Και ποιο είναι το «διαταύτα» της τελευταία συνέντευξης του Πρωθυπουργού στην ΕΡΤ και στον εξαιρετικό συνάδελφο Γιώργο Κουβαρά; Καλά, ότι δεν πιστεύει στην απλή αναλογική ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι δα κάτι του καινούργιο. Το να πίστευε υπό τις παρούσες συνθήκες θα ήταν παράδοξο και οπωσδήποτε θα αποτελούσε είδηση.
Αλλού βγήκε ο «λαγός». Διότι σε σχετικό ερώτημα-πάντα πέριξ των εθνικών εκλογών- για το ενδεχόμενο συνεργασίας με την «Ελληνική Λύση», αντί να το ξεκόψει μαχαίρι, είπε ότι δεν θα απαντήσει «σε κανένα υποθετικό σενάριο για εκλογές οι οποίες ακόμα απέχουν ένα χρόνο από τώρα». Καλά μέχρι εδώ. Συμπλήρωσε όμως ότι οι εκλογές κερδίζονται στο κέντρο και έθεσε ως πήχη για τη ΝΔ το 37-38% που προβλέπει ο εκλογικός νόμος για την επίτευξη αυτοδυναμίας και απέκλεισε κάθε σενάριο για αλλαγή του. Πρόσθεσε δε «κλασικά», ότι η ΝΔ στοχεύει και μπορεί την αυτοδυναμία.
Παρότι αυτή η «πόρτα» περί πιθανής συνεργασίας οπωσδήποτε δίνει τροφή για σκέψεις και σχόλια, εκείνο που πραγματικά είναι το κρίσιμο, είναι αυτό που είπε ότι «οι εκλογές κερδίζονται στο κέντρο». Και πράγματι εν πολλοίς, εκεί κερδίζονται οι εκλογές. Από την μία πλευρά κερδίζονται στο κέντρο και από την άλλη στην μεσαία τάξη, που μπορεί επίσης να είναι και κεντρώα, διότι το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Διότι το κέντρο είναι ένας ευρύς και ίσως ασαφής χώρος-ακόμη και αν υπάρχουν κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ως «κεντρώα»- που δίνει το περιθώριο για «αλίευση» ψήφων από λοιπά κόμματα πιο «παγιωμένης» πολιτικής τοποθέτησης και πιο προς τα άκρα της πολιτικής παλέτας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βεβαίως έχει και πρόσφατα παραδεχθεί-αν και αυτό έτσι κι αλλιώς προκύπτει- ότι έχει μετακινήσει την ΝΔ προς το κέντρο, γεγονός που δεν χαροποιεί απαραίτητα τους κλασικούς νεοδημοκράτες οπαδούς, όπως άλλωστε φάνηκε και στο τελευταίο συνέδριο του κόμματος, με αφορμή την ομιλία του πρώην προέδρου και πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.
Και, όπως φάνηκε από τις προηγούμενες εκλογές, αλλά εν μέρει και από τις δημοσκοπήσεις, παρά τις οποίες δυσαρέσκειες εκφράζουν λιγότερο η περισσότερο παραδοσιακοί ψηφοφόροι, «του βγήκε» η μετακίνηση, γιατί κατόρθωσε να μεγαλώσει την δεξαμενή ψήφων προς τα αριστερά της ΝΔ. Αν τώρα, την μεγαλώσει και προς τα δεξιά της-η επιλογή συγκεκριμένων υπουργών δείχνει ότι επιθυμεί να κρατά αυτή την…προσδοκία ανοιχτή και δυνατή- τότε προφανώς ακόμη καλύτερα, διότι αυξάνονται οι πιθανότητες μίας νίκης στις εκλογές.
Εξ ου και όλο αυτό το «στενό μαρκάρισμα» προς το αναγεννημένο ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη, το οποίο αποτελεί μήλον της έριδος μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος, κατά το παρελθών «άλωσε» με άνεση μέγα μέρος των ψηφοφόρων του και τώρα προφανώς όχι μόνον θέλει να τους κρατήσει αλλά και να τους αυξήσει ει δυνατόν. Οπότε, «στρυμωγμένο» μεταξύ των δυο, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ προσπαθεί να «αντισταθεί» και να διατηρήσει ευκρινώς διαχωρισμένη την πολιτική του ταυτότητα, προκειμένου με καλές επιδόσεις στις επόμενες εκλογές να μπορέσει να «διαπραγματευτεί» ευαυτόν, όσο καλύτερα μπορεί, ως ρυθμιστικός παράγοντας.
Πάμε τώρα και στην «πολύτιμη» μεσαία τάξη, που μπορεί να καταστεί δια των επιλογών της, ρυθμιστικός παράγοντας επίσης στην έκβαση των εκλογών.
Η μεσαία τάξη λοιπόν, που «σήκωσε» όλο το βάρος των μνημονίων-όχι αγόγγυστα- που κυνηγήθηκε κυνικά από τις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και που τώρα βιώνει έναν «ξαφνικό έρωτα» εκ μέρους του, είναι το «κλειδί» για να ανοίξουν οι πόρτες της εξουσίας. Αυτή τη μεσαία τάξη που αποτελεί το «αμορτισέρ» της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να είναι ευέλικτη, ελαστική, δεκτική και ανεκτική σε σωρεία θεμάτων που δεν αφορούν μόνον στην οικονομία και η εξάλειψη της οποίας θα μπορούσε να σημάνει την «καθίζηση» της κοινωνίας και πιθανώς τον εκτραχηλισμό της, όλες οι κυβερνήσεις άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο, την έχουν στην γωνία. Κάπως θεωρώντας την ως δεδομένη, κάπως θεωρώντας ότι φυσικά και μοιραία οφείλει να σηκώσει όλα τα βάρη, κάπως θεωρώντας ότι έχει πάντα περιθώρια «αναγκαίων θυσιών», κάπως τόνα κάπως τάλλο, κάπως, την…θυμούνται κάθε που πλησιάζουν εκλογές. Και τότε, αρχίζουν να την…κανακεύουν, να την…εκτιμούν, να την δελεάζουν. Και επι της τρέχουσας κυβέρνησης πάλι βρέθηκε στο
καναβάτσο η μεσαία τάξη λόγω δημοσιονομικής σταθερότητας και ανάπτυξης και στήριξης της επιχειρηματικότητας.
Σιγά-σιγά, καθώς η ώρα πλησιάζει-λίγο πριν λίγο μετά οι εκλογές θα γίνουν- οπότε αναζητούνται πειστικοί τρόποι «φλερτ» και αφηγημάτων προς προσέλκυση ψηφοφόρων.
