«Απλή» δεν τη λες. Διότι από την στιγμή που το παραγόμενο αποτέλεσμα δημιουργεί μόνον περίπλοκες καταστάσεις και ακυβερνησία, τι το απλό να έχει; Οπότε και το «αναλογική» είναι μία σχετική έννοια, η οποία επί της ουσίας δεν έχει αντίκρισμα. Υπάρχει βεβαίως και η «απλή μέθοδος των τριών» που δεν είναι εκλογική αλλά μαθηματική μέθοδος, που θα μπορούσε και να προσομοιάσει αφού, έτσι που είναι στημένο το εν λόγω σύστημα, χρειάζονται τρία κόμματα μέσα στο νερό προκειμένου να επιτευχθεί η συγκρότηση Κυβέρνησης.
Τι είναι όμως αυτή η περίφημη «απλή αναλογική» με την οποία καλούμεθα για πρώτη φορά να οδηγηθούμε στις κάλπες, που νάτες έρχονται (!) στην γωνία βρίσκονται.
Η μέθοδος της απλής αναλογικής, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα εκλογικό σύστημα (ή εκλογικός νόμος) σύμφωνα με το οποίο υπολογίζεται η εκπροσώπηση των κομμάτων στη βουλή. Η απλή αναλογική χοντρικά, είναι το σύστημα κατά το οποίο κάθε κόμμα παίρνει σχεδόν ακριβώς όσες έδρες αναλογούν στο ποσοστό που πήρε στις εκλογές.
Εκ πρώτης όψεως δεν ακούγεται κακό, κυρίως για τα μικρότερα κόμματα, γι’ αυτό άλλωστε και πάντα διακαής πόθος της Αριστεράς ήταν εκλογές με απλή αναλογική.
Το πρόβλημα ποιο είναι; Είναι ότι σε αυτή την περίπτωση η επίτευξη αυτοδυναμίας εκ μέρους ενός κόμματος είναι όνειρο θερινής νυκτός -άλλωστε γι’ αυτό και το ζητούν τα μικρότερά κόμματα. Δηλαδή για να μπορέσει κάποιο κόμμα να κυβερνήσει μόνο του, θα πρέπει να αποσπάσει το 50,1% των ψήφων, κάτι που κινείται στην σφαίρα του ανέφικτου.
Οπότε, προκειμένου να συγκροτηθεί Κυβέρνηση, θα πρέπει να ομονοήσουν δυο και τρία κόμματα στην πιο πιθανή περίπτωση μην πούμε και τέσσερα. Πράγμα το όποιο δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται.
Με αυτό το σύστημα, λοιπόν θα οδηγηθούμε στις επόμενες κάλπες, με την πιθανότητα και αυτοδυναμίας αλλά και συμπράξεων να είναι εξαιρετικά περιορισμένη και την προοπτική για δεύτερη προσφυγή στις κάλπες, μετά από 23 ημέρες που είναι το μικρότερο διάστημα που προβλέπεται. Αφού προηγουμένως, θα έχουν προηγηθεί διερευνητικές εντολές μεταξύ των τριών πρώτων κομμάτων ενώ θα συγκροτηθεί και υπηρεσιακή κυβέρνηση η οποία θα οδηγήσει τη χώρα στις επόμενες εκλογές. Με ποιο σύστημα; Με αυτό που φρόντισε να αλλάξει η ΝΔ αφού «καεί» στη πρώτη αναμέτρηση η απλή αναλογική που εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ και δίνει μπόνους στο πρώτο κόμμα, διευκολύνοντας το να επιτύχει την αυτοδυναμία.
Τώρα στις πρώτες εκλογές με απλή αναλογική, είναι σχεδόν βέβαιον ότι θα δούμε «σημεία και τέρατα» η τέλος πάντων διάφορα τραγελαφικά. Διότι από την μία διάφορα πιθανά κόμματα και…κομματίδια θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν το εκλογικό σύστημα προκειμένου να μπουν στην Βουλή και να τύχουν των προνομιών, όχι μόνον πολιτικών, που αυτό συνεπάγεται κατά την διαδικασία.
Από την άλλη πάλι, οι ψηφοφόροι, έχοντας την αίσθηση ότι «κυβέρνηση έτσι κι αλλιώς δεν θα βγει» θα ψηφίσουν πιθανότατα από πιο χαλαρά έως…απίθανα. Είτε μιλάμε για ψήφο διαμαρτυρίας, είτε μιλάμε για ψήφο…συμπαθείας σε διαφόρους υποψηφίους βουλευτές ανεξαρτήτως κόμματος, είτε μιλάμε για τον…συμπέθερο, είτε για τον ξάδερφο, είτε
τέλος πάντων «για να κάνουμε την πλάκα μας», μπορούν να ψηφίσουν οτιδήποτε. Έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους, ότι θα ξαναγίνουν εκλογές οπότε μπορούν να επανέλθουν με άλλη προτίμηση, πιο…λογική.
Όλα αυτά βεβαίως τα γνωρίζουν τα κόμματα και η κυβέρνηση της ΝΔ η οποία εκτιμά ότι θα «κάψει» την απλή αναλογική-εκτός συγκλονιστικού απροόπτου ως προς τις πιθανές μετεκλογικές συνεργασίες κομμάτων- και θα πάει σε επαναληπτικές με το νέο σύστημα.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η ψηφοφόροι στην πραγματικότητα καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε δυο εκλογικά συστήματα: απλή αναλογική για κυβερνήσεις συνεργασίας ή επιστροφή στην ενισχυμένη αναλογική για αυτοδύναμες κυβερνήσεις; Αρά δεν επιλέγουν μόνο κόμμα αλλά και μοντέλο διακυβέρνησης. Ίδωμεν τι θα πράξουν.
