Τα γιο-γιο φιλοξενήθηκαν στη Λάρισα και κάλεσαν τον κόσμο κοντά - Γ. Γκιζελής: «Μπορείς να παίζεις με ένα γιο-γιο έως… 100 ετών»
Γράφει ο Χρίστος Τζίκας
Ένας μπαμπάς με το παιδί του βρίσκονται μπροστά από τον πάγκο με τα γιο-γιο στον Μύλο του Παππά στις εκδηλώσεις του LA Comics Festival. Λίγο πιο δίπλα μία παρέα από παιδιά προσπαθούν να κάνουν δύσκολες φιγούρες, σ’ ένα παιχνίδι που ξεκινά από την αρχαία Ελλάδα και παρά τα πάνω και τα κάτω του στο πέρασμα του χρόνου, αλλά καταφέρνει να μην χαθεί, αλλά να εξελίσσεται συνεχώς και να προσφέρει πάντα εντυπωσιακές στιγμές και εικόνες.
Το παιχνίδι με τον σπάγκο και τον περιστρεφόμενο δίσκο έχει καταφέρει μία τεράστια επιτυχία. Αρχικά το κόστος είναι χαμηλό, δεν απαιτεί τρομερές δεξιότητες από τον χρήση, ενώ μπορεί να κρατήσει για ώρες τον παίκτη, είτε γιατί λειτουργεί ως χαλαρωτικό, είτε γιατί μία εντυπωσιακή φιγούρα μπορεί να δημιουργήσει υψηλά επίπεδα χαράς και διασκέδασης.
Η «Πολιτεία» είχε την ευκαιρία και μίλησε με τον Γιώργο Γκιζελή που ασχολείται χρόνια με το γιο-γιο, ενώ συμμετέχει και στο yo-yo.gr που ασχολείται αποκλειστικά με το συγκεκριμένο παιχνίδι, δίνοντας συμβουλές και ειδήσεις σχετικά με αυτόν τον κόσμο.
Από την αρχαιότητα έως σήμερα
To γιο-γιο είναι ένα από τα παλαιότερα παιχνίδια στον κόσμο. Το πρώτο, λοιπόν, ήταν φτιαγμένο από ψημένο πηλό και χρονολογείται το 500 π.Χ. στην Ελλάδα. Η εμφάνισή του έγινε σε μία ελληνική αγγειογραφία που παρουσιάζει ένα αγόρι να παίζει γιο-γιο.
Μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι το γιο-γιο προέρχονταν από την Κίνα περίπου το 1000 π.Χ.. αν και δεν υπάρχουν επίσημα αρχεία. Μόνο μερικά αρχεία ισχυρίζονται ότι η λέξη «yo-yo» προήλθε από το «πάει κι έρχεται» στην αρχαία εκδοχή του Ταγκαλόγκ που είναι γλώσσα των Φιλιππίνων.
Ενώ αξίζει να τονιστεί πως στις Φιλιππίνες, οι κυνηγοί χρησιμοποιούσαν το γιο-γιο ως όπλο για να χτυπούν το θήραμα τους χωρίς να υποψιάζεται το ζώο ότι θα σκοτωθεί και χωρίς να τρομάζουν τα υπόλοιπα ζώα. Με λίγα λόγια το γιο-γιο ως όπλο ήταν ανυποψίαστο…
Η ιστορία του κ. Γκιζελή με το γιο-γιο βέβαια είναι αρκετά διαφορετική. «Το αρχαίο ελληνικό παιχνίδι που ταξιδεύει μέσα στους αιώνες, βελτιώνεται και συνεχίζει να προσφέρει ανεξάντλητη χαρά σε μικρούς και μεγάλους», είναι οι πρώτες του λέξεις συνεχίζοντας, «το γιο-γιο το πρωτοσυνάντησα στις αρχές του 1980, όταν μια πολυεθνική αναψυκτικών κατάλαβε πως αυτό το απλό παιχνίδι μπορεί να προσφέρει ώρες διασκέδασης αλλά συγχρόνως να χρησιμοποιηθεί και ως διαφημιστικό εργαλείο, συνεπώς να κερδίσει ατελείωτες ώρες δωρεάν διαφήμισης».
«Θυμάμαι τότε η συγκεκριμένα εταιρία να υποστηρίζει παίκτες και εκδηλώσεις δημιουργώντας μία ομάδα από παίκτες, που ταξίδευαν σε όλη τη χώρα και επισκεπτόντουσαν μεταξύ άλλων σχολεία για να κάνουν επίδειξη ή να διδάξουν».
Ως επακόλουθο η διαφήμιση έφτασε και στα παιδιά στην χώρα μας κι έτσι στα δημοτικά σχολεία της Ελλάδας, τα περισσότερα παιδιά είχαν κι από ένα γιο-γιο. «Κάναμε τα κλασικά κόλπα που όλοι γνωρίζουμε, Walk the Dog, Rock the Baby, Eiffel Tower, Loops και άλλα. Στο τέλος του δημοτικού το άφησα σε ένα συρτάρι και δεν ξανασχολήθηκα μέχρι το 2008. Τότε ήταν που πρωτοείδα στο ένα βίντεο στο διαδίκτυο με τα σύγχρονα γιο-γιο. Τα παλιά σπίνιαραν για λίγη ώρα και είχες χρόνο για πιο απλά κόλπα. Πλέον τα σύγχρονα είχαν ρουλεμάν και οι δυνατότητες για μεγάλα κόλπα έγιναν ατελείωτες».
Το γιο-γιο στην Ελλάδα
Από τη στιγμή που οι ρίζες του είναι στην αρχαία Ελλάδα, και αποτελεί ένα οικονομικό παιχνίδι, η κοινότητα είναι υπαρκτή ακόμα στη χώρα. «Για μένα είναι ένα δημιουργικό, χόμπι, άθλημα και τέχνη το γιο-γιο, που σου επιτρέπει να χαλαρώσεις, αλλά και να εκφραστείς. Αφού μάθεις τα βασικά στοιχεία, τον σωστό τρόπο πετάγματος και πως επιστρέφει στο χέρι, προσθέτεις δικά σου στοιχεία και δημιουργείς προσωπικό στυλ παιξίματος».
Η πορεία ήταν… μονόδρομος για τον ίδιο. «Ξεκίνησα ξανά, ενθουσιάστηκα κι άνοιξα το πρώτο εξειδικευμένο κατάστημα με γιο-γιο και kendama (ξύλινο, παραδοσιακό Ιαπωνικό παιχνίδι δεξιότητας, με επίπεδα παρόμοια των πολεμικών τεχνών)».
Παράλληλα, ξεκίνησαν και τα δωρεάν μαθήματα και επιδείξεις, έως το σημείο που κάθε Σάββατο πρωί πραγματοποιούνταν εργαστήρια. «Παιδιά απ’ όλη την Αθήνα, ερχόντουσαν στο κατάστημα που διατηρούσα στη Γλυφάδα, ενώ η κοινότητα μεγάλωσε τόσο που το 2011 και το 2012 που καταφέραμε να διοργανώσουμε τον Πανελλήνιο Διαγωνισμό γιο-γιο με παίκτες από όλη την χώρα».
Να σημειωθεί πως σε αντίστοιχους διαγωνισμούς σε όλο τον κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη μπορεί ο καθένας να συναντήσει ανθρώπους όλων των ηλικιών που διαγωνίζονται σε διάφορες κατηγορίες ένα από τα πέντε βασικά είδη του παιχνιδιού. Στη συνέχεια επιλέγουν ένα μουσικό κομμάτι διάρκειας δύο έως τριών λεπτών, ανεβαίνουν στη σκηνή και παρουσιάζουν το πρόγραμμά τους που βαθμολογείται στη συνέχεια από ειδικούς κριτές.
«Στην Ελλάδα, όπως και σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη, η μόδα του γιo-γιo έχει, όπως και η ζωή, τα πάνω και τα κάτω της. Μέσα στην δεκαετία των 90’s, έγινε ξανά τεράστιος χαμός, έσβησε, και από το 2010 και μετά έχει συνεχώς ανοδική πορεία. Ο λόγος είναι ότι πολλές εταιρείες το χρησιμοποιούν για διαφημιστικούς λόγους και έτσι επιστρέφει στην επικαιρότητα ξανά».
Χαλάρωση και πρωταθλητισμός
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως και διάφορες πλατφόρμες βοηθούν στο διατηρηθεί ζεστό το κοινό σε όλο τον κόσμο. Πλέον φυσικό κατάστημα στην Ελλάδα δεν υπάρχει κι έτσι το γιο-γιο διαδίδεται από στόμα σε στόμα. «Ξεκινάνε πάρα πολλοί αλλά λίγοι το συνεχίζουν σε υψηλότερο επίπεδο. Το χρησιμοποιούν κυρίως ως κάτι που τους χαλαρώνει, τους ξεκολλάει από τις οθόνες. Βέβαια αυτοί που συνεχίζουν καταλήγουν ψηλά κι έχουμε παίκτες που έχουν φτάσει σε πρωτιές σε διαγωνισμούς στο εξωτερικό», συμπλήρωσε ο κ. Γκιζελής.
«Εγώ δεν είμαι παίκτης που διαγωνίζομαι ή ανεβάζω διάφορα κόλπα στο διαδίκτυο. Παίζω για μένα γιατί βρίσκω μεγάλη ικανοποίηση όταν πετυχαίνω κάποιο καινούργιο κόλπο που με δυσκολεύει. Επίσης δείχνω σε νέους παίκτες τα βασικά κόλπα σε κάποιο εργαστήρι ή παρουσίαση».
«Με χαλαρώνει, με ξεκολλάει στα διαλείμματα που κάνω από την δουλειά στον υπολογιστή, το έχω παντού στο σακίδιό μου και δεν προβλέπεται να το αποχωριστώ. Ευτυχώς το να παίζεις με ένα γιο-γιο είναι σαν το γκολφ και το μπιλιάρδο. Μπορείς να παίζεις μέχρι τα 100 σου»!
Η Λάρισα έδειξε ενδιαφέρον
Η Λάρισα έδειξε τεράστιο ενδιαφέρον στο γιο-γιο. «Όπως έγραψα και στο yo-yo.gr, το LA Comics Festival ήταν μία καταπληκτική εκδήλωση, σε μία Λάρισα που αυτή την στιγμή ίσως να είναι και το καλλιτεχνικό κέντρο της χώρας. Είστε πολύ τυχεροί που έχετε μαζί σας τον Μέλανδρο Γκανά».
Η συμμετοχή τους στη Λάρισα, ξεκίνησε από έναν Αθηναίο παίκτη, που ρώτησε αν μπορεί να στηθεί ένας πάγκος και να γίνει ένα εργαστήρι στο Μύλο του Παππά κι όλα λύθηκαν άμεσα. «Σε μηδέν χρόνο λύθηκαν όλα τα προβλήματα και μας πρόσφερε την καλύτερη φιλοξενία που θα μπορούσαμε να έχουμε».
Οι εντυπώσεις όμως από τη Λάρισα ήταν το λιγότερο θετικές. Αρκετός κόσμος βρέθηκε στο LA Comics Festival, ενώ αρκετοί ήταν αυτοί που δοκίμασαν, ενώ παρακολούθησαν το εργαστήρι. «Αυτοί που έπιασαν ξανά γιο-γιο στα χέρια τους, έγιναν ξανά παιδιά και ανέφεραν πως θα αρχίσουν να παίζουν ξανά».
Βέβαια η εικόνα που του έμεινε αποτυπωμένη ήταν αυτή μεταξύ ενός πατέρα με τον γιο του. «Η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν όταν τους είδα να παίζουν μαζί. Είναι υπέροχο οι γονείς να βρίσκουν τέτοιους τρόπους και να έρχονται σε επικοινωνία με τα παιδιά τους μέσα από το παιχνίδι».
Το μέλλον
Οι στόχοι για το μέλλον είναι απλοί κι παραμένουν από την πρώτη στιγμή η διάδοση του γιο-γιο. «Από την πρώτη ημέρα που ανέβηκε στο διαδίκτυο η σελίδα μας στις 8 Αυγούστου του 2008, ψάχνουμε τρόπους για να μάθει ο περισσότερο κόσμος το συγκεκριμένο παιχνίδι.
«Βρεθήκαμε στο Street Mode Festival στην Θεσσαλονίκη, στην Vintage Toys στην Αθήνα, τώρα στο LA Comics Festival και η ελληνική κοινότητα δείχνει να ασχολείται αρκετά και με το διαγωνιστικό κομμάτι, αλλά δυστυχώς βρίσκεται σε αδράνεια ο πανελλήνιος διαγωνισμός που διοργανώσουμε καθώς ακυρώθηκε λόγω των μέτρων για τον κόβιντ».
Μέχρι τότε, όσοι ενδιαφέρονται με ένα γιο-γιο μπορούν να περάσουν ευχάριστα το χρόνο τους και να ξεφύγουν για λίγο από τους ρυθμούς της καθημερινότητας.
