της πολιτικής κάστας στους κανόνες και στα μέτρα ασφαλείας.
«Η αδιαφορία της κοινωνίας στην ανάδειξη του πολιτικού συστήματος, που θα θεωρεί αταλάντευτη υποχρέωση του τον εκσυγχρονισμό και όχι τον λαϊκισμό. Μάνδρα, Μάτι, Τέμπη, δεν «μπορεί» κάποτε θα τελειώσει»
