Πρέπει η δεν πρέπει να έχουν πανεπιστημιακή αστυνομία τα ελληνικά πανεπιστήμια; Ιδού η απορία! Απορία γιατί; Γιατί εν Ελλάδι, τα όρια της νομιμότητας σε τέτοιου είδους ζητήματα είναι εξόχως ελαστικά. Τα όρια της δημοκρατίας εντελώς δυσδιάκριτα, σε σχέση με την “λογική” του όχλου και την έννοια της κακώς εννοούμενης … ελευθερίας που ενδύεται με χαρακτηριστική άνεση τον μανδύα της παραβατικότητας καθ΄ εξην να κακοποιείται βάναυσα και επί τούτου. Όχι βεβαίως εν αγνοία εκείνων που τη κακοποιούν και οι οποίοι, εν συνεχεία, σφυρίζουν αδιάφορα και την επικαλούνται προκειμένου να συνεχίσουν να βανδαλίζουν, να ασκούν διάφορες μορφές βίας και μόλα ταύτα, να θεωρούν εαυτούς υπεράνω του νόμου αλλά και της κοινής λογικής στην τελική.
Βεβαίως, επειδή στην χώρα έχουμε ακόμη διάφορα μεταδιδακτορικά κατάλοιπα, τα οποία μετακυλίονται από γενιά σε γενιά, μπορεί να πει κανείς ότι αυτή η…υπερευαισθησία απέναντι στην καθ’ υποψίαν καταπάτηση της ελευθερίας (την κακώς εννοούμενης όπως προαναφέραμε) έχει ακριβώς τις ρίζες της (πολύ βαθιές όμως πια, διότι έχουν περάσει έτη και έτη) ακριβώς εκεί. Αλλά πάλι αυτό, δεν μπορεί να αποτελεί ούτε “άλλοθι”, ούτε βεβαίως δικαιολογία για τις κάθε τύπου βαρβαρότητες που λαμβάνουν χώρα συχνά-πυκνά.
Το ερώτημα λοιπόν, δεν είναι αν πρέπει να υπάρχει πανεπιστημιακή αστυνομία. Το ερώτημα είναι, γιατί τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν τέτοιο “χάλι”, διότι περί αυτού πρόκειται, επί σειρά ετών, ώστε να έχει ανακύψει η συζήτηση περί ύπαρξης πανεπιστημιακή αστυνομίας. Η οποία τελικά και με την “βούλα” του ΣτΕ κρίθηκε σύμφωνη ως προς το Σύνταγμα. Εννοούμε βεβαίως η σύσταση της.
Το ερώτημα είναι γιατί να “χτίζουν” ένα πρύτανη μέσα στο γραφείο του, να τον λοιδορούν και να τον εξευτελίζουν και εν συνεχεία να επαίρονται γιαυτό; Γιατί να γκρεμίζουν, μόλις προχθές μία βιβλιοθήκη και να βανδαλίζουν αισχρά τον χώρο; Γιατί να κάνουν καταλήψεις στο διηνεκές και να αφήνουν πίσω τους συντρίμμια, κυριολεκτικά; Γιατί να παρεισφρέουν διαρκώς διάφορα εξωπανεπιστημικά άτομα, τα οποία μετατρέπουν τις σχολές σε πεδία μάχης και το πανεπιστημιακό άσυλο σε ανέκδοτο ιδιαίτερα κακόγουστο; Γιατί να πρέπει να “απολογούνται” οι καθηγητές σε καθ’ έξιν παραβάτες,το λιγότερο που μπορούμε να πούμε, επειδή κάνουν την δουλειά τους; Γιατί οι φοιτητές που όντως βρίσκονται στα Πανεπιστήμια για να σπουδάσουν να μην μπορούν επειδή κάποιοι…έξυπνοι και…επαναστάτες έτσι γενικώς, αποφάσισαν ότι δεν θα τους αφήσουν; Και να χάνουν εξεταστικές και να πληρώνουν οι ίδιοι ή οι γονείς τους, επειδή έτσι αποφάσισαν ορισμένοι;
Που είναι η λογική σε όλο αυτό; Που να την βρει κανείς; Που για να την βρει θα πρέπει κατ αρχήν να υπάρχει.
Πόσο υποκριτικό, είναι τελικά να μας “πειράζει” η σύσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, υπό πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις και συνθήκες; Πειράζει γιατί; Γιατί θα επιχειρήσει να βάλει φρένο στο διαρκές μπάχαλο; Γιαυτό; Γιατί η υποψία περιορισμού της…ασυδοσίας ορισμένων τους κάνει να αγανακτούν και αυτούς αλλά και εκείνους που τους “χρησιμοποιούν” για να προωθήσουν τις πολιτικές τους η τις αντιπολιτευτικές τους τακτικές τους; Και όλοι οι υπόλοιποι που αγανακτούν από την συμπεριφορά τους; Που βρίσκονται στα καλά καθούμενα δέσμιοι παραβατικών μειοψηφιών, αυτοί γιατί δεν πρέπει να ενοχλούνται; Γιατί δεν πρέπει να αισθάνονται ότι καταπατάται η δική τους ελευθερία; Τα δικά τους νόμιμα ή ηθικά διακαιώματα; Αυτοί γιατί δεν πρέπει να αισθάνονται δέσμιοι του “ετσιθελισμού” ορισμένων οι οποίο θεωρούν τα πανεπιστήμια ξέφραγο αμπέλι η “σπίτι τους” για να κάνουν ότι θέλουν; Αν και στο “σπίτι τους” δεν είναι πολύ σίγουρο ότι θα συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο βανδαλίζοντας και καταστρέφοντας.
Σε κάθε περίπτωση, με την απόφαση του το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο έκρινε ότι η ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας κρίνεται απαραίτητη για λόγους που αφορούν το δημόσιο
συμφέρον και ειδικότερα “στην προστασία της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, αλλά και στην ίδια τη διασφάλιση της ακώλυτης άσκησης της ακαδημαϊκής ελευθερίας”.
Το ερώτημα, να θυμόμαστε, λοιπόν δεν είναι αν πρέπει να υπάρχει πανεπιστημιακή αστυνομία, το ερώτημα είναι “γιατί” πρέπει να υπάρχει. Και οι λόγοι είναι πολλοί, οι αφορμές διαρκείς και αναπτύσσονται σε μία σειρά δεκαετιών. Αυτό είναι το πρόβλημα. Η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι το αποτέλεσμα και μάλιστα άργησε πολύ.
